Çankaya IV cgazetesiNİn okurlarina armağanidir. Yeni devir ankara'da İlk Günler
|
|  Yüklə 0.59 Mb.
|
Atatürk meseleyi duyunca: - Bizim için plân bozulmaz, hemen dükkânı hazfettiriniz, emrini vermişti. O ev şimdiki Mithatpaşa Caddesinde dükkânsız yapılmıştır. Fakat bir İstanbul Milletvekili, garaj bahanesi ile aynı sokaklardan birinde dükkân ''kaçırdı''. Bir başka milletvekili kat ''kaçırdı''. Belediye göz yumdu. Ve tıpkı İstanbul'da spekülâsyoncu ve arsa vurguncularının Prost'a oynadığı oyunu, Ankara'da yabancı şehircilere oynadılar. Yerli imar, Orta Anadolu'da, hiç şüphesiz bugüne kadar harcadığımızdan daha az masrafla elde edeceğimiz yeryüzünün en ileri şehri hayalini mahvetti. Yerli imara yıllarca hâkim olanlardan biri, Ankara'ya on parasız gelmişti. Yüz binlerce lira kazandı ve parasını Amerika'ya aktardı. 1945'te New-York'a gittiğim vakit, Ankara'daki ecnebi inşaatından çalan bir hırsız mühendisle onun şirket kurmuş olduğunu öğrenmiştim. Mesele basit değil midir? Bir dönüm içinde bir kır evi disiplinine göre bir metre arsa fiyatının bir lirada karar kıldığını düşünürseniz, aynı yerde bitişik ve dört katlı apartman sistemi bu fiyatı on liraya, yirmi liraya çıkarır. Müsaadeyi verenler spekülâsyoncularla ortaktırlar. Onun için nerede arsacılar lehine bir plân değişikliği duyarsanız, hemen hırsızlığa hükmediniz. Ankara'da milyonlar çalınmıştır. İstanbul'da milyonlar vurulmaktadır. Sabit olmuştur ki, Mustafa Kemal, şapka ve Lâtin harfleri devrimlerini başarabilecek kadar kuvvetli bir idare kurmuş, fakat bir şehir plânını tatbik edebilecek kuvvette bir idare kuramamıştı. Çünkü bu, Atatürk'ün devrimleri ile halletmeğe çalıştığı medeniyet ve kültürün meselesidir. Şimdi İsrail Akdeniz kıyılarında tam Yansen prensiplerine göre yepyeni bir şehir kurmak üzeredir. Plânlarını Avrupa gazetelerinde gördüm. Bir gün gıptalar içinde onun seyrine gideceğiz. Hırsızlar ve gericiler olmasaydı, o şehrin daha büyük, daha zengin ve daha tamamının çoktan Anadolu yaylasında kurulmuş olacağını düşünmiyeceğiz bile... İsrail, bir uçumluk ötemizde, halledilmiş medeniyet ve kültür davalarının hayır nimetlerini biçmektedir. Biz 1952'de ve her işimizde bile Amerika'yı yeniden keşfetmiye çalışmıyor muyuz? *** Plânlı imara, ve doğrudan doğruya imara karşı yalnız Atatürk anlayış göstermiştir. Hükûmetler? Hayır! Zati Atatürk'ün ölümünde ne kadar imar eseri varsa, Yalova, Bursa'daki modern kaplıca, Florya, orman çiftliği, hepsi rahmetli liderin eseridir. Şapka Acaba hâlâ, imtihanlar yaklaştığı zaman, çocuklarını Topkapı dışındaki Zekeriya kuyusuna götürenler var mıdır? Bir yeraltı gediğinden bu kuyunun dibine doğru giden dolambaçlı, dar yol, haceti tutmıyacak olanları sıkarmış, derler. Evimize gelen bazı kadınların övünüşlerini bile hatırlıyorum: ''Şimdiye kadar beni hiç sıkmadı. Geçen yıl Makbule'nin gebeliği için geçmiştim. Dün de Hüseyin'in maaşı için geçtim.'' Şimdi ellisini aşanlardan bir haylısının ilk ağrıyan dişlerini bir berber çekmiştir. Aralarında nöbetten yandıkları vakit kurşun döktürenler, ağrı sızı için konu komşularının eski İstanbul semtlerinde üfürükçüye gittiklerini ve ilâçlarını Mısırçarşısı'ndan aldıklarını unutmıyanlar çoktur. Okuma, üfürme, kurşun ve adak kâr etmediği zamanlar bir de hekim tecrübe edenler olurdu. Bizim tarafların hazır doktoru, camide ve evlerde çabuk çıkarmak için kunduralı papuç giyen, tesbihi elinden düşmez, hacılığı da var mı idi bilmiyorum ama, ''Hafız Bey'' diye anılan temiz pak bir efendi idi. Lâtin harflerini ilk defa onun reçetelerinde görmüştüm. Bir aralık rahmetli babam şiddetli bir romatizmaya tutulmuştu. Ne merhemler, ne ovmalar, ne kâfurîler, ne de Hafız Bey'in hapları kâr ediyordu. Ağabeyim Harbiye'den çıkma uyanık bir subaydı. Fener taraflarında oturur, katı, siyah ve yuvarlak şapkalı, şakaktan kesik sakallı, redingotlu, Palamidi derler, bir alafranga doktor vardı, bir defa da onu çağırmaya karar verdi. Ertesi sabah gelebildi. Merdiven üstünden gözetliyordum. İçeri girince şapkasını çıkardı, kapının yanındaki alçak rafın üstüne bıraktı, yukarı çıktı. Usulca avluya indim. Rafa doğru yanaştım. Katı, kara bir şapka... Şu bildiğimiz melon şapka... Parmağımın ucunu dokundurdum ve hemen, ateş yalamış gibi, geri çektim. Parmağımı üstüme süremiyordum. Simsiyah bir şey... Gözü, kulağı ve sesi varmış gibi bir şey... Sanki bir cin başı! Bir suç işlemiş gibi irkile sıkıla yan odaya girdim. Doktor Palamidi'nin, başında melonile, sokağa çıkmasını bekledim. Doktor işini bitirince aşağı indi, kapıdan çıktı ve yokuştan karakola doğru inen komisere, şapkası ile selâm vererek uzaklaştı. Pek Müslüman beslememiz, o gittikten sonra, şapkanın bulunduğu yeri kim bilir kaç defa kaynar su ile şartlamıştır! Müslümanlar Hristiyanın iyisine "mâkul kefere", kötüsüne "gâvur," beterine "şapkalı gâvur" derlerdi. Şark milletlerini Garplılaştırmakla, eski kıyafet ve başlıkları değiştirmek bir arada gitmiş, bu pek sathîlere göre bir benzeme ve şekilce farksızlaşma, devrimcilere göre kafanın dışını değil, içini değiştirme sayılmıştır. Büyük Petro, Ortodoks Ruslara kalpak yerine şapka giydirebilmek için Moskova şehrinin etrafını topçu bataryaları ile çevirmişti. Tanzimat devri Osmanlıları da kıyafet ve başlık meselesinde çok güçlük çektiler ve yarım asırdan fazla yalnız sivil memur kadrosu ile büyük şehirlerin ileri cemiyetinde muvaffak olabildiler. Vakanüvis Lûtfi Efendi, 1828 vakaları arasına şu hikâyeyi sıkıştırır: Padişah, setre-pantolonun halk üzerinde nasıl bir tesir bırakacağını anlamak için, saray adamlarından Hüsnü Bey'le Avni Bey'i yeni kıyafete sokar ve çarşı içine salıverir. Bir Ramazan günü imiş: Halkın bu iki zamane züppesini bir parçalamadığı kalmış. Padişah kabahati Hüsnü ve Avni beylere yüklemek için, oruç yediklerini bahane ederek, ikisini de sürmüş. Yeni kıyafet nizamnamesi tamamiyle dini bakımdan yazılmıştı. Koyu Osmanlıcayı anlamayanlar pek çoğaldığı için, bu yazıyı bugünkü Türkçe ile hulâsa edeyim: "İlk devirlerde Müslüman esvabı, ancak vücudu örtecek kadar sade imiş. Gel zaman git zaman, Müslümanlar göçebelikten kurtulup şehirli olmuşlar ve süslenmeğe heves etmişler. Merasim ve divan