Fritz radovani gjurmët të Çojnë NË sigurimin e shtetit komunist melbourne 2010

Unë nuk do të përsëris materialet që kam botue në lidhje me atë periudhë të zezë historike të Shtetit dhe Popullit Shqiptarë që, nga viti 1941 kur u thëmelue Partia Komuniste Shqiptare nga emisarët jugosllav të “druzhe” Titos, dhe as të vëndosjes së diktaturës komuniste sllave nga sherbëtorët e sajë në sigurimin e shtetit shqiptarë, që kanë zbatue çdo ide, mendim, projekt, apo “pllan” të atyne okupatorëve, në çdo qeli apo birucë të diktaturës e dhunës së ushtrueme ndaj Atdhetarëve, Klerit Katolik apo inteligjencës katolike, por do të shtoj se Atdhetarët e vërtetë Shqiptarë dhe inteligjenca përparimtare e Popullit Shqiptar e prëgatitun kudo në universitetet e Europës Përendimore, asht trajtue dhe trajtohen edhe sot me pasardhësit e tyne, ashtu si kanë trajtue gjithënjë popullin katolik dhe krahinat e Veriut, tue përfshi edhe të gjitha Trojet Shqiptare që nuk janë pajtue asnjëherë me okupacionin sllav ndër Ata Troje.

Pa hy në komente të gjata, Genocidin komunist të Enver Hoxhës dhe sherbëtorit tij “safi” anadollak Ramiz Alisë, unë do ta paraqes në pak rreshta me emnat e Atyne që u përfshinë në këte vepër kriminale që nga 1944 dhe deri në vitin 1950, ku, janë pushkatue, mbytë në hetuesi, kampe shfarosje dhe burgje vetëm nga Kleri Katolik Shqiptar:

Imz. Frano Gjini, Imz.Gjergj Volaj, Imz. Nikoll Tusha, Imz. Jul Bonatti, Imz. Nikoll Deda, Imz. Vinçenc Prennushi, Imz. Gjergj Haberi, At Lorenc Mitroviq, Don Lazër Shantoja, At Leonard Tagaj, Don Ndre Zadeja, Don Mark Xhani, At Giovani Fausti, At Daniel Dajani, At Gjon Shllaku, At Anton Harapi, At Zef Maksen, Don Alfons Tracki, At Mati Prennushi, At Çiprian Nika, Don Anton Zogaj, Don Nikoll Gazulli, At Bernardin Llupi, Don Luigj Pici, At Bernardin Palaj, At Serafin Koda, Don Dedë Plani, Papa Pandi (Korçë), Papa Josif Papamihali, At Lekë Luli, Don Dedë Maçaj, Don Luigj Prendushi, Don Pjeter Çuni, Don Aleksander Sirdani, Don Anton Muzaj, Don Mark Bicaj, Don Vlash Muçaj, Don Nikoll Shelqeti, Don Ejëll Deda, Don Jakë Bushati, Don Nikoll Laskaj, Don Kolec Prennushi. I kësaj periudhë asht edhe Seminaristi Mark Çuni dhe Fratel Gjon Pantalia.

Nuk vuna numur rendorë, mbasi edhe i 44-ti asht numur 1, n’Elter të Martirve të Fesë e t’Atdheut!

Janë arrestue dhe kanë vuajtë në kampet e shfarosjës komuniste edhe 59 Klerikë Katolik të tjerë. Këto shifra i përkasin vitit 1944 – 1950.

Në vitin 1950, qeveria komuniste e Tiranës, ban përpjekjën e dytë për shkëputjen e Kishës Katolike nga Vatikani. Këte herë asht Don Kolec Prennushi, Don Dedë Malaj, Don Ejëll Kovaçi, Don Jakë Gazulli, At Marin Sirdani, At Konrrad Gjolaj, Don Ndre Lufi dhe të tjerë, që kundërshtojnë “Projekt – Statutin e Kishës Katolike Shqiptare”, i cili, u aprovue vetëm në vitin 1951.

