amor, iá sempr’eu serei seu, mais non a rogarei por en,
com medo de se m’assanhar
e mj non querer pois falar. (CA 113 e CB 221)
Texto 19
|
D. SANCHO I. “Ay eu coitada! — Como vivo”. In: TAVARES, José Pereira (sel.). Antologia de textos medievais. 2. ed. Lisboa: Sá da Costa, 1961. p. 8-9.13
|
Ay eu coitada! — Como vivo
en gran cuidado por meu amigo
que ei alongado. Muito me tarda
o meu amigo na Guarda!
Ay eu coitada! Como vivo
en gran desejo por meu amigo
que tarda e não vejo! — Muito me tarda
o meu amigo na Guarda!
Texto 20
|
SANCHEZ, D. Gil. “Tu, que ora ves de Monte-mayor,”. In: TAVARES, José Pereira (sel.). Antologia de textos medievais. 2. ed. Lisboa: Sá da Costa, 1961. p. 8-9.14
|
[8] Tu, que ora ves de Monte-mayor,
Tu, que ora vêes de Monte-mayor,
digas-me mandado de mia senhor;
digas-me mandado de mia senhor.
ca se eu seu mandado
non vir’, trist’ e coitado
serei; e gran pecado
fará, se me non val.
Ca en tal ora nado
foi que mao-pecado!
amo-a endõado [em vão],
e nunca end’ òuvi al!
[9] Tu, que ora viste os olhos seus,
Tu, que ora viste os olhos seus,
digas-me mandado d’ela, por Deus;
digas-me mandado d’ela, por Deus,
ca se eu seu mandado
non vir’, trist’ e coitado
serei; e gran pecado
fará, se me non val.
Ca en tal ora nado
foi que mao-pecado!
amo-a endõado,
e nunca end’ òuvi al! (CBN 22)
Texto 21
|
D. AFONSO. “Bem ssabia eu, mha senhor,”. In: TAVARES, José Pereira (sel.). Antologia de textos medievais. 2. ed. Lisboa: Sá da Costa, 1961. p. 11-12.
|
Ben ssabia eu, mha senhor,
que, poys m’ eu de vós partisse,
que nunca veeria sabor
de rem, poys vos eu non visse,
porque vós ssodes a melhor
dona de que nunc(a) oysse [ouvisse]
homem falar,
ca o vosso bõ(o) ssemelhar
par nunca lh’ omem pod’ achar.
§ E, poys que o Deus assy quis,
que eu ssõ (o) tam alongado
de vós, muy bem seede ffis [certa]
que nunca eu ssen cuydado
eu viverey, ca já Paris
d’ amor non foy tarn coitado
[e] nem Tristam;
nunca soffreron tal affam,
nen am quantos som, nen se(e)ram.
Que ffarey eu, poys que non vir
o muy bon parecer vosso?
ca o mal que vos foy ferir
aquel’ é meu e non vosso,
e por ende per rem partir
de vos muyt’ amar non posso
nen [o] farey
ante ben sey ca morrerey,
se non ey vós que sempr’ amey. (CV 468)
Texto 22
|
NUNES, José Joaquim. Crestomatia Arcaica. 3. ed. Lisboa: Clássica, 1943. 479p.
|
[269] San Cremenço do Mar,
se mi del non uingar,
non dormirey.
San Cremenço senhor,
se uingada non for,
non dormirey.
[Se mi del non uingar,
do fals’e desleal,
non dormirey].
Se uingada non for
do fals’e traedor,
non dormirey. (Torneol, CV 806)
[269] Estaua-m’em San Clemenço,
hu fôra fazer oraçon,
e disse-mh o mandadeyro
que mi prougue de coraçon:
«agora uerrá ’qui uoss’amigo».
Estava-m’en San Clemenço,
hu fora candeas queimar,
e disse-mh o mandadeyro:
dremosa de bon semelhar,
agora uerrá ’qui uoss’ amigo.
Estava-m’en San Clemenço,
hu fora oreçon fazer,
e diese-mh o mandadeyro:
«fremosa de hon parecer,
agora uerrá ’qui uoss’ amigo».
E disse-mh o mandadeyro:
fremosa de bon semelhar»,
por que uyu que mi prazia,
ar começou-me a falar:
«agora uerrá ’qui uoss’ amigo».
E disse.mh o mandadeyro:
«fremosa de bon parecer»
por que uyu que mi prazia,
ar começou-me a dizer:
«agora uerrá ’qui uoss’ amigo».