kıyafetleri ile şeriat haddini tecavüz etmişler. Hâlbuki, leh-ül hamd-i vel-minne, Osmanlı padişahının devrinde asker ve hoca sınıfının, derecelerine göre, itibarları o kadar yerinde imiş ki, esvap süslerine muhtaç değil imişler. Zaten Müslüman haysiyeti ahlâk ile ve "libas-ı takvâ" ile olurmuş. Bunun için de bedevî şartlara dönmek lâzım gelirmiş. Padişah, tebaasını çeki düzen külfetlerinden kurtarmak niyetinde bulunmuş. Bu sadeleşme vücut ve keseye daha elverişli imiş. Osmanlılar, böylece, sefahatten ve israftan, fazla masraftan kurtulacaklarmış." Yeniçerilerin hiçbir hatıra bırakmamak için mezar taşlarındaki külâhları bile kırdıran İkinci Mahmut, kaptan Hüsrev Paşa'nın kalyoncu neferlerine giydirdiği Tunus feslerini beğenmesi üzerine halkın da aynı başlığı kullanması için fermanlar çıkardı. Ulema ve softalar "şer'an fes giyilmek caiz olmadığına" dair dedikodu ettiklerinden şeyhülislâm değiştirilmiş ve birçok kimseler cezalandırılmıştı. İkinci Mahmut, ilk zamanları, cuma ve bayram alaylarına eski kıyafetle, yeni talim askerlerinin yanına da fes ve setre ile gidermiş. Kocaeli Milletvekili rahmetli Ali Bey'den işitmiştim. Büyakadalı rahmetli Hakkı Bey'e, Halide Edip Adıvar'ın babası Edip Bey nakletmiş: Topkapı Sarayı mahzenlerinde vesika aradıkları sırada bir yığın şapka bulmuşlar. Sultan Mahmut'un fes yerine şapka giydirmeyi düşündüğü, fakat buna cesaret edemediği manasını çıkarmışlar. Acaba bunlar, Sultan Mahmut'un ordu için getirttiği ve müftü itiraz ettiğinden kullanılmayan askerî müzedeki viziyerli miğferler mi, yoksa sivillere mahsus şapkaları mıdır, nasıl öğrenmeli? O zamanlara ait bir vesika okumuştum. Üçüncü Selim'in yakınlarından biri, efendisinin taassuptan durmayıp şikâyet ettiğini görerek, bir gün demiş ki: "Padişahım şapka giyip, Frenk olduk deyip, sokağa yürümekten gayri çare yoktur." İkinci Mahmut'un fesinden Atatürk'ün şapkasına kadar bir iki değişiklik daha olmuştur. Sultan Hamid, 1903'te, süvari ve topçu askerlerine kalpak giydirdiği sırada, ulema ve softalar "fesin din ve iman alâmeti olduğunu" ileri sürerek buna da itiraz etmişler. Geçen Dünya Harbinde Enver, bilhassa sıcak memleketlere giden kıtaları düşünerek, kabalak adlı ve güneş-siperli başlığı icat etmişti. Bunun adına Enveriye de denirdi. Kuvay-i Milliye kalpaklı idi: Ordunun İzmir'e girdiğinin haftasında bütün iç sokaklar, Anadolu'ya geçen Rum esirlerin başlarından attıkları şapkalarla kaldırım gibi döşeli iken, halkın Anadolu'dan gelen kalpağa selam verdiğini görmüştüm. Fesin üzerinden asra yakın zaman geçtiği hâlde Rumeli ve Anadolu halkının şehirlerde oturanlardan haylısı, köylülerin hemen hepsi ya abanî, ya başka türlü sarıklı idi. Bu gerçi tam hoca sarığı değildi. Fakat sarıktan başka da isim verilemezdi. Avrupa'ya giden işçilerimiz ve memurlarımız arasında bile şapka giymiyenler vardı. İkinci Mahmut devrinde ulema ve softalarca "giyilmesi caiz olmayan" fes, İkinci Hamid devrinde yine ulema ve softalarca "din ve iman alâmeti" idi. Meşrutiyette Paris'te okuyan gençlerimizden biri, başlığı milliyet damgası sayarak fesini hiç çıkarmadığı için "Fesli Niyazi" diye anılırdı. Yine Meşrutiyette ödünç para aramak için Paris'e giden Maliye Nazırı Cavit Bey'in, her devirde taassup kışkırtıcılığı vazifesini yapan bir gazetede çıkan şapkalı resmi, İttihat ve Terakki hükûmetini düşürme propagandasında ciddî bir yer tutmuştu. Ben ilk şapkayı Dahiliye Nazırı Talât Bey'le beraber Bükreş'e gittiğimiz vakit, 1913'te giymiştim. Bir hasır şapka idi. Otel kapısında nazıra rastladığım vakit, alışkanlık yüzünden, elimle selâm vermiye kalktığımdan şapkayı nasıl yere düşürdüğümü hatırladıkça hâlâ sıkılırım. Mütareke devrinde Rus, Ermeni ve Yahudilerle beraber şapkalı gezmeğe özenen Türklere pek kızardık. Bu taassup duygusundan gelme bir şey değildi. Ali Suavi, Galatasaray Sultanisi Müdürü olduğu vakit, dış kapı üstündeki alafranga saati alaturkaya çevirmiş. Beyoğlu Osmanlısı bu yüzden kendisine softalık ve yobazlık damgası vurmuş. Ama millet ve devlet saati alaturka idi. Ali Suavi'nin o hareketini, bizim mütarekedeki şapka nefretimize benzetirim. Türkiye'de saat, takvim ve başlık değiştirmeğe çalışmak ayrı bir şeydir: Sırf milletten ayrı görünmek için, hiçbir kimsenin yapmadığını ve kullanmadığını yapmak ve kullanmak ayrı bir şey... Biri Rum, biri Ermeni iken, pek iyi Osmanlı olduklarından feslerini çıkarmayan Panciru Bey'le Osmanlı Bankasında Keresteciyan Efendi'yi ne kadar sevmiştik. Atatürk'ün başlık meselesine dair bazı hatıralarını dinlemiştim. 1908 Meşrutiyetinde İttihat ve Terakki tarafından, teşkilât meseleleri için, Trablusgarp'a gönderilmişti. Bindiği vapur Sicilya'ya uğrar. Bir hayli durur. Mustafa Kemal açık bir araba ile kısa bir gezintiye çıkar. Başında fes olduğu için Sicilya çocukları arabayı limon kabuğuna tutarlar. Mustafa Kemal çocukların terbiyesizliğinden fazla, Türk kafasının neden böyle yabanî bir başlığa esir olduğuna tutulur, kendi fesine kızar. Tüylü Tirol şapkası ile Picardi manevralarındaki kalpak hikâyesini daha yukarılarda anlatmıştım. Mustafa Kemal bir tatlı su Türk'ü değil, hür fikirli bir Türk devrimcisi idi. Fes ve şapka demek, medeniyet demek olmadığını pek iyi bildiğine şüphe yoktu. Fakat başlık değiştirmenin din ve iman değiştirme olduğu gibi batıl inanışlara saplanan ve mıhlanan bir kafaya, hiçbir ileri tefekkür ışığı vurmıyacağını da bilirdi. Asıl mesele kafanın içindeki batıl inanışları söküp atmakta idi. Bu başlık değil, baş davası idi. Çankaya'da resmî kıyafet ve başlık meseleleri, 1925'te sık sık görülmüştür. Esvap işinde bazı kimseler, ucuz ve kolay olacağı için, ceket atay yahut redingotu ileri sürmüşler, içlerinde İstanbolin veya yıldızlı sırmalı üniforma teklifinde bulunanlar da olmuştur. Bazı arkadaşlarımız da Amerika ve İsviçre'de olduğu gibi, frak kabul edilmesi fikrinde idiler. Cumhuriyet bayramında vekillerin ve milletvekillerinin frakla Meclise girişlerini seyreden köylülere dair hoş bir fıkra vardır. Eski törenlerde valinin ve büyük memurların giydiği redingotu hatırlıyarak, bir köylü yanındakine sorar: - Gazi Paşa ne diye esvapların eteğini kestirmiş? - Etek öpmeyi kaldırmış da