Të gjitha “legjendat” apo përrallat që janë shkrue nga komunistët apo falsifikatorët tjerë të historisë së vërtetë të Klerit Katolik, ku kanë ba përpjekje të vazhdueshme dhe vazhdojnë edhe sot me “bedelat” e vet për me reabilitue agjentët e sigurimit të shtetit dhe veglat besnike deri në zhdukjen e tyne përsonalisht nga Enver Hoxha, tue fillue nga Tuk Jakova, Pjerin Kçira, Bardhok Biba etj., asnjëherë asnjëni, jo vetëm, nuk kanë pasë lidhje me Klerin Katolik apo inteligjencën katolike, por janë kenë dhe kanë vazhdue me kenë deri sa kanë ngordhë dora e djathë e sigurimit të tij dhe e të gjitha poshtersive të mendueme prej tij, prandej, edhe fundi i tyne asht ai që kanë kerkue vetë e që kanë gjetë të gjithë papërjashtim ata që i kanë sherbye Enver Hoxhës, Mehmet Shehut e Kadri Hazbiut që nga Koçi Xoxe, Nako Spiro e me rradhë...tue i urue, madje, edhe ditlindjën si gjeneral Gjin Marku nga burgu i Burrelit.

Sigurimi i shtetit për me sigurue rrugen e nënshkrimit të Statutit pa probleme nga të papritunat që mund të ngjasin, filloi me kercnue me arrestime dhe interrnime të disa klerikve që dyshoheshin se mund të sillnin telashe për mos me firmue Statutin e paraqitun prej tyne.

Don Nikoll Gjinaj u arrestue një javë para se të firmohej Statuti dhe, mungon firma e Tij, ndonse në hetuesi deklaron se nuk do ta firmonte po të ishte jashtë. Kjo thanje i kushtoi aq shumë, sa në vitin 1987, dy muej para lirimit nga burgu vdiq në kampe shfarosje...

Don Nikoll Sheldija nuk shkon as Ky në mbledhje për shkak të gjendjes së randë shndetsore, gja që solli në Marsin e 1952 vdekjen e Tij...edhe Ky nuk firmoi Statutin, as kur ia derguen në shtëpi. Për këte veper “armiqsore” me që ishte varrosë në Kishen Monumentale të Vaut të Dejës, kur anadollaku Fadil Ymeri i vuni dinamitin asaj Kishë dhe e holli në erë në 1967, shkatrroi edhe vorrin e Don Nikollit, i cili humbi...

Don Marjan Arta asht ndër Martirët e Mëdhaj që propagandoi mos firmimin e Statutit, për këte sigurimi i friguem se mos pengon të tjerët me firmue, e arreston me datën 26 mars 1951 dhe si gjithnjë përpilon akuza false dhe, e dënon me 15 vjet burg e punë të detyrueme.

Mbas lirimit nga burgu, një mik i Tij, i besimit Musliman në Vlonë, e mbajti Don Marjanin në shtëpi derisa vdiq në vitin 1986. Ky qendrim i Atij Burri vlonjat duhet njohtë dhe respektue, mbasi po në Vlonë, në vitin 1967 nuk u mbyll as kuvendi i Motrave Stigmatine, e kjo vepër e Popullit Vlonës pason shumë të tjera...që ndokush do me i harrue kur në gjithë anët e Shqipnisë, Motrat u nxoren jashta kuvendeve që në vitin 1946 dhe u shkatrruen me thëmel edhe shkollat e Tyne.
Imzot Bernardin Shllaku, me datën 26 qershor 1951 mblodhi gjithë klerin dhe tue kenë i pafuqishem ndaj presionit të qeverisë dhe kryesisht ndaj makinacioneve të Mehmet Shehut, me anën e disa klerikve me qender në Tiranë, por që në mbledhje për diskutimin e Statutit, mbas arrestimit të At Marin Sirdanit në marsin e vitit 1950 dhe vdekjes së papritun të Don Kolec Prennushit po në korrikun e 1950, ata kishin marrë edhe “frenat” për drejtimin e atyne mbledhjeve, ku tashma rezistenca e kundershtarve po thuej ishte thye, sigurisht me disa përjashtime. Imzot Shllaku porositi: “Për shka kam pa me sy, për aq pak sa më mbajtën në sigurim, eni nën mrrelen teme, dhe bani kështu si tham unë...firmosni Statutin” (fq. 128 “Çinarët”). Për At Justin Rroten, Don Ejëll Kovaçin e ndonjë tjetër ka firmue Don Gjon Kovaçi, kështu, dokumenti ka 64 firma. Mungojnë aty edhe firmat e atyne klerikve që pak kohë ma përpara u arrestuen ose u interrnuen, tue mos përjashtue edhe të gjithë ata që ishin ndër burgje apo kampe pune të shfarosjes komuniste prej kohësh.