E disse-mh o mandadeyro
que mi prougue de coraçon;
por que nyu que mi prazia,
ar disse-m’ outra uez enton:
«agora uerrá ’qui uoss’ amigo». (Torneol, CV 808)
Texto 23
|
TAVARES, José Pereira (sel.). Antologia de textos medievais; selecção, introdução e notas pelo prof. José Pereira Tavares. 2. ed. Lisboa: Sá da Costa, 1961. 323p.
|
[46] Vi eu, mia madr’, andar
as barcas eno mar:
e moiro-me d’amor.
Foi eu, madre, veer
as barcas eno ler:
e moiro-me d’amor.
As barcas [e]no mar
e foi-las aguardar:
e moiro-me d’amor.
As barcas eno ler
e foi-las atender:
e moiro-me d’amor.
[47] E foi-las aguardar
e non o pud’achar:
e moiro-me d’amor.
E foi-las atender
e non pudi veer:
e moiro-me d’amor.
E non o achei,
[o] que por meu mal vi:
e moiro-me d’amor.
[E non o achei lá,
o que vi por meu mal:
e moiro-me d’amor.] (CV 246)
Texto 24
|
BRAGA, Marques (org.). Cancioneiro da Ajuda. Lisboa: Sá da Costa, 1945. v. 1, 337p.
|
CA 70
[138] Ir-vus queredes, mia senhor,
e fiqu’ end’ eu con gran pesar,
que nunca soube ren amar,
ergo vós, dês quando vos vi.
E pois que vus ides d’aqui,
senhor fremosa ¿que farei?
[139] E que farei eu, pois non vir’
o vosso mui bon parecer?
Non poderei eu mais viver,
se me Deus contra vos non val.
Mais ar dizede-me vos al:
senhor fremosa ¿que farei?
E rogu’ eu a Nostro Senhor
que, se vós vus fordes d’aquen,
que me dê mia morte por én,
ca muito me será mester.
E se mi-a el dar non quiser:
senhor fremosa ¿que farei?
Pois mi-assi força voss’amor
e non ouso vusco guarir,
des quando me de vos partir’,
eu que non sei al ben querer,
querria-me de vos saber:
senhor fremosa ¿que farei?
CA 74
[145] Que prol vus á vós, mia senhor,
de me tan muito mal fazer?
pois eu nom sei al ben querer
no mundo, nen ei d’al sabor,
Dizede-me ¿que prol vus á ?
[146] E que prol vus á, de fazer,
tan muito mal a quen voss’é?
Non vus á prol, per bõa fé,
e, mia senhor, se eu morrer’,
Dizede-me ¿que prol vus á?
Que prol vus á de eu estar
sempre por vos en grand’afan?
e est’é mui grande, de pran,
e pois mi-o voss’amor matar,
dizede-me ¿que prol vus á?
E vos, lume dos olhos meus,
oïr-vus-edes maldizer
por min, se eu por vos morrer’.
e, senhor, por l’amor de Deus,
dizede-me ¿que prol vus á?
CA 75
[147] Quer’ eu a Deus rogar de coraçon,
com’ ome que é cuitado d’ amor,
que el me leixe veer mia senhor
mui ced’; e se m’ el non quiser’ oïr,
logo lh’ eu querrei outra ren pedir:
que me non leixe mais eno mundo viver!
[148] E se m’ el á de fazer algun ben,
oïr-mi-á ‘questo que lh’ eu rogarei,
e mostrar-mi-á quanto ben no mund’ ei.
E se mi-o el non quiser’ amostrar,
logo lh’ eu outra ren querrei rogar:
que me non leixe mais eno mundo viver!
E se m’ el amostrar’ a mia senhor,
que am’ eu mais ca o meu coraçon,
vedes, o que lhe rogarei enton:
que me dê seu ben, que m’ é mui mester;
e rogá-lh’-ei que, se o non fezer’,
que me non leixe mais eno mundo viver!
E rogá’-lh’-ei, se me ben á fazer,
que el me leixe viver en logar
u a veja e lhe possa falar,
por quanta coita me por ela deu;
se non, vedes que lhe rogarei eu:
que me non leixe mais eno mundo viver!
CA 76
[149] Quando mi-agora for’ e mi alongar’
de vos, senhor, e non poder’ veer
esse vosso fremoso parecer,
quero-vus ora por Deus preguntar:
Senhor fremosa ¿que farei enton?
Dized’ ¡ay coita do meu coraçon!
E dizede-me: en que vus fiz pesar,
por que mi-assi mandades ir morrer?
Ca me mandades ir alhur viver!
E pois m’ eu for’ e me sen vos achar’,
Senhor fremosa ¿que farei enton?
Dized’ ¡ay coita do meu coraçon!
E non sei eu como possa morar
u non vir’ vos, que me fez Deus querer
ben, por meu mal; por én quero saber:
e quando vus non vir’, nen vus falar’,
Senhor fremosa ¿que farei enton?
Dized’ ¡ay coita do meu coraçon!
CA 77 |