ondan! *** Atatürk'ün başlık meselesini halletmek için sıra ve fırsat beklediğini seziyorduk. Çiftlikte bir traktör üstünde alınan fotoğrafından anlaşılacağı üzere ara sıra panama giyerdi. Fakat panamasının siyah kurdelası yoktu. Atatürk'ün Kastamonu ve İnebolu'ya doğru bir seyahate karar verdiğinin akşamı Çankaya'daki eski köşkünde bulunuyorduk. Hazır olanlardan İsmet Paşa, Şükrü Kaya, Ruşen Eşref hatırıma geliyor. Başlık bahsi açıldı. Türlü fikirler arasından başlıcası şu idi: İstanbul'da başı kaşınan alafrangalardan birkaçı şapka giyerler. Tabiî halk arasından bunlara tecavüz etmeye kalkışanlar olur. Polis de her vatandaşın dilediği başlığı kullanmakta serbest olduğunu söyleyerek tecavüz edenleri karakola götürür. Sonra orduda Enveriyeyi biraz daha katılaştırırız. Nihayet devlet memurlarına sıra gelir. Böylece şapka umumîleşip gider. Başlığa siper-i şemsli serpuş (güneş siperli başlık) adı verilmesi de ileri sürülen fikirler arasında idi. Konuşmalar arasında Atatürk Avrupa'da bulunmuş arkadaşlarından şapkanın kullanılışına dair bilgi alıyordu. Hatta bir iki arkadaş talim bile yaptı. 1925 Ağustosunun yirmi dördünde Mustafa Kemal Kastamonu'ya hareket etti. Ben de milletvekili olduğum Bolu'da bir dolaşma yaparak İstanbul'a gitmek üzere yola çıkmıştım. Dağlarda haydutlar eksik olmadığı için, azılı bir eşkıyayı yakalamak üzere takipte bulunan Bolu ve Kocaeli valileri ve jandarma komutanları ile Düzce'de buluştuk. Akşam beraberce yemek yediğimiz sırada şapka giyilmek ihtimalini söyledim. Sofrada bulunanlar: - İşte yalnız bu olamaz, dediler. Gündüz olsa da insan pencereden başını çıkarıp bir sokağa baksa bu söze hak vereceğine şüphe yoktu. Biz daha Düzce'de iken ajanslar Atatürk'ün 27 Ağustosta İnebolu Türkocağındaki nutkunu ve isim muvazaasını da bırakarak şapka adını kullandığını haber vermesinler mi? Güvenilen, inanılan bir büyük lider ne demektir? İradesini zayıf sinirler üstüne nasıl yayar ve imkânsızlıkla dövüşecek bir azmi nasıl yaratıverir, bir misalini daha görüyordum. Aynı arkadaşlar: - Mustafa Kemal giydi mi, giymedi mi, kimin haddine karşı koymak? diyorlardı. Mustafa Kemal o yolculuktan Ankara'ya şapkalı döndü. Şehir yakınlarında kendisini karşılamaya gidenlerden Yunus Nadi'nin şapkasını beğenerek kendisininki ile değiştirdi. İlk havadisi duyar duymaz başına şapka giyerek İstiklâl Mahkemesine geldiği için "Vakit" muhabirini huzurundan kovan ve hapsettirmeye kalkışan rahmetli AfyonMilletvekili Ali Bey de, şapkası ile, karşılayıcılar arasında idi. Bir hayli sonra, meselâ İzmir gibi aydın çevreler varken, ilk şapkayı niçin Kastamonu taassubu içinde giydiğini Mustafa Kemal'den sormuştum. Şu cevabı verdi: - İzmir tarafı halkı beni birçok defa gördü. Eğer orada şapka giysem, bana değil, şapkama bakarlardı. Beni ilk defa görenler ise şapkamla olduğu gibi kabul ettiler. Ad koyma hâdisesi için şöyle demişti: - Fena uyumuştum. Sinirli ve rahatsızdım. İnebolu'da halk toplantısına gittiğim vakit simsiyah bir kalabalık bulunca sinir gerginliğim büsbütün arttı: "Nedir bu milleti bu geriliğe mahkûm etmek?" diye düşünüyordum. Söze başlamadan önce su içmek istedim. Elim titredi, bardağı dudağımda güç tuttum. Bu da bende şiddetli bir aksülâmel (tepki) yaptı. Bildiğiniz nutku söyledim ve başımdakini halka göstererek: "Bunun adına şapka derler," dedim. İstanbul'un ileri kafaları arasında bile, Mustafa Kemal düşmanlığı yüzünden, bu kararı hoş görmiyenler olmuştur. Aralarında Cavit Bey'in de bulunduğunu anlatmışlardı. Bir şapkalı resminin gazetelerde çıkması, partisi hükûmetinin düşme sebeplerinden olan eski Maliye Nazırına Mustafa Kemal kızmış: "Beyimin dinine mi dokunuyor acaba?" demişti. O vakitler doksan yaşlarına basan eski Sadrazam Tevfik Paşa: - Yahu bu festen de kolay geçti, sokakta hiç kimse taşlanmadı, dediğini duymuştum. Eskilerden bir sofu milletvekilinin bir teklifini de hatıralarıma katayım: Başvekile gelir, "Paşam," der, "Gazimiz emretti, giydik. Fakat şunun burasına (melon şapkasının ön tarafını göstererek) bir ay-yıldız işletsek olmaz mı?" Yemek hazmetmek değildir: Şapkanın benimsenmesi, giyilmesinden çok uzun sürdü. Pek iyi hatırlıyorum: Ekim ayı sonlarına kadar fötr ve melon biçimlerine alışan iç sokaklar halkı, bizi ilk defa silindir şapka ile gördükleri vakit peşimize takılmışlardı. Bazı pencerelerin arkasından "Gâvurlar!" iltifatını da işitmiştik. Taassup ve din istismarcılığı pek ağır bir darbe yemişti. Asırların nice milyonlarda bir yetiştirmediği büyük inkılâpçı, her şeyden önce ve her şeyin üstünde büyük Türk ve şüphesiz son çağ Müslümanlığının en hayırlı adamı, Harun'lar ve Memun'lar devrinde eski Yunan ayarı bir medeniyet yaratan İslâmlığı kafasından boğa boğa, karanlığa sürükliye sürükliye, nihayet yirminci asırda -Mustafa Kemal Türkiyesinin on üç on dört milyon Türk'ü müstesna- yüzlerce milyonluk geri bir kölelik sürüsüne çeviren taassubu yere çarpmakta devam ediyordu. Şapka, Kemalizmi Osmanlı ıslahat hareketlerinden tavizci ve muvazaacı olmamak karakteri ile ayırır. Mustafa Kemal Deniz Kızı masalına inanmıyordu. Ya balık, ya insan vardır. Mustafa Kemal geri bir memlekette medeniyet meselesi halledilmedikçe hiçbir meselenin halledilemeyeceğini biliyordu. Şarklı-Garplıya inanmıyordu. Ya Şark, ya Garp vardır. Garp medeniyetinin temeli, hür tefekkürdür. Şapka bir başlık taklidi değildir, tefekkür inkılâbının bir sembolü idi. Bu inkılâp müsbet ilme dayanan ilkokul eğitimi ile köyde halkın derin köklerine kadar inmeli idi. Ömrü buna yetmedi. Medeniyet meselesi halledilmedikçe hiçbir meselenin halledilemez olduğunu bugün de görmüyor muyuz? Demokrasi politikacıları, geçici dünya nimetlerini paylaşmak için, can çekişen taassubu beslediler ve ona yeniden halk kanını emme kudreti verdiler. Yazı Birinci Dünya Harbinden önce "Tanin" gazetesinin birinci sayfa köşesinde yeni bir yazı denemeleri vardır. Harbiye Nazırı Enver Paşa kendi dairelerinde Türk yazısını değiştirmişti. Hatta resmî nezaret tezkereleri yeni yazı ile yazılmakta idi. Yeni yazı sadece bitişik harf usulünü kaldırmaktan, imlâ harfleri üzerine hareke koymaktan ibaret. Meselâ: "Yeni ahz-ı asker kanununun meclis-i mebusan encümeni