Don Dedë Malaj, At Konrrad Gjolaj dhe Don Ejëll Kovaçi janë konsiderue si kundërshtarë të nënshkrimit të Statutit që në ditën e parë të firmosjes nga pjesa e tjetër e klerit me datën 26 qershor 1951.

Publikimi i firmosjes së Statutit u ba vetëm mbas dekretit për aprovimin e “Statutit të Kishës Katolike Shqiptare”, nga Presidiumi i Kuvendi Popullor të Republikës Popullore të Shqipërisë, në Tiranë, me datën 30 korrik 1951, dekretligji nr. 743, i nënshkruem nga Kryetari Dr. Omer Nishani dhe sekretari Sami Baholli (d.v.).

Gazeta “Zeri i Popullit” ishte e para që botoi njoftimin dhe vuni në fletët e saja tekstin e plotë të Statuti, ku nuk mungonin as komentet e gazetarve për këte “fitore” të arritun nga partia komuniste e kryesisht nga antikatoliku i “betuar” E. Hoxha me pasuesit e tij anadollakë.

I vetmi kundërshtim i klerit deri në fund ka kenë “aprovimi i ipeshkvijve të rij nga Vatikani”, ndonse qeveria ra dakord me këte pikë, po gjithmonë letrat dhe propozimet e klerit katolik shqiptar, duheshin kalue nën kontrollin e një zyres që ishte e ngarkueme për atë qellim, në selinë e kryeministrisë së qeverisë shqiptare. Ndoshta, kjo fije e hollë si fija e flokut mund t’ ishte e vetmja “lidhje” e klerit tonë me Vatikanin.

Shteti premtoi edhe disa privilegje tjera si, botimet e revistave e librave fetar, hapje seminaresh për klerikë, fonde për ndertime dhe për riparime objektesh të kultit, rishqyrtim të disa dosjeve të klerikëve që ishin të arrestuem dhe të dënuem prej disa vitesh dhe korespondencën “e lirë” me Vatikanin por, të kontrollueme nga shteti për probleme kyçe.

Asnjë nga premtimet e saj qeveria nuk i ka mbajtë. Ajo pak ditë mbas shpalljes në gazetë ka dergue edhe letra me adresen e shkrueme sipër “Kisha Katolike Autoçefale Shkoder”, gjoja një “gabim” i bamë nga një nëpunës i zyres kryeministrisë, i quejtun Koço, që mbas ankimit të bamë nga Imzot Shllaku, nuk asht përsëritë ma.

Ky “gabim” u ba me qellim që shteti me i hapë rrugën edhe “gabimeve” tjera që do të pasonin veprimet e mavonëshme, si bie fjala, ndryshimet e emnave që propozoheshin për ipeshkvijë, organizatorët e dioçezeve etj. Sigurisht këto veprime patne edhe reagimet e disa klerikve që nuk u pajtuen me qeverinë, por rezultatet kjene katastrofike mbasi në të gjitha çeshtjet komunistët mbetën të pandryshueshem ndaj parimeve të tyne që mbështeteshin mbi diktaturën e proletariatit, e cila për parim kryesor kishte dhunën dhe terrorin e vazhdueshëm dhe të pandërpremë.

Pak kohë mbas aprovimit të statutit ppat shkue në Burrel për me pa reagimin e disa klerikëve të burgosun që në 1946 – 47 vetë Hilmi Seiti me një gjeneral të ministrisë së mbrendshme, dhe u takue me At Donat Kurtin At Pjeter Mëshkallën dhe At Frano Kirin, të tre me dënime me shumë vite.

Si duket Hilmia mendoi se koha e gjatë e burgut e ka ba punën e vet dhe, i pyeti se ç’ mendim kishin ata në lidhje me aprovimin e Statutit edhe nga ana e Tyne, tue ju dhanë me kuptue për mundësi “dalje” nga ai burg i njohtun sigurisht, para kohe... At Donati iu përgjgjë i pari: “Statutin e Kishës ne na e ka lanë Krishti dhe me Ate na do të vazhdojmë. Këte që keni ba ju, vazhdoni me ata që e keni ba...”. Mbas Tij, vazhdoi At Pjetër Mëshkalla: “Nuk kam shka i shtoj as mungoj fjalës At Donatit!”, ndërsa, At Frano Kiri i tha: “Besoj e morët përgjigjën nga këta që folën para meje”

Hilmia i nervozuem nga përgjgjet e Tyne dhe deshtimi i “vizitës” së tij, para Atyne kolosve të Klerit Katolik, kapi përkrahu shokun e vet gjeneral dhe iku tue turfullue..: “As mos mejtoni se do të dilni ndonjëherë nga ky vend, ...këtu, keni për të ngordhur...”

