mais da gran coita do meu coraçõ nõ lh’ei a dizer rem que lh’eu dirja en boa razon e lh’ estaria ben.
quando a uejo, por lhe nõ pesar, nõ lh’ei a dizer ren de com’eu poderia led’ andar e lh’ estaria ben. (CB 152 e CA 65)
Texto 7
|
VELHO, Pero. “Quand’ora for a mha senhor ueer,”. In: NUNES, José Joaquim. Crestomatia Arcaica. 7. ed. Lisboa: Clássica, 1970. p. 155.
|
Quand’ora for a mha senhor ueer, que me non quer leixar d’amor uiuer, ay, Deus Senhor, se lh’ ousarei dizer: Eu, se ousar, direy, quando a uir: Senhor fremosa, non poss’eu guarir.
Por quantas uezes m’ela fez chorar con seus desejos [saudades dela], cuytan[do] d’andar, quando a uir, direi-lhi, se ousar: Senhor fremosa, nom poss’ eu guarir. Eu, se ousar, direi, quando a uir: Senhor fremosa, non poss’ eu guarir.
e quant’afam sofri e endurei, quando a uir, se ousar, lhi direi: Senhor fremosa, non poss’ eu guarir, Eu, se ousar, direi, quando a uir: Senhor fremosa, non poss’ eu guarir. (CB 113 e CA 393)
Texto 8
|
MONIZ, Airas. “Pois mi non ual d’eu muyt’amar”. In: NUNES, José Joaquim. Crestomatia Arcaica. 7. ed. Lisboa: Clássica, 1970. p. 156.
|
Pois mi non ual d’eu muyt’amar
a mha senhor, nen a seruir,
nem quam apost’ eu sey negar
o amor que lh’ey [e] a ’ncobrir
a ela, que me faz perder,
[De modo] que mh-o non pode[n] entender,
lá eu chus [adv. = mais] no’-na negarey,
vel saberam de quen tort’ey. [torto = mal, inujustiça]
Da que á melhor semelhar
de quanta[s] no mund’ome uir
e mays [mansa sabe falar]
das que home falar oyr,
non uo-la ey chus a dizer...
quenquer x’ a pode entender;
lá chus seu nome non direy;
c’ a feito [iá] mh a nomeey.
E quen ben quiser trastornar
per tod’o o mundo e ferir
mui festinho xh-a pod’achar,
ca, por uos home non mentir,
non á ela tal pareçer
con que ss’assy poss’ asconder [esconder]
por como a eu dessiney [indiquei],
acha-la-am, cousa que sey.
Os que me soyam coitar
foi-lhes mha senhor descobrir;
lá mh ora leixaram folgar,
ca lhis non podia guarir,
ca ben lhe’-la fiz conhocer,
porque me non quis ben fazer,
e tenho que boa me uinguey,
pois l’en concelh’ aueriguey. (CCB 6 e CA 316)
Texto 12
|
FERNANDEZ, Monio (ou Nuno). “Pois me fazedes, mha senhor”. In: NUNES, José Joaquim. Crestomatia Arcaica. 7. ed. Lisboa: Clássica, 1970. p. 157.
|
Pois me fazedes, mha senhor,
de quantas cousas no mund’á
desejos perder e sabor,
se non de nós, de que eu lá
nunca desejos perderey,
nen al nunca deseiarey
no mundo, se non uós, senhor.
Ou mha morte, poix me uós ben,
senhor, non queredes fazer,
ca non á no mund’ outra ren
por que eu já possa perder
a coyta que eu por nós ey,
se non por morrer, eu o sey,
ou por min fazerdes nós ben,
Ca me fazedes muyto mal,
des aquel dia ’n que uos vj;
pero, senhor, rem non uos ual,
que nunca eu de nós parti
meu eoraçon, poys uos amey,
nen iá nunca o partirei
d’amar uós, e farey meu mal.
E faç’ o lá, pois Deus [o] quer,
qu’eu sempr’ ey lá a desejar,
tanto com’eu uiuer poder,
mha mort’ e nosso semelhar,
ca nunca tanto uiuerey
que desei’al, nen sairey
por al de coita, poys Deus quer. (CB 18 e CA 328)
Texto 10
|
BONAVAL, Bernaldo de. “A dona que eu am’ e tenho por senhor”. In: NUNES, José Joaquim. Crestomatia Arcaica. 7. ed. Lisboa: Clássica, 1970. p. 157-158.
|
A dona que eu am’ e tenho por senhor
amostrade-mh-a Deus, se nos eu prazer for,
senon dade-mh a morte!
§
A que tenh’eu por lume d’estes olhou meus
e por que choran sempr’, amostrade-mh-a Deus,
senon dade-mh a morte!
Essa que uós fezestes melhor parecer
de quantas sei, ay Deus, fazede-mh-a ueer
senon dade-mh a morte!
Ai Deus, que mh-a fezestes mais ca min amar,
mostrade-mh-a hu possa con ela falar
senon dade-mh a morte! (CV 657)
Texto 11
|
SOARES, Martim. “Senhor fremosa, pois me non queredes”. In: NUNES, José Joaquim. Crestomatia Arcaica. 7. ed. Lisboa: Clássica, 1970. p. 158-9.
|
Senhor fremosa, pois me non queredes
creer a cuita ‘n que me ten amor,
por meu mal é que tan ben pareçedes
o por meu mal uos filhei por senhor,
e por meu mal tan muito ben oy
dizer de uós, e por meu mal uos uy,
pois meu mal é quanto ben uós auedes.
E, pois uos uós da cuita nõ nbrades,
nem do affan [fadiga] que m’amor faz prender,
por meu mal uiuo mais ca uos cuidades
o por meu mal me fezo Deus naçer
e por meu mal nõ morri u cuidei
como uos viss’e por meu mal fiquei
uiuo, pois uós por meu mal ren nõ dados.
[E] d’esta cuita ’n que me uós tedes
em que oi’ eu uiuo tan sen sabor
que farei eu, pois mh-a nós nõ creedes?
que farei eu, catiuo pecador?
que farei eu, uiudo sepr’ assi?
que farei eu, que mal dia naçi?
que farei eou, pois me uós nõ ualedes?
E, pois que Deus non quer que me ualhades
nem me queirades mia coita creer
que farei eu, por Deus que mh-o digades,
que farei eu, se logo non morrer?
que farei eu, se mais a viver ei?
que farei eu, que conselho non sei?
que farei eu, que vós desamparades?
(CB 131 e CA 46)
Texto 12
|
GIL, D. Vasco. “Se uos eu ousasse, senhor,”. In: NUNES, José Joaquim. Crestomatia Arcaica. 7. ed. Lisboa: Clássica, 1970. p. 159.7
|
|