askerîsinde müzakeratı hayli ilerlemiştir," cümlesi eski yazı ile şöyle yazılmakta idi: Enver Paşa yazısı ile şu biçime girmekte idi: Eğer harp çıkmasaydı, bu acayip yazı umumîleşecek miydi? Hiç zannetmiyorum. Hepimiz gülüyorduk. Fakat Enver Paşa'yı da denemesinden alıkoymak mümkün değildi. Enver Paşa bir vatansever ve muhafazakâr tipte bir ıslahatçı idi. Bu yazı da, onun kabalığı nevinden bir icattır. Fakat ilk yenileşme ve Garplılaşma hareketinden beri duyulagelen bir ihtiyacın ne kadar derinleştiğini gösterir. Bu bir fantazya değildi. Ciddî bir şeydi. Bir Osmanlı çocuğunun ilk eğitim değil, orta ve daha yüksek mektepler gördükten sonra dahi imlâ yanlışları yapmaması az rastlanan bir şeydi. İmlâsı düzgün demek, Osmanlıcada yarı-bilgin demektir. Enikonu şöhret kazanan yazarlar arasında kendi yazısındaki Arapça ve Farsça kelimeleri doğru okuyamayanlar çoktu. Gerçi Türkçe kelimeler imlâ harfleri ile gitgide bir okunma kolaylığı almakta idi. Meselâ "trk" kelimesini artık eski yazıda da "Türk" diye yazıyorduk. Ancak buradaki "u"nun yerini tutan "vav" harfi hem "ü", hem "u", hem "ö" sesi verirdi. Ama Arap ve Fars kelimelerine dokunulmak barbarlık sayılırdı. Size yeni yazımızla iki eski imlâ örneği göstereyim: "trdd", "mtcld", kelimelerini, eğer iyi Arapça bilmiyorsanız, şimdi nasıl okursanız eski yazıda da öyle okurdunuz. Birincisi "tereddüt", ikincisi "mütecellid"dir. Enver Paşa bunu eski harfleri ayırmak ve aralarında imlâ harfleri koymak yolu ile halletmeye kalkıştı. Çünkü sağdan yazı Kuran yazısı idi. Onu muhafaza ederek bir çare bulmalı idi. Sağ ve soldan yazı meselesinin dinle ilgili bir mesele olmadığı bir hoca olan Ali Suavi tarafından nice yıllar önce ortaya atılmıştı. Fakat Ali Suavi'ye göre okuyup yazma gülünçlüğünün sebebi bir yazı değil, bir dil işi idi: "İngilizce'de de imlâ yoktur," diyordu, "İngilizce"de 'a' birkaç türlü okunur. Fakat İngilizcede İngilizin bilmediği ve konuşurken kullanmadığı kelime yoktur. Bizim dilimiz ise bizim olmayan, konuşurken ağzımıza almadığımız, sadece şair, edip ve âlimlerin yazarken kullandıkları kelimelerle doludur. Dili sadeleştiriniz. İhtiyacımız olmayan yabancı kelimeleri atınız. İmlâyı biraz düzeltmekle bu güçlük kalmaz." Bu doğru bir fikirdi. Fakat, Ali Suavi'nin dediğini yapmak için Osmanlıcadan vazgeçmeli idi. Eğer Arapça ve Farsça kelimelerin imlâsı üzerinde bir taassup olmasaydı, Arap ve Fars kelimeleri de Türkçeler gibi bölünerek kolayca okunabilmek imkânı aransaydı, yazı davası yine kalır mıydı, bilmiyorum. Fakat bu dil işini halletmek, Arapçayı ilim dili olmaktan çıkarmak, kendimize mal ettiğimiz yabancı kelimeleri Türkçe saymak ve onlara Türkçe kelimeler gibi sahiplenmek demekti. Düşününüz, Arapça "ayın ve se" ile "Osmanlı" kelimesini Türkçe "elif, vav ve sin" ile yazmak... Bu da yazı değiştirmek kadar, belki daha güç bir şeydi. Meşrutiyet'te Lâtin yazısı üzerine tartışmalar olmuştur. Hatta Abdullah Cevdet "İçtihad" dergisi ile kitaplarında Frenk rakamları kullanırdı. Tartışma Cumhuriyet devrinin kuruluş yıllarına kadar devam etti. Hüseyin Cahit Yalçın İzmir gazeteciler konuşmasında Atatürk'e Lâtin yazısının ne zaman kabul edileceğini sormuştu. Acaba henüz katî bir fikri mi yoktu veya zamanı gelmediği düşüncesinde miydi? Atatürk, Hüseyin Cahit'in sualini iyi karşılamamıştı. İleri fikirli gençler, Cumhuriyet gazetelerinde yazı tartışmalarını bırakmadılar. Lâtin yazısı ile bir köy çocuğu bir hafta içinde, üniversiteden çıkma gençlerin bile yanlışsız içinden çıkamadıkları metinleri doğru okuyacaktı. Batı yazı âlemine girecek ve onun bütün kolaylıklarından faydalanacaktık. En ehemmiyetlisi Türk kafasını, köklerine kadar, Arap kaynaklarından sökecek ve millî kılacaktık. Bu yazı işinde gazetede ve Atatürk meclislerinde ben de haylı çalışmışımdır. Nihayet Atatürk 1928 yılı Haziranında Ankara'da bir komisyon kurulmasını Maarif Vekili rahmetli Necati'den istedi. Bu komisyonun azaları Maarif Vekâleti Müsteşarı Mehmet Emin Erişirgil, Talim ve Terbiye Dairesi Reisi İlhan Sungu, Ruşen Eşref Ünaydın, Profesör Ragıp Hulûsi, Ahmet Cevat Emre ve İbrahim Grandi idi. Ben memleket dışında bir yolculukta idim. Döner dönmez Dolmabahçe Sarayı'nda ziyaretine gittiğim Atatürk: "Hemen Ankara'ya git, komisyona katıl ve bu işi çabuk bitiriniz," dedi. Komisyonda ilk görülecek iş, yazı değiştirmek doğru mudur, değil midir, tartışmasına nihayet verip yeni alfabe harflerini seçmeğe başlamaktı. Bir prensip anlaşmazlığı şöyle çıktı: Osmanlıcadaki yabancı kelimelerin dahi bütün ses haklarını veren bir alfabe mi alacaktık, yoksa Türkçe ve Türkçeleşen kelimeleri mi esas tutacaktık? Arabın "ayın"ı, "s"si, "zel"i, "tı"sı, "zı"sı gibi yeni alfabede ayrı ayrı harfler olacak mıydı? Bu harfler Türklerin ağzında kaybolmuştur. "Osman"daki "s" ile "esmek"teki "sin" arasında, "ağız"daki kalın "ze" ile "haz"daki "zı" arasında hiçbir fark yoktu. Bundan başka biz yeni alfabede yalnız Türkçe kelimeleri düşünmekle yabancı kelimelerin de Türkçeleştirilmesini sağlamış olacaktık. Aynı harf, yabancı kelimeye imtiyaz vermek ve onu daima yabancı kıldıktan başka eski imlâ zorluklarını yeni yazıda da bırakmak demekti. Sağ anlayış, Türk söyleyişinde kalmayan, fakat fasih Arap söyleyişinde devam eden bütün ses haklarını vermekti. Biz milliyetçiler sağ anlayışın iddialarını yendik. Türkçe kelimeler için "kaf" ve "kef", "gef" ve "gayın" harfleri lüzumsuzdu. İstisnasız bütün Türkçe kelimelerde "k" ve "g" harfleri ince seslilerle "kef" ve "gef", kalın seslilerle "kaf" ve "gayın"dırlar. - Ya Kâzım kelimesini nasıl okuyacağız, diyorlardı. Bir radikal fikir şu idi: Böyle kelimeler gitgide Türk söylenişine uysa ne çıkar? Fakat bu fikir yürümedi. İki ayrı harf almak yerine Türk kaidesine uymayan Arapça kelimeler için "k" ve "g" harflerinin önüne bir "h" koymakta uyuştuk. "Kâzım = Khazım" yazılacaktı. Tasrif ve terkipler için tire usulünü kabul etmiştik! "Gelmiyorum" kelimesi "Gelmiyor-um" şeklinde yazılacaktı. Yeni alfabede Lâtin yazısı dünyasının ortaklaşa değerlerini değiştiren acayipliklerin kalmasına hâlâ esef duymaktayım. Bunun başlıcası "c" harfidir. Türkçede "j" sesi yoktur. Yabancı dillerden alınma kelimelerde bu ses "c"ye değişmiştir: Candarma, curnal gibi... "Ejderha" ile "ecnebi" kelimeleri pek farklı söylenir. Bir teklif "c" sesi için "j"yi almak ve "c" harfini de "ç" sesi için bırakmak, "ç"yi "ş" karşılığı kullanmaktı. Herhâlde bugünkü bazı aykırılıklardan kurtulabilirdik. Komisyon alfabesini İstanbul'da Atatürk'e ben getirdim. Uzun uzun tetkik etti. Konuştuklarından bir takımı "q" harfinde ısrar ediyorlardı. Hatta bir aralık Atatürk bu tavizde bulunmaya da karar verdi. Ertesi gün vazgeçirdik. Atatürk bana sordu: - Yeni yazıyı tatbik etmek için ne düşündünüz? - Bir on beş yıllık uzun, bir de beş yıllık kısa mühletli iki teklif var, dedim. Teklif sahiplerine göre ilk devirleri iki yazı bir arada öğretilecektir. Gazeteler yarım sütundan başlıyarak yavaş yavaş yeni yazılı kısmı artıracaklardır. Daireler ve yüksek mektepler için de tedrici bazı usuller düşünülmüştür. Yüzüme baktı: - Bu ya üç ayda olur, ya hiç olmaz, dedi. Hayli radikal bir inkılâpçı iken ben bile yüzüne bakakalmıştım: - Çocuğum, dedi, gazetelerde yarım sütun eski yazı kaldığı zaman dahi herkes bu eski yazılı parçayı okuyacaktır. Arada bir harp, bir iç buhran, bir terslik oldu mu, bizim yazı da Enver'in yazısına döner. Hemen terkolunuverir. Bu arada bir (q-kü) harfi tehlikesi atlattık. Biz Türkçe kelimelerde (k)nın ince seslilerle daima (k), kalın seslilerle (ka) okunduğunu düşünerek (q-kü)yü alfabeye almamıştık. Ben yeni yazı tasarısını getirdiğim günün akşamı Kâzım Paşa (Özalp) sofrada: - Ben adımı nasıl yazacağım? "Kü" harfi lâzım, diye tutturdu. Atatürk de: - Bir harften ne çıkar? Kabul edelim, dedi. Böylece Arap kelimesini Türkçeleştirmekten alıkoymuş olacaktık. Sofrada ses çıkarmadım. Ertesi günü yanına gittiğimde meseleyi yeniden Ata'ya açtım. Atatürk el yazısı majüsküllerini bilmezdi. Küçük harfleri büyültmekle yetinirdi. Kâğıdı aldı, Kemal'in baş harfini küçük (kü)nün büyütülmüşü ile, sonra da (K)nın büyütülmüşü ile yazdı. Birincisi hiç hoşuna gitmedi. Bu yüzden (kü) harfinden kurtulduk. Bereket Atatürk (kü)nün majüskülünü bilmiyordu. Çünkü o (K)nın büyütülmüşünden daha gösterişli idi. *** 1928'de bir Ağustos akşamı idi. Dolmabahçe Sarayı'nda bulunuyorduk. Atatürk Sarayburnu parkındaki halk toplantısı ile Büyükada Kulübünde bir suareye davetli idi. Sarayburnu parkının, bütün kalabalığı ve sahneyi gören yüksekçe bir yerinde bir masa hazırlamışlardı. Bahçenin bir köşesinde halkı eğlendiren bir caz, sahnede ise, nöbeti geldikçe Arapça şarkı ve kasideler söyliyen Mısırlı Münîre-tül-Mehdiye takımı vardı. Atatürk'ün geldiğini gören halk alabildiğine coştu. Atatürk bulunduğu yerde neşe ve şevki susturan müraî bir Şark zorbası değil, şenlik içine katılan, halk sevincini içine sindiren, içenle içen, oynayanla oynayan, konuşanla konuşan bir halk arkadaşı idi. Halkın içine girdiği vakit kendini tam yerinde hissederdi. Halk ile haşır neşir olurdu. Mustafa Kemal'i halk ile beraber görünce, müraî yobazlar kaybolup giderlerdi. O kalabalıktan ürken ve kalabalığı kendilerinden iki üç asker kordonu ötede tutan diktatörlerin aksine, nefesine nefesi karışan kalabalıkta kuvvet bulurdu. Bütün ömrünce halktan hiçbir tecavüz beklememiştir. Shakespeare'in kralı başvekilini tacını bırakıp vatandaş olmakla tehdit ettiği gibi, Mustafa Kemal de kızdıkça: "Millete giderim," derdi. Mustafa Kemal'in inkılâp iradesinin kaynağı, halkın kendine inanışıdır. O bütün baltamamaları halktan değil, aydınlardan görmüştür. Tek diktası da bu irtica üniversite profesöründen medreseliye kadar çeşitli aydınlarını halkı kışkırtmalarına müsaade etmemekti. Tanzimat'tan beri isimlerini duyduğumuz liderler arasında halkı doğru anlayan ve halk ile kaynaşma yollarını bulan yalnız o idi. Kadınlı erkekli park kalabalığının neşesi ile keyfi arttı. Bu coşkunluğa, ara sıra, Arap musiki takımının biteviye, ağlayışlı ve inleyişli melodileri sekte veriyordu. - Kimde bir defter var? dedi. Kendisine hizmet edenlerden biri parmak büyüklüğünde bir cep defteri bulabildi. Bu deftere bir şeyler yazdığını görüyorduk. Bir müddet sonra beni yanına çağırdı, kulağıma: - Kimseye göstermeden bunlara göz gezdir, sana okutacağım, dedi. Yerime oturdum, baktım, yeni yazı ile "Sarayburnu nutku" diye Cumhuriyet tarihine geçen hitabenin ilk parçaları idi. Atatürk millete iki şey söylüyordu: Yazın, Arap yazısı değildir. Musikin, bu sahnedeki musiki değildir. Yazdıkça birer birer bana geçirdiği kâğıtları geri aldı, ayağa kalkarak halkı selâmlayan kısa bir nutuk söyledi, sonra elinde tuttuğu defteri göstererek, bir şeyler not ettiğini ve bunları orada hazır bulunanlardan birine okutacağını haber verdi, kalabalıktan Türkçe yazı okumayı bilen birini çağırdı. Bir genç koşup geldi, fakat Lâtin yazılı kâğıtları görünce şaşaladı, Atatürk: "Bu arkadaşımız hakikî Türk yazısını bilmediği için şaşırmıştır. Arkadaşlarımdan birine okutayım," dedi. Beni yanına çağırdı. Nutku okudum. Halk, parkın içinde toplandığından beri bir müjde bekliyormuş da o müjde bu imiş gibi, dibinden kaynayarak coştu. Atatürk ayağa kalkarak halk şerefine içti. Halk onun şerefine o ağustos gecesini donanma gecesine çevirdi. Geç vakit iskeleye doğru güçlükle inerek motöre binip Büyükada Kulübüne yanaştık. Bahçede ana binaya doğru ilerlediğimiz sırada tuvaletli hanımlar ve fraklı erkekler bir grup hâlinde bize doğru geliyorlardı. Atatürk bana döndü: - Çocuk, dedi, orada yaptığımızı burada yapamazdık. Bu bir Tanzimat dekorudur. Garp medeniyetçisi ve Türk milliyetçisi Atatürk bu dekora bir türlü ısınamamıştır. O bir cilâcı değil, bir yontmacı idi. *** Atatürk halkı yeni yazıya alıştırmak için meşhur seyahatine çıktı. Gezici alfabe hocalığı yapıyordu. Hiç okuma yazma bilmeyenlerin, kolayca öğreniverdikleri bu yazıya ısınmaları tabiî idi. Alfabedeki tire ve bazı işaretlerin güçlük uyandırdığını gördüğü için, hepsini kaldırmıştı. Biz İstanbul gazetelerinde her gün yeni yazı örnekleri neşrediyorduk. Açıkça muhalefet yoksa da muhafazakâr ilim ve edebiyat çevreleri bu kadar kökten bir değişikliğin aleyhinde idiler. Doğrusunu isterseniz kandırıcı bir delilleri de yoktur. Bir gün öncesine kadar Osmanlı kütüphanesinin yoksulluğundan şikâyet edenler, şimdi geçmiş haznesinin ne olacağını soruyorlardı. Yeni yazının Arap diline uymıyacağını ileri sürenler hiç şüphesiz haklı idiler. Fakat Türkçeye de uygun gelmiyeceği üzerine akıl yatırır hiçbir tenkitlerine rastlamıyorduk. Yeni yazının Türk dilindeki yabancı kelimeleri asıllarından uzaklaştırıp millîleştirmesi ise, onun aleyhine değil, lehine bir delil sayılmak lâzım gelirdi. Bütün zorluk bizim nesiller içindi. Eski yazı ile yetişmiştik. Her Türkçe kelime, bizim için, bir resimdi. Onu heceliyerek değil, görerek okuyorduk. Bizler, bu resmi kaybedip, yerine her kelimenin yeni bir resmini koymak gibi, belki de ömrümüzün sonuna doğru başaramayacağımız nankör bir külfet karşısında idik. Okuyorduk, heceleyecektik. Ama bütün okur yazarlar milletin yüzde beşi ile onu arasında idik. Eğer bu nisbet yüzde elliyi aşmış olsaydı, yazının değiştirilemeyeceğine şüphe yoktu. Aynı anadilini Sırplar Kiril ve Hırvatlar Lâtin harfleri ile yazmaktadırlar. Yazı inkılâbı yapılacaksa, tam zamanı idi. Milletin yüzde beşi ile onu arasındaki bir azlık, gelecek nesiller hesabına bir fedakârlık yapacaktık. Bir memur düşününüz. Sağdan yazar. Lâtin harfleri ile hiçbir alışkanlığı yoktur. Bu memur şimdi yeni bir yazı öğrenecekti. Ne kadar istemiyeceği bir şey olduğuna şüphe edilemez. Atatürk inkılaplarının en çok rahatsız edeni yeni yazıdır. Çilesine katlanabilmek için fedakârlığın şerefini benimsemek lâzımdı. Doğrusu Atatürk ve İnönü herkese örnek olmak istediler. Yeni yazı kabul edildikten sonra ikisi de bir daha Arap yazısı kullanmadılar. İnönü âdetlerinden vazgeçip geçmediklerini anlamak için, arkadaşlarının not defterini bile yoklardı. İlk iş, yeni yazı ile okuyup yazma bilenlerin sayısını, hemen, eski yazı ile okuyup yazma bilenlerin sayısı üstüne çıkarmak, yeni yazı ammesini yaratmaktı. Millet mektepleri fikri bundan doğdu. Zavallı Necati millet mekteplerini açacağı sırada genç yaşında öldü. Hastalığından bir akşam önce Çankaya'da beraberdik. Atatürk ve arkadaşları neşe içinde idik. Çankaya durgun havaya gelmezdi. Rüzgâr sesi duyulmalı, kuşlar uçuşmalı ve kaçışmalı idiler. Sonsuz enginlere doğru bembeyaz ümit ile hayal yelkenlerini açan Türkiye'nin yürüdüğünü öyle hissederdik. Miskinler tekkesinde neler konuşulduğunu düşünmezdik. Türk kafasını ve vicdanını Ortaçağ karanlığından yeni zamanlar aydınlığına ulaştırmak için çırpınan bir kahramanın yoldaşları idik. O kadar sevinen Necati, Lâtin harfi ile imza atmayı henüz meşkediyordu. Maarif Vekili millet mekteplerinin ilk talebesi olacaktı. Heyecan içinde kalktı. Pek sevdiği zeybeğini oynadı. Körbağırsak ameliyatı olması için hekimlerin nasihatlerini dinlemiyen zavallı genç, bu sıçrayışlarda bir zehir kesesini delerek içine akıttığını bilmiyordu. Ertesi gün ateşler içinde yattı, millet mekteplerini sayıklayarak öldü. Atatürk'ün ilk defa hıçkırıklarla ağladığını bu ölüm akşamı görmüştüm. "Ne evlâddı o..." diye hayıflanıyordu. Yüz binlerin ölümüne göz kırpmadan bakan, ateşte dövülmüş ve kanda soğumuş bu irade, bir ana kalbi kadar yumuşamıştı. 31 Kasım 1928'de Büyük Millet Meclisi yeni alfabe kanununu kabul etti. Layisizm Tanzimatçı sadrazam: - Hristiyanlarla Müslümanlar arasındaki hukuk farklarını kaldırdık. Artık hepsi Osmanlı ve eşittirler, demesi üzerine İngiliz büyükelçisi: - Demek ki, bundan sonra Müslüman kadınlar Hristiyanlarla da evlenebilecekler, demiş ve sadrazam: - Yoo... İşte bu olmaz, diye yerinden sıçramıştı. Tanzimat'ta büyük işler görüldüğü inkâr edilemez. Saray, Bab-ı âli ve uyanık Osmanlılar anlaşmışlardı ki, ya Avrupalı olacaktık, ya Düvel-i Muazzama denen yedi pençeli emperyalist dev bizi parçalayıp Asya sürülerine döndürecekti. Tanzimatçılar Osmanlı Türklüğünü bu kara kaderden kurtarabilmek için büyük cesaret göstermişlerdir. 19'uncu asrın başlangıcında Hristiyanlarla Müslümanlar hukukça eşittirler, diyebilmek, 1928'de Arap yazısını Lâtin yazısına çevirmekten daha güç bir şeydi. Fakat mektebin yanında medrese, yeni kanunların yanında şeriat, sivil mahkemelerin yanında şer'iye mahkemeleri, hâkimin yanında kadı, valinin yanında müftü, sadrazamın yanında şeyhülislâm, 1920'de dahi, olduğu gibi durmakta idi. Bizzat padişah aynı zamanda halife idi. Tanzimat'ın yüzüncü yıldönümüne doğru Bab-ı âli'de (1) yirminci, Süleymaniye'de (2) yedinci asırda idik. Yalnız bütün hakları ile aile değil, üniversitede tefekkür dahi şeriatin kontrolü altında idi. Edebiyat Fakültesinde felsefeyi bir mutaassıp medreseliden okurduk. Bir Ortaçağ teokrasisinin bütün baskısı memleketin dörtte üçünde hissedilmekte idi. Büyük Millet Meclisinin koyacağı kanunların şeriat hükümlerine aykırı olmıyacağı hakkındaki madde Teşkilât-ı Esasiye'nin esas hükümleri arasından çıkmamıştı. Cumhuriyetin kuruluş devrinde bir asırdan beri devam eden medeniyet mücadelesinin kesin zaferi, medenî kanun ve layisizmle kazanılmıştır. Büyük Millet Meclisinden Medenî Kanunu geçirmek ve Anayasayı, devletin dini din-i İslâmdır, maddesini çıkararak layisizm prensiplerine göre tasfiye etmek, devrim davamızın taç giyme törenidir. Türk milletinin bir yirminci asır topluluğuna doğru tekâmül etmesi için artık hiçbir engel kalmamıştı. Bundan ötesi eğitim meselesi idi. Gericiler, bir asırdan beri, Garplılaşmanın dinden ve milliyetten çıkmak demek olduğu fikrini yaymışlardı. Kemalizm, bu masala nihayet veriyordu. Devrimler içinde, ilk defa, Türklüğümüze de kavuşuyorduk. Avrupa ve Asya sınırlarımız arasındaki bu koca ülkede Millî Birlik denen şey, ilk defa İnkılâp Türkiyesinde gerçekleşti. Tanzimat edebiyatında "Ben Türküm," diyen bir iki aydının nerede ise heykelini dikeceğiz. İnkılâp Türkiyesinde "Ben Türküm," demeyen aydın kalmamıştır. Batı medeniyet dünyasında İtalyan nasıl İtalyansa, Alman nasıl Almansa, Türk de öyle Türk olacaktı. İslâm Şarkında Arap Arap, Fars Fars, hatta Arnavut Arnavut, fakat Türk Türk değildi. Felsefeci Naim Hoca, daha 1915'te üniversite profesörü iken, Türklük için bulduğu tek kurtuluş yolu onun Araplaşması idi. Dili de Arapça olmalı idi. Bir Eskişehir milletvekili hocanın, İkinci Millet Meclisinde "Ve"yi daima Arap şivesi ile söylemeğe dikkat ettiğini hatırlıyorum. Medrese ve tekke büyüklerinin vizita kartlarından çoğunda soy sonu bir sahabeye, bilhassa Ebabekir'e dayanırdı. Garplılaşmak, aynı zamanda Araplaşmaktan kurtulmak, Türkleşmek demekti. Din, bir vicdan işidir. Müslümanlık, Türklük şuurunda, milliyet mayasıdır. Ama vicdan işi olan din başka, topluluk ve dünya işlerini yedinci asır şartları içinde tutmak ve dondurmak isteyen şeriat başkadır. Atatürk devrimlerine vurulmak istenen din düşmanlığı damgası, medeniyet düşmanlarının iftirasından ibarettir. Yeni Türkiye'nin kuruluş devri bu devrimlerle nihayet bulmuştur. Fakat yaptığımız devrimler bir "zincir kırma" ameliyesi idi. Eski zaman ve eski nizam, âdetleri ile, görenekleri ile, batıl itikatları ile cemiyetin içinde yaşamakta idi. Geniş ölçüde bir eğitim seferberliği ile halk yığınlarına ve halk çocuklarına yeni zaman ve yeni nizam hakikatlerini benimsetmek lâzımdı. Rejimin kaderi nihayet "kayıtsız şartsız millî hâkimiyet" gayesine, yani çoğunluk iradesine dayanan demokrasiye ulaşmak olduğuna göre, bu iradeyi şuurlandırmak, "eski"den hür kılmak zaruretinde idik. Daha "Yeni Rusya" röportajlarında bu tezi savunuyordum. Geçen devrin büyük kusuru bu olmuştur. İlk eğitim işlerinde çok geciktik ve Türk köyünün ancak ucuna ilişebildik. Roma'da rahmetli Recep Peker'le bir tartışmamı hatırlıyorum. Başvekil İsmet Paşa ile birlikte gitmiştik. Recep partinin umumî kâtibi idi. Rejimin parlak başarılarından bahsettiği sırada: - Mademki bu rejimin mektepleri ve hocaları bütün köyleri kaplamamıştır, hiçbir şey yapmamışızdır, demiştim. Mübalâğama öfkelenmişti. Bir hayli tartıştık. Rahmetli çok efendi huylu bir arkadaştı. Kalbi toz tutmazdı. Bir müddet sonra bana: "Bilsen Falih, seni ne kadar severim. "Zeytindağı'n yok mu, o kitaptaki görüşlerine hayran kalmışımdır," dedi. - Aziz dostum, Zeytindağı'ndaki görüşleri topladığım vakit yirmi iki yirmi üç yaşında bir gençtim, şimdi otuz beş yaşındayım, cevabını vermiştim. Kanunla işleri bitirdiğimizi sanmak ve meseleyi, cemiyetin üst katı meselesi saymak bizim eski hastalığımızdır. Tanzimat'tan beri bir asır, sadece bu üst katı havalandırarak geçmiştir. Milletin yüzde seksen beşi için Tanzimat'tan beri bir gün bile geçmiş olmadığını düşünmüyorduk. Daha devrimin ikinci yılında Atatürk'e ve eserlerine inananlardan çoğu, bir fırsatını bulup memleketten çıkmak, veya memlekette rahat ve kazanç mevkilerini elde etmek için sabırsızlanmakta idiler. Bu harap vatandan uzakta, bu yoksul halktan ırakta, Avrupa şehirlerinde bir devlet konağına yerleşerek, devlet arabası ve devlet dövizi ile ömürlerini hoşça geçirmek veya Çankaya'daki nüfuzlarını iş piyasasına satarak bir iki vurgunda nesillik servetler edinmek hırsı, Çankaya'daki ihtilâlci yuvasını saray havası ile zehirliyordu. Üçüncü Selim devrinin Cevdet tarihindeki etabekân-ı saltanat hikâyesini sık sık hatırlardım. Atatürk, devrimci lider olarak, ordusuz bir komutana benziyordu. Bütün taşra gurbetleri 1923'ten sonra onun piyoniyeleri ile doldurmalı idi. Kendisine gelip de bir iç hizmet istiyen görmezdik, devrim inanıcılarının pek dar kadrosu, ikbal sinekürlerini bir türlü paylaşamazdı. 1923 neslinin vazifesi, Atatürk devrimlerini halka sindirmekti. Bu güç, zahmetli ve belki ilk zamanları nankör bir vazife idi. Devrimlere, bu kanunları koyan ve onlara karşı isyanları cezalandırmak için mahkemeler kuran Meclis, hatta bu mahkemeler bile samimî inanmıyordu. Yeni nizamın hayatı, Atatürk'ün ömrü ile ölçülüyordu. Arkadaşlarından biri Çankaya akşamlarından birinde Atatürk'e: - Sıhhatinizi düşününüz, uzun yaşamaya bakınız, öldüğünüzün ertesi günü heykellerinizi bile kırarlar, demişti. Onun partisine, tek parti adını verenler yanılmaktadırlar. Halk Partisi en koyu gericilikten en ileri fikre kadar bütün eğilimleri, itiraz edilemez bir prensipler disiplini içinde dizginlemeye çalışan bir karma parti idi. Bu karma-parti içinde bizler yabancı idik ve yadırganırdık. Atatürk'e: - Davaya inanmayanları tasfiye ediniz, inananları etrafınızda toplayınız, gibi telkinlerde bulunduğumuz çok olmuştur. Umudunu Cumhuriyet devrinde yetişecek gençliklere bağlamıştı. Halkı da bunlar yetiştireceklerdi. Ben Rusya'ya gidip geldikçe daha kestirme, daha çabuk vardırıcı halk ve gençlik eğitimi metotları olduğunu yetkili arkadaşlarıma anlatamıyordum. Biz asrımızın teknik ve metot mucizelerini kavrıyamıyorduk. Hakikat odur ki, Atatürk, bu milletin tarihinde, bir milletin tarihinde bir ıslahatçı liderden beklenebilecek her şeyi yapmıştır. İnkılâp devri aydınları, Atatürk'ün bütün ileri hareketler emrine verdiği itibar, kudret ve nüfuzunu "işletmekte" ıslahat tarihleri nesillerinin hepsinden daha az kabiliyet göstermişlerdir. En güç olan sanatı yanında, Atatürk'ün, yetişme tarzından doğma eksikleri vardı. Bu eksikleri tamamlayamadık. Ekonomi Bu devir hikâyesini kapamazdan önce, bazı iç krizleri üzerinde durmak istiyorum. Aradan yirmi beş yıl geçti. "İlk zamanlar"ın acı hatıraları unutulmuş gibidir. Durumu iyi toparlayabilmek için bazı lüzumlu tekrarları mazur göstermelisiniz. Birinci Dünya Harbinden önceki kilise nüfus kayıtlarına göre (çünkü doğrusu bunlardır) Anadolu'da Türk ve Müslüman olmayanların nisbeti yüzde kırka yaklaşmakta idi. Ortaçağ Hristiyanlığı içinde Müslüman azlıkların yaşamasına imkân yoktu. Fakat Osmanlı saltanatının sınırları içindeki Hristiyanlar dilleri, dinleri ve kiliseleri ile korunmuşlardı. Eğer Fâtih, Kanunî ve Selim: - Ya Hristiyanların hepsi Müslüman olacaklardır, yahut hiçbirine bu ülkede yaşama hakkı vermiyeceğiz, demiş olsalardı, onları bu kararlarından alıkoyabilecek hiçbir dünya kuvveti karşılarına çıkamazdı. Müslüman olmayanlara karşı müsamaha gösterilmesinin bir değil, türlü sebepleri vardı. Bu sebepleri uzun boylu tahlil etmek, tarihçilerin görevidir. Bununla beraber iki kardeşten birinin Sokollu Mehmet Paşa adı ile saltanatın sadrazamı, Müslüman olmayan ikincisinin de ilk Sırp Patriği olması gibi bir hâdiseye Hristiyan milletleri tarihinde misal gösterilemez. Çöküş devrinde Osmanlı İmparatorluğundan beş Hristiyan devlet çıktı. Endülüs topraklarında bir tek Müslüman mahalle kalmış mıdır? Yeni Türkiye'nin kuruluş yıllarındaki Hristiyansız Türkiye, bir taassup trajedisi değildi. Dinleri, dilleri ve kiliseleri ile Ortaçağdan yirminci asra kadar Türklerle beraber yaşayarak gelen Hristiyanlığı tasfiye etmek, Düvel-i Muazzama vasîliği altında kapitülâsyonlu Türkiye'nin haddi mi idi? Avrupa Türkiyesi elden gidip bütün fetih toprakları yeni Hristiyan devletlerin vatanı olduktan sonra, 1914'te, Ruslar Ermenistan saydıkları Doğu Anadolu'ya bir ecnebi vali tayin ettirmişlerdi. Karadeniz kıyıları, Trakya ve Batı Anadolu üstünde Yunan iddialarının milletlerarası canlı bir edebiyatı vardı. Milliyetçilik devri, ayrılma hırsını Müslüman kavimlere de bulaştırdığı için, büsbütün vatansız kalmak korkusu içinde idik. Zavallı Osmanlı saltanatının Arnavut ve Arap sadrazamları, Hristiyan nazırları ve büyükelçileri olmasının, hatta bir vakitler Dış Bakanlığın âdeta Hristiyanlar eline verilmesinin hiçbir faydası olmuyordu. Yirminci asır Türk'ün ölümü asrı idi. Birinci Dünya Harbinde, kendi isyanları ve Çar orduları ile işbirliği etmeleri yüzünden, Ermeni faciası olmuştur. Ne acıklı şeydir ki, bu facia olmasaydı, Kuvay-ı Milliye hareketi tutunamazdı. Muzaffer devletler mütarekenin daha ilk günlerinde Kafkas sınırlarından Kilikya'ya doğru uzanan Ermenistan devletini kuracaklardı. 1918 mütarekesi ile beraber Anadolu Yunan egemenliği tehlikesi altına girmişti. Bu egemenlik, Batı Anadolu ile Karadeniz kıyılarında bulunan Rum nüfusa dayanmakta idi. Atatürk kurtuluş zaferini kazanınca, Trakya ve Anadolu'yu her fırsatta kendini gösteren bu tehlikeden tasfiye etti. İstanbul surları dışında bütün Türkiye, som bir Müslüman Türklük vatanı hâline geldi. Böyle bir millî birlik taslağı Küçük Asya tarihinde ilk defa görülüyordu. Eski Ankara vilâyetinin genişliğini bilir misiniz? Bolu, Zonguldak, Yozgat galiba Kayseri vilâyetleri, onun birer sancağı idi. Bir gün gelmiştir ki, bu vilâyetin bütün çift toprakları birkaç Ermeni bankerin rehni altına girmiştir. Küçük esnaflıktan ve zanaatlardan ithalât ihracat tüccarlığına, verimli ziraate kadar bütün millî ekonomi Hristiyanların inhisarı altında idi. Türkler rençber, asker, memur vakıfçı veya derebeyi idiler. 1914 İstanbul telefon defteri adreslerinin yeni kuşak delikanlıları tarafından gözden geçirilmesini ne kadar isterdim. Rumeli'den Türkler devletle beraber göçmüşlerdir. Osmanlı sancağı inen yerde Türk tutunmasının imkânı yoktu. Biz Trakya ve Anadolu'dan Hristiyan halkı tasfiye etmekle, memleket ekonomisini köklerinden sökmüştük. Her yerde bağlar bozulmakta, zeytinlikler yabanîleşmekte veya kesilmekte, balık avcılığı ölmekte, çarşılar kapalı durmakta idi. 1924 Türkiyesinin gerçeklerini bilmeyen, yeni Türk tarihi hakkında hiçbir şey öğrenemez. Ermeni tehciri sırasında Anadolu şehir ve kasabalarının bütün oturulabilir mahallelerini yakmışlardı. Benim 1911'de gördüğüm Ankara, 1923'te bulduğum Ankara'nın yanında bir ''mâmure'' idi. Yunan ordusu bozgun çekilişi sırasında, Anadolu'nun bir memlekete benzeyen batısındaki şehirleri yakmıştı. İzmir'e gittiğim vakit bu şehrin de Akdeniz Avrupası şehirlerini andıran mahalleleri yanmağa başlamıştı. İzmir'den Uşak'a doğru yalnız tüten harabeler ve enkaz arasından geçmiştik. Baştan başa, ziraati ile, ticareti ile, zanaatleri ile, şehirleri, kasabaları ve köyleri ile, yeniden ''inşa'' edilecek, maddî ve manevî inşa edilecek bir vatan ve on iki milyon İngiliz lirası, yani iyice bir anonim şirket sermayesi kadar bir bütçe! Osmanlı bütçesinin başlıca kaynağı olan aşarı da, halkı yeni devre ısındırmak için kaldırıyorduk. Batı Anadolu'nun yanmamış büyükçe kasabalarında sinemaya para yerine yumurta verilerek giriliyordu. Lausanne'da İngiliz Başdelegesi Lord Curzon, Türk Başdelegesi İsmet Paşa'nın yabancı imtiyazlarına dair reddettiği her teklifini: - Bir bende, bir de (Fransız Başdelegesini göstererek) bunda para var, nasıl olsa bizden para istemeğe geleceksin. Bu reddettiğin tekliflerimi o zaman birer birer geri vereceğim, demişti. Kısa ve uzun vadeli hiçbir ödünç alma imkânı yoktu. Her şey yapılacak ve 1911'den 1922'ye kadar dört harp geçiren, yanan, yıkılan, milyonlarca evlâdını kaybeden, üstelik bütün gelir kaynakları sıfıra inen vatan yoksullarının parası ile yapılacaktı. Hitler Atatürk'ü övdüğü sırada: -Bir millet bütün vasıtalarından mahrum edilmiş olsa dahi, kendi kendini kurtarma vasıtalarını yaratabileceğini ispat eden adamdır, demişti. 1923-1924 Türklüğü düşünülürse, Hitler'e ikinci defa hak vermek lâzım gelir. Bir de sömürgesizleşme davamız vardı. Demir yolları, tramvaylar, şehir ışıkları, suları, gaz, rıhtımlar, fenerler, hepsi imtiyazlı yabancı şirketler elinde idi. Bunları satın alarak millîleştirecektik. Anadolu yaylasında, rayları Ankara'ya kadar döşenen demir yolları bizim değildi ve Düyun-u Umumiye'den kurtulamamıştık. Bu borcu ödeyemezdik. Bu demir yollarını yalnız millîleştirmek değil, kısa zamanda sınır boylarına ulaştırmak zorunda idik. Birinci Dünya Harbinde demir yolsuzluktan neler çektiğimizi bilen iki askerden biri Devlet Reisi, öteki Başvekildi. Bilmiyorduk. Bir bilen ve öğreten de yoktu. Herkes şaşırtıcı ve umut kırıcı idi. Mekteplerde okudukları veya okuttukları on dokuzuncu asır iktisat teorileri ile yeni devlete nasihat verenleri dinlesek, kollarımızı kavuşturup bir asır beklemeli idik. Başvekil, demir yollarını kendimiz yapacağımızdan bahsettiği vakit, her taraftan: -Devlet, demir yolu yapamaz, kitapta yeri yok... sesi geliyordu. Demir yolunu imtiyazlı yabancı şirketler yapmalı idi. Hâlbuki Türk bağımsızlığının bize sağlayacağı ilk menfaat, imtiyazlı yabancı şirketlerin sömürüşünden, yani yarı-sömürgelik şartlarından kurtulmaktı. Memlekette sermaye yoktu. Sermaye simsarları vardı. Bu simsarlar, Türkiye'ye ekonomik bağımsızlık tadı tattırmak istemeyen politikacı sermayenin avukatları idiler. Başvekil: -Ben o teori, bu teori bilmem. Bir şeyi bilirim, o da her gün bir karış ray döşemek... diyordu. Yeni Türkiye'de devletçilik, bir ekonomik meslek olarak doğmamıştır: Bir tarihî zaruret olarak doğmuştur. Yapılacak şeyleri devletten başka yapabilecek olan yoktu. Mesele bundan ibaret. Yani Türkiye, kendi yapmak veya hiçbir şey yapılmamasına boyun eğmek arasında seçmeli idi. |