Por, ngjau krejt ndryshej...Të tre dolën nga ai vend, madje, edhe me faqe të bardhë kur vetë Hilmia kishte “ngordhë” me faqe të zezë...

Ndër të gjitha burgjet dhe kampet e shfarosjes u patën shpërnda spijunët e regjun të Enver Hoxhës, me mujtë me marrë të pakten “një firmë” të një kleriku katolik, që mund të firmonte Statutin për me u lirue para kohe, por asnjë nuk ka pranue me vue firmën e vet në atë dokument.

Edhe Ata që plotsuen dënimin, kur i ofruen mundësinë me krye sherbime mbasi të firmoni Statutin, kanë vazhdue me thanë Meshë ndër jerevia dhe kësolla drrase, ashtu si At Donat Kurti në një barakë në Zallin e Kirit, i cili thonte: “Jam shumë i kënaqun, se jetoi pranë shokve të mijë”, mbasi baraka e Tij ishte mbi Zallin ku preheshin pjesa ma e madhe e të gjithë Atyne Atdhetarëve, që vdiqën për Fe, Atdhe e Shqipni Europjane!

Besoj, nuk e harrojnë dhomën ku thonte Meshë Martiri At Pjetër Mëshkalla, ata që kanë shkue në banesen e Tij në Ballabane...një dhomë e ultë e një shtëpije të vjetër, e shpërthyeme në të katër anët, e gjysma e asaj dyshemje pa drrasa, por me dhe...Aty, njeriu e ndinte vetën në një nga ata “pallate”, që bota sot i rreklamon ndër ma luksozet! Ishte prania e Tij...

Ky ishte qendrimi i vërtetë i Klerit Katolik para bishave komuniste si Mehmet Shehu, Kadri Hazbiu, Hulusi Hako, Hilmi Seiti, Dilaver Sadiku apo ndonjë katil tjetër, që shkonte “vizitor” i derguem nga anadollaku i njohtun antikatolik e antishqiptar Enver Hoxha!

Me 8 e 9 korrik 1952, organizohët nga qeveria komuniste në Tiranë, “Konferenca e Paqës” në Pallatin e Kuturës “Ali Kelmendi”.

Ajo kje një tribunë e vërtetë e veglave të sigurimit të shtetit, ku klerikët e të gjitha besimeve papërjashtim nuk lanë gja pa thanë për Papën dhe Vatikanin. Pat pak nga ata që kanë pranue me ba kompromis me komunista, por jo shumë larg nga kjo kohë, papritmas u ndodhën “njëditë” para plutonëve të pushkatimit, të akuzuem si “spijun”, po as ata vetë që nga torturat e sigurimit e pranuen veprimtarinë e spijunazhit, nuk e ditën se spijunët e kujt ishin kur u ndodhën para grykave të automatikve!

Pikërisht, mbas nënshkrimit të “Statutit” kur mendohej se vdekja e Stalinit në 1953, mori me vetë edhe terrorin komunist dhe frikën, shohim nga dokumentacioni i ruejtun në arkivat e vetë sigurimit të shtetit, se lufta merr formën e zhdukjes me burgime, kampe e interrnime të gjata.

Masat politike të shtetit janë pasue gjithnjë me “pllanet” ekonomike. Kisha nuk kishte ma asnjë pronë, tokat u kooperativizuan. Shtëpijat i dhurohën oficerave të sigurimit, prona të cilat i gëzojnë edhe sot. Fshatari “kooperativist” nuk kishte të drejtë me mbajtë as pula...

Sovjetikët, tashma padron të kampit socialist, “demaskojnë” Stalinin, po në kursin e politikës social – ekonomike nuk ka ndryshime të theksueme, me përjashtim të “luftës së kllasave”, e cila fillon me përfshi në gomnën e sajë edhe “shokët e armëve”, ata komunistë që tashma e kanë krye funksionin demagogjik të Partisë. Reklami i pranisë “katolikut” vetëm për emen Tuk Jakova në sferat e larta të Partisë, griset dhe zhdukët përgjithmonë nga Komiteti Qendror i PPSh...

Bahën disa meshtarë të rinjë, që në prëgatitjen filozofike të tyne kanë përfundue kurse dhe shkolla të ideologjisë marksiste – leniniste, sigurisht, të “moderueme”, mbasi në tekstët e shkollave shtetnore marksizmi nuk përfshinë ma “haptas” diktaturën stalinjane. Kurset teologjike nuk ekzistojnë dhe as nuk bahët fjalë për shkolla fetare. Pregatitja e tyne bahët privatisht nga klerikë të vjetër. Por, duhët theksue se edhe nga Këta Meshtarë dolën Martirë, si: Don Mikel Beltoja e Don Marin Shkurti, që u torturuan dhe u pushkatuan, tue thirrë: “Rrnoftë Kisha Katolike Shqiptare, rrnoftë Krishti Mbret”.

Shteti komunist gjenë shkak me arrestue Don Simon Jubanin, por në të njajtën kohë helmatisë dhe zhdukë vëllaun e tij Don Lazrin, edhe Ai klerik i Nderuem...e, kështu, vepron me klerikun e nderuem Don Matish Lisna, të cilin e mbyti në moshën 34 vjeçare, vetëm se fjala e Tij nga predikatoria arriti me joshë dhe me afrue pranë Kishës së Madhe, qindra e mijra të rijë t’etshem me mësue të vërteten e Ungjillit.

Njëkohsisht me veprimet e tyne të mëshfta e djallëzore, sigurimi zbulon edhe fëtyren e vet të vërtetë terroriste, të cilën, e tregon simbas rastit dhe momentit politik që i dikton si gjithnjë byroja politike e PPSh.

Në vitin 1956, sigurimi komunist arreston At Rrok Gurashin, i përfoluni për “proceset false të futjes së armëve në Kishën Françeskane dhe Partinë Demokristjane”. Janë plot 57 faqe të shkrueme para shefit Seksionit Katolik (i vetmi në kampin komunist), në degën e punëve të mbrendshme të Shkodres, me katilin e pacipë Xheudet Miloti, fanatik i specializuem me torturue intelektualët e Klerin Katolik. Ky proces që vazhdon deri në 1000 faqe, asht me të vërtetë një dokument i platformës së Ministrisë së Mbrendshme, dhe shpjegon me saktësi detaje të terrorit që do të sjellin vitët që pasojnë për Klerin Katolik. Janë parashikue imtësisht akuzat false për çdo klerik dhe grupe klerikësh, deri tek masakra kundrejt Martirit Imz. Ernesto Çoba, në vitin 1980. Do të theksoj se asnjë nga këta veprime nuk janë ba jo, vetëm, pa dijenin e komitetit qendror të PPSh, por të gjitha këto vepra terroriste që pasojnë çdo minut njenatjetrën, janë ide nga fantazia e çmendia kriminale e mendjes çthurun të gjaksorit katil Enver Hoxha. Të gjithë çka i kanë sherbye atij tue fillue prej bushtres plakë Nexhmijes e skiles serbe, trashigimtarit të fronit flliqun të partisë Ramiz Alisë, të gjithë papërjashtim janë “bashkfajtorë” e kriminelë të pashoq në krejtë Lindjen Europjane...ku, komunizmi asht instruktue nga bolshevikët stalinistë, mosdënimi i të cilit, sot ka sjellë edhe “dyshime” në të gjitha ata vende për mbarvajtjen e demokracisë.

Të gjithë Martirët e Fesë që do të shënoj këtu, përfshihën në shpifjet e trillimet e këtij procesi, autori zyrtar i të cilit sot bredhë sa në një shtet në tjetrin, madje, edhe i mirëpritun nga “shokët” e tij europjan...dhe, besoj i kujtohen edhe emnat e shkruem aty, tue fillue nga Imz. E. Çoba, Don Rrok Frisku, Don Anton Doçi, Don Ejëll Kovaçi, Don Dedë Malaj, Don Nikoll Gjini, At Karlo Serreqi, At Gegë Luma, Don Mark Hasi, Don Lec Sahatçija, At Marjan Prela, At Leonard Shajaku etj., dhe, tue mos përjashtue edhe vetë autorin e këtyne recitimeve dhe trillimeve, shpifsin At Rrok Gurashi.

Ai asht i pari “drejtues” i shtetit shqiptar që mbas vitit 1912, i ka qendrue besnik parimeve të Haxhi Qamilit, të cilin e kemi edhe sot në Fjalorin Enciklopedik Shqiptar, të botuem nga Akademia e Shkencave në Tiranë në vitin 1985...nën kujdesin e Ramiz Alisë...edhe ky, mbasardhës i denjë i Haxhi Qamilit dhe Haxhi Lleshit...

Me rasën e festës së 28 Nandorit 1912, që po përkujtohej në Vlonë, në vitin 1962, me paturpësinë ma të madhe në banketin e madh të shtruem për nderë të Luftarve të Lirisë dhe të Pavarsisë në Vlonë, ku kishte gjallë ende edhe nga Luftarët Trima të Malësisë së Veriut, si zonja e nderueme e Malësisë së Hotit Norë Kolja, e reja Dedë Gjo’Lulit, e cila më ka tregue vetë Ajo, kur po punonim portretin e Saj në Shtëpinë e Kulturës në Shkoder, pak ditë mbasi ishte kthye nga Vlona, se “i madhi” atje kishte thanë tue kenë në krye të sofres se “ne jemi vëllezër gjaku me turqit”, shprehje e cila u pasue edhe nga trashigimtarët e fronit tij deri tek “demokratët”, kur burrnisht dhe pa ndrojtje zotni Mark Bregu nga Shkodra, u dha këtyne anadollakve përgjigjen e meritueme në shtyp...

Asht e vertetë se turqit edhe kanë dhunue gra e vajza shqiptare, asht e vërtetë se kanë lanë edhe trashigmtarë këtu, por me dhunë e me mjete tjera të njohtuna, aqsa fëmijët e tyne e kishin për turp me tregue se janë bij apo bija anadollakësh...Asht e vërtetë se edhe Enver Hoxha asht djali i bylykbashit të Gjinokastres, dhe jo i burrit të nanës së tij, por si duket në 1908 kur e ka lindë e ama, bylykbashi paska kenë turk anadollit e, kjo gja, vërtetohet nga vetë Enver Hoxha, që “vëllezërit e vet” i ka turq nga Anadolli, ashtu si Ramiz Alia etj...që e kanë për “nder” me kenë në krye të shtetit shqiptar, si pasues të turqve anadollakë...me “vëllazen dhe motra” në Turqi e gjithkah deri në Bosnje, përveç se Shqiptarë, jo!

Bana këte shpjegim mbasi në Shqipni, ky “epitet” i vumë nga vetë anadollakët që e kanë pasë për “nder” se ishin turq shpesh edhe keq kuptohet me dashje, mbasi tue fillue nga Hoxhallarët e Nderuem të Shkodres, Repishti, Ali Kraja, Derguti, Najpi, e deri tek Hafiz Ibrahim Dalliu që ka deklarue në gjyqin e Tij, në Tiranë në vitin 1946, se: “nga Turqia ne kemi marrë besimin, po, për tjera s’ka ç’na duhet Anadolli...se ne jemi në Europë...” të gjithë papërjashtim, janë kenë Shqiptarë, kanë punue dhe luftue për Përparimin Europjan të Shqipnisë dhe kanë trashigue me gjakun e tyne edhe ndër pasardhës, vetitë dhe traditat veta të njohtuna Atdhetare Shqiptare...tue fillue që nga viti 1912, 1924 e deri sot.

Keqkuptimi i përket vetem atyne muslimanve që e kanë për turp me quejt vetën Shqiptarë, kur as nga gjaku as nga traditat nuk kanë asgja të përbashkët me të gjithë ne, që e kemi për nderë që jemi ndër shekuj mbasardhës të Gjergj Kastriotit dhe, të të gjithë Atyne Atdhetarëve që me Gjakun e Tyne kanë la Token Shqiptare për Liri e Drejtësi...

Në këte shpjegim nuk përfshihet asnjë nga ata musliman që nga padija e tyne kulturore kanë ngatrrue besimin me kombësinë, tue quejtë vetën “jemi turq” se i perkasin besimit të shumicës popullsisë turke e, nga këta ka mjaft edhe sot në Trojet Shqiptare, ku vazhdojnë mos me pasë as shkolla as tekste të historisë së vërtetë të Shqipnisë...dhe, janë pikërisht edhe ata “universitete” ku kanë studjue “presidentat” tonë...me të gjithë qeveritarët anadollakë, që na i ka lanë trashigim “shoku” Tito...

Të ishin të tillë vetem për emen gjysma e së keqes, po për fatin e keq të tonin, këta anadollakë sot nuk janë të tillë vetëm se i përkasin besimit musliman, (se, besimin këta nuk e njohin) por janë pasues të pandreqshëm të trashigimisë së gjakut, zakoneve, veseve dhe fanatizmit të pushtuesve dhe robnuesve turq të Anadollit.

I tillë ishte Enver Hoxha me të gjithë pasuesit e tij...Prandej edhe emisaret jugosllav Dushan Mugosha e Miladin Popoviq e zgjodhën këte “monster” si drejtues të partisë komuniste shqiptare, mbasi qellimi kryesor i atyne shovenistëve jugosllav të udhëhequn nga Josif Broz Tito, ishte shpartallimi i Atdhetarëve e intelektualëve Shqiptarë të paisun me kulturë Europjane Përendimore, zhdukja e çoroditja të gjitha vetive e virtuteve Atdhetare ndër Malet e Veriut, ku “vdekja për Fe e Atdhe ishte si me le” dhe, aplikimi i Genocidit tyne kundër Klerit Katolik Shqiptar, që ishte edukatori dhe frymzuesi i ndjesive Shqiptare e Atdhetare...

Prandej, lufta e Enver Hoxhes kundër Atdhetarëve, Klerit Katolik dhe popullsisë së Shqipnisë Veriut, asht kenë e pandërpreme asnjëherë, po ajo luftë për zhdukjen e Tyne ka pasë vetëm ndryshime “maskash”... nga sigurimi i shtetit që realizonte planet djallzore të tyne me veprat e veta.

I kishte kalue koha agjitacionit e propagandës kundër pushtetit.

Neni që përfshinte këta “fajtorë” nuk i çonte ma në plumb!

Edhe agjitacionit për mos me hy në kooperativë i kishte dalë tafti aqsa, nuk mund të pranohej se ka ndonjë prift budallë që i thotë fshatarit “mos hyni në kooperativë!” se, diheshin pasojat për kedo.

Nuk mund të besohej se amerikanët e anglezët do të zbarkojnë!!

Nuk delte ma kush ndër male e shpella me luftue komunizmin, kur shumica e tyne pothuej ishin vra tradhëtisht pa sjellë asnjë rezultat!

Burgjet tona vazhdonin me kenë plot e përplot me “armiqtë e popullit”, që ma shumë vdisnin aty nga lodhja, sëmundjet dhe urija, sesa liroheshin kur plotësonin dënimet e randa e të pafund...

Ndër kampet e të interrnuemve nuk kishte asnjë “lëvizje” gja, që, ua kishte fshi përgjithmonë Atyne familjeve shpresën se ndonjëherë mund të rikthehën ndër votrat apo kullat e shkretnueme të vetat.

Edhe Mirdita e Puka e njohtun “antikomuniste” po qitej fare nga raprezaljet e sigurimit të shtetit që drejtohej nga Mehmet Shehu dhe Kadri Hazbiu, që me veprat e tyne terroriste kishin arritë me zhdukë nga faqja e dheut edhe fshatra të tana tue u vra burra, gra, pleq e fëmijë dhe, tue i dhanë flakën fshatrave të Atyne krahinave, tue lanë në atë vend vetëm mure të rrenueme e të braktisuna, kafshë t’ egra t’urituna që kriminelave të pabesë i përngjanin me vetën e tyne, prandej edhe nuk i vrisnin.

Atëherë, mendja e çthurun duhet të mendonte tjera variante për luftën kundër Klerit Katolik, që kishte mbetë tashma e vetmja “opozitë” e ditun që nuk pranonte shkëputjen përfundimtare të Shqipnisë nga Europa, por trillimet e sigurimit duhet të ishin të “besueshme” edhe nga populli.

Kur shumica e klerikve të mbetun gjallë deri në vitin 1952 kishin mujtë me rezistue kundër furisë shfrenueme të sigurimit kundër Tyne, ishte tue u përdorë ende shpifja dhe dhuna e atyne organeve me thye me të gjitha mjetet edhe “fortifikatat” Europjane, të ngujueme në qