CAPUT 5
MODUS JUVANDI MORIENTES
1. Ingravescente morbo, Parochus infirmum frequentius visitabit, et ad salutem diligenter juvare non desinet; monebitque instante periculo se confestim vocari, ut in tempore præsto sit morienti, sumptoque sanctissimo Viatico, et sacra Unctione adhibita, si periculum immineat, statim commendationis animæ officium præstabit, de quo infra. Sed si tempus suppetat, sequentia pietatis officia præstare poterit, si ita expedire judicaverit, pro conditione personæ.
2. Ac primo, ut ægrotus Indulgentiam legitima auctoritate concessam consequi possit, eam illi reducat ad mentem, proponatque, quid ad eam consequendam agi debeat: præsertim, ut contrito corde sanctissimum nomen Jesu semel, vel sæpius invocet.
3. Deinde hortetur infirmum, et excitet, ut dum mente viget, eliciat actus fidei, spei, et caritatis, aliarumque virtutum, nempe:
Ut firmiter credat omnes articulos fidei, et quidquid sancta Romana Ecclesia catholica et apostolica credit, et docet.
Ut speret, Christum Dominum nostrum pro sua immensa clementia sibi fore propitium; et merito ejus sanctissimæ passionis, et per intercessionem beatæ Mariæ et omnium Sanctorum, se vitam æternam consecuturum.
Ut toto corde diligat et maxime diligere cupiat Dominum Deum ea dilectione, qua ilium diligunt Beati Sanctique omnes.
Ut ob amorem Dei doleat ex corde de omni offensa, qualitercumque contra Dominum Deum et proximum commissa.
Ut ex corde ob amorem Dei parcat omnibus, qui albi quoquo modo fuerint molesti aut inimici.
Ut ab iis veniam postulet, quos aliquando dictis aut factis offendit.
Ut quem patitur dolorem et morbi molestiam, propter Deum in pœnitentiam peccatorum suorum patienter toleret.
Ut si Dominus sibi salutem corporis præstare dignabitur, proponat de cetero pro viribus suis a peccatis cavere, et ejus mandata servare.
4. Hortetur præterea, ut, eo modo quo potest, saltem ex corde, ita per intervalla precetur:
Miserére mei, Deus, secúndum magnam misericórdiam tuam.
In te, Dómine, sperávi: non confúndar in ætérnum.
In manus tuas, Dómine, comméndo spíritum meum: redemísti me, Dómine, Deus veritátis, Deus, in adjutórium meum inténde: Dómine, ad adjuvándum me festína.
Esto mihi, Dómine, in Deum protectórem.
Deus, propítius esto mihi peccatóri.
Dulcíssime Dómine Jesu Christe, per virtútem sanctíssimæ passiónis tuæ, récipe me in númerum electórum tuórum.
Dómine Jesu Christe, súscipe spíritum meum.
María, mater grátiæ, mater misericórdiæ, tu me ab hoste prótege, et hora mortis súscipe.
Sancte Angele Dei, mihi custos assíste.
Omnes sancti Angeli et omnes Sancti, intercédite pro me et mihi succúrrite.
5. Hæc, et his similia poterit prudens Sacerdos vulgari, vel latino sermone, pro personæ captu, morienti suggerere.
CAPUT 6
RITUS BENEDICTIONIS APOSTOLICÆ CUM INDULGENTIA PLENARIA IN ARTICULO MORTIS
1. Benedictio Apostolica cum indulgentia plenaria in articulo mortis cum soleat impertiri post Sacramenta Pœnitentiæ, Eucharistiæ et Extremæ Unctionis illis infirmis, qui vel illam petierint, dum sana mente et integris sensibus erant, seu verisimiliter petiissent, vel dederint signa contritionis; impertienda iisdem est, etiam si postea linguæ, ceterorumque sensuum usu sint destituti, aut in delirium vel amentiam inciderint. Excommunicatis vero, impœnitentibus, et qui in manifesto peccato mortali moriuntur, est omnino deneganda.
2. Parochus aliusve Sacerdos qui infirmo assistat, superpelliceo et stola violacea indutus, ingrediendo cubiculum, ubi jacet infirmus, dicat: Pax huic dómui, etc., ac deinde ægrotum, cubiculum et circumstantes aspergat aqua benedicta, dicendo Antiphonam: Aspérges me, etc.
3. Quod si ægrotus velit confiteri, audiat illum, et absolvat. Si confessionem non petat, excitet ilium ad eliciendum actum contritionis; de hujus Benedictionis efficacia ac virtute, si tempus ferat, breviter admoneat; tum instruat, atque hortetur, ut sanctissimum nomen Jesu, corde saltem, invocet, morbi incommoda ac dolores in anteactæ vitæ expiationem libenter perferat, Deoque sese paratum offerat ad ultro acceptandum, quidquid ei placuerit, et mortem ipsam patienter obeundam in satisfactionem pœnarum, quas peccando promeruit.
4. Tum piis ipsum verbis consoletur, in spem erigens, fore, ut ex divinæ munificentiæ largitate eam pœnarum remissionem, et vitam sit consecuturus æternam.
5. Postea dicat:
V. Adjutórium nostrum in nómine Dómini.
R. Qui fecit cælum et terram.
Antiphona. Ne reminiscáris, Dómine, delícta fámuli tui (fámulæ tuæ): neque vindíctam sumas de peccátis ejus.
Kýrie, eléison. Christe, eléison. Kýrie, eléison.
Pater noster secreto usque ad
V. Et ne nos indúcas in tentatiónem.
R. Sed líbera nos a malo.
V. Salvum ( am) fac servum tuum (ancíllam tuam).
R. Deus meus, sperántem in te.
V. Dómine, exáudi oratiónem meam.
R. Et clamor meus ad te véniat.
V. Dóminus vobíscum.
R. Et cum spíritu tuo.
Orémus. Oratio
Clementíssime Deus, Pater misericordiárum et Deus totíus consolatiónis, qui néminem vis períre in te credéntem atque sperántem: secúndum multitúdinem miseratiónum tuárum réspice propítius fámulum tuum N., quem (fámulam tuam N., quam) tibi vera fides et spes christiána comméndant. Vísita eum (eam) in salutári tuo, et per Unigéniti tui passiónem et mortem, ómnium ei delictórum suórum remissiónem et véniam cleménter indúlge: ut ejus ánima in hora éxitus sui te júdicem propitiátum invéniat et, in Sánguine ejúsdem Fílii tui ab omni mácula ablúta, transíre ad vitam mereátur perpétuam. Per eúmdem Christum Dóminum nostrum.
R. Amen.
6. Tunc, dicto ab uno e Clericis astantibus Confíteor, Sacerdos dicat: Misereátur et indulgéntiam, ac deinde:
Dóminus noster Jesus Christus, Fílius Dei vivi, qui beáto Petro Apóstolo suo dedit potestátem ligándi, atque solvéndi, per suam piíssimam misericórdiam recípiat confessiónem tuam, et restítuat tibi stolam primam, quam in Baptísmate recepísti; et ego facultáte mihi ab Apostólica Sede tribúta, indulgéntiam plenáriam et remissiónem ómnium peccatórum tibi concédo. In nómine Patris, et Fílii, † et Spíritus Sancti.
R. Amen.
Per sacrosáncta humánæ reparatiónis mystéria remíttat tibi omnípotens Deus omnes præséntis et futúræ vitæ pœnas, paradísi portas apériat, et ad gáudia sempitérna perdúcat.
R. Amen.
Benedícat te omnípotens Deus, Pater, et Fílius, † et Spíritus Sanctus.
R. Amen.
7. Si vero infirmus sit adeo morti proximus, ut neque confessionis generalis faciendæ, neque præmissarum precum recitandarum suppetat tempus, statim Sacerdos Benedictionem ei impertiatur, dicendo:
Ego, facultáte mihi ab Apostólica Sede tribúta, indulgéntiam plenáriam et remissiónem ómnium peccatórum tibi concédo. In nómine Patris, et Fílii, † et Spíritus Sancti.
R. Amen.
Per sacrosáncta, etc., ut supra.
Benedícat te, etc., ut supra.
In casu vero necessitatis sufficit dicere:
Ego, facultáte mihi ab Apostólica Sede tribúta, indulgéntiam plenáriam et remissiónem ómnium peccatórum tibi concédo, et benedíco te. In nómine Patris, et Fílii, † et Spíritus Sancti.
R. Amen.
8. Quando hujusmodi Benedictio Apostolica pluribus simul infirmus impertitur, omnia dicuntur semel ut supra, singulari tantum numero in pluralem immutato.
9. Deinde Sacerdos sequentes preces, quanta poterit majori devotione, dicat, admoneatque domesticos et circumstantes, ut simul orent pro moriente.
|
Yüklə 2.47 Mb.