CAPUT 8
DE EXSPIRATIONE
1. Cum tempus exspirandi institerit, tunc maxime ab omnibus circumstantibus, flexis genibus, vehementer orationi instandum est. Ipse vero moriens, si potest, dicat; vel, si non potest, assistens, sive Sacerdos pro eo clara voce pronuntiet: JESU, JESU, JESU. Quod et ea quæ sequuntur, ad illius aures, si videbitur, edam sæpius repetat:
In manus tuas, Dómine, comméndo spíritum meum.
Dómine Jesu Christe, súscipe spíritum meum.
Sancta María, ora pro me.
María, mater grátiæ, mater misericórdiæ, tu me ab hoste prótege, et hora mortis súscipe.
Sancte Joseph, ora pro me.
Sancte Joseph, cum beáta Vírgine Sponsa tua, áperi mihi divínæ misericórdiæ sinum.
Jesu, María, Joseph, vobis cor et ánimam meam dono.
Jesu, María, Joseph, adstáte mihi in extrémo agóne.
Jesu, María, Joseph, in pace vobíscum dórmiam et requiéscam.
2. Tunc ubi viget pia consuetudo, pulsetur campana parœcialis ecclesiæ aliquibus ictibus, ad significandum fidelibus instantem mortem exspirantis ægroti, ut pro eo Deum rogare possint.
3. Egressa anima de corpore, statim dicatur:
V. Subveníte, Sancti Dei, occúrrite, Angeli Dómini, * Suscipiéntes ánimam ejus, * Offeréntes eam in conspéctu Altíssimi.
R. Suscípiat te Christus, qui vocávit te, et in sinum Abrahæ Angeli dedúcant te.
V. Suscipiéntes ánimam ejus, * Offeréntes eam in conspéctu Altíssimi.
R. Réquiem ætérnam dona ei, Dómine, et lux perpétua lúceat ei. * Offeréntes eam in conspéctu Altíssimi.
Kýrie, eléison. Christe, eléison. Kýrie, eléison.
Pater noster secreto usque ad
V. Et ne nos indúcas in tentatiónem.
R. Sed líbera nos a malo.
V. Réquiem ætérnam dona ei, Dómine.
R. Et lux perpétua lúceat ei.
V. A porta ínferi.
R. Erue, Dómine, ánimam ejus.
V. Requiéscat in pace.
R. Amen.
V. Dómine, exáudi oratiónem meam.
R. Et clamor meus ad te véniat.
V. Dóminus vobíscum.
R. Et cum spíritu tuo.
Orémus. Oratio
Tibi, Dómine, commendámus ánimam fámuli tui N. (fámulæ tuæ N.), ut defúnctus ( a) sǽculo tibi vivat: et quæ per fragilitátem humánæ conversatiónis peccáta commísit, tu vénia misericordíssimæ pietátis abstérge. Per Christum Dóminum nostrum.
R. Amen.
Si defunctus fuerit Sacerdos, vel Episcopus, post nomen proprium addatur vox: Sacerdótis.
4. Interim detur campana signum transitus defuncti, pro loci consuetudine, ut audientes pro ejus anima Deum precentur. Deinde corpus, de more honeste compositum, loco decenti cum lumine collocetur: ac parva crux super pectus inter manus defuncti ponatur, aut ubi crux desit, manus in modum crucis componantur, interdumque aspergatur aqua benedicta, et interim, donec efferatur, qui adsunt, sive Sacerdotes, sive alii, orabunt pro defuncto.
TITULUS VI CAPUT 1
DE EXSEQUIIS
Sacras cæremonias ac ritus, quibus ex antiquissima traditione et Summorum Pontificum institutis sancta mater Ecclesia catholica in filiorum suorum exsequiis uti solet, tamquam vera religionis mysteria christianæque pietatis signa, et fidelium mortuorum saluberrima suffragia, Parochi summo studio servare debent, atque usu retinere
2. His itaque præstandis, qua par est modestia ac devotione ita se habebunt, ut ad defunctorum salutem, simulque ad vivorum pietatem, quemadmodum vere sunt, non ad quæstum ejusmodi ritus sancti instituti esse videantur.
3. Nullum corpus sepeliatur, præsertim si mors repentina fuerit, nisi post congruum temporis intervallum, quod satis sit ad omnem prorsus de vero obitu dubitationem tollendam.
4. Nisi gravis causa obstet, cadavera fidelium, antequam tumulentur, transferenda sunt e loco in quo reperiuntur, in ecclesiam, ubi funus, idest totus ordo exsequiarum quæ in probatis liturgicis libris describuntur, persolvatur.
5. Ecclesia in quam cadaver pro funere transferri debet, ex jure ordinario est ecclesia propriæ defuncti parœciæ, nisi defunctus aliam funeris ecclesiam legitime elegerit, vel jure particulari aliter statuatur.
Si defunctus plures habuerit parœcias proprias, ecclesia funeris est ecclesia parœciæ in cujus territorio decessit.
6. In dubio de jure alius ecclesiæ, jus propriæ ecclesiæ parœcilalis semper prævalere debet.
7. Quod antiquissimi est instituti, illud, quantum fieri poterit, retineatur, ut Missa præsente corpore defuncti, pro eo celebretur, antequam sepulturæ tradatur.
8. Missa exsequialis pro defunctis celebrari poterit, etiamsi Festum duplex vel dies Dominica occurrerit; dummodo Missa conventualis vel parœcialis, et Officia divina non impediantur, magnaque diei celebritas non obstet, juxta rubricas Missalis.
9. Districte prohibetur ne quis, sepulturæ vel exsequiarum seu anniversarii mortuorum causa, quidquam exigat ultra id quod in diœcesano taxarum indice statuitur.
10. Cum autem antiquissimi ritus ecclesiastici sit, cereos accensos in exsequiis et funeribus deferre, caveant Parochi aliique Sacerdotes ne ejusmodi ritus omittatur, ac ne quid avare aut indigne in eo committatur.
11. Pauperes vero, quibus mortuis nihil, aut tam parum superest, ut consuetis impensis humari non possint, gratis omnino ac decenter funerentur et sepeliantur, cum exsequiis, secundum liturgicas leges et diœcesana statuta, præscriptis; ac debita lumina suis impensis, si opus sit, adhibeant Sacerdotes, ad quos defuncti cura pertinet, vel aliqua pia confraternitas, si sit, juxta loci consuetudinem.
12. Sacerdos, aut cujusvis ordinis Clericus defunctus, vestibus suis communibus, usque ad talarem vestem inclusive, tum desuper sacro vestitu sacerdotali, vel clericali, quem ordinis sui ratio deposcit, quantum fieri potest, induatur; unusquisque autem cum tonsura et bireto.
13. Sacerdos quidem super talarem vestem, amictu, alba, cingulo, manipulo, stola et casula seu planeta coloris violacei sit indutus.
14. Diaconus vero induatur amictu, alba, cingulo, manipulo, stola super humerum sinistrum, quæ sub axilla dextera annectatur, et dalmatica violacei coloris.
15. Subdiaconus autem amictu, alba, cingulo, manipulo et tunicella coloris violacei.
16. Alii præterea inferioris ordinis Clerici superpelliceo supra vestem talarem ornari debent.
17. Laici cadaver, generis aut dignitatis cujusvis ille fuerit, Clerici ne deferant.
18. Corpora defunctorum in ecclesia ponenda sunt pedibus versus Altare majus; vel si funerentur in oratoriis, aut capellis, ponantur cum pedibus versis ad illarum Altaria: quod etiam pro situ et loco flat in sepulcro. Presbyteri vero habeant caput versus Altare.
19. Pallia, aut alia Altaris ornamenta. Ad ornatum feretri vel tumbæ ne adhibeantur.
20. Cadavera fidelium sepelienda sunt in cœmeterio rite benedicto. Parœciæ autem suum quæque cœmeterium habeant, nisi unum pluribus commune ab Ordinario loci sit legitime constitutum.
21. Sepulcra Sacerdotum et Clericorum cujuscumque ordinis, ubi fieri potest, a sepulcris laicorum separata sint, ac decentiore loco sita; præterea, ubi id commodum fuerit, alia pro Sacerdotibus, alia pro inferioris ordinis Ecclesiæ ministris parentur.
22. In ecclesiis cadavera ne sepeliantur, nisi agatur de cadaveribus Episcoporum residentialium, Abbatum vel Prælatorum nullius in propria ecclesia sepeliendis, vel Romani Pontificis, regalium personarum aut S. R. E. Cardinalium.
23. Subtus altare nullum sit reconditum cadaver; cadavera autem quæ prope altare sepulta forte sunt, distent ab eo saltem spatio unius metri; secus Missam in altari celebrare non licet, donec cadaver removeatur.
24. Ceterum nemo christianus in communione fidelium defunctus, extra ecclesiam, aut cœmeterium rite benedictum sepeliri debet; sed si necessitas cogat ex aliquo eventu aliquando ad tempus aliter fieri, curetur, ut, quatenus fieri possit, corpus in locum sacrum quamprimum transferatur; et interim semper crux capiti illius apponi debet, ad significandum ilium in Christo quievisse.
25. Nullum porro cadaver perpetuæ sepulturæ ecclesiasticæ ubi vis traditum exhumare licet, nisi de licentia Ordinarii.
|
Yüklə 2.47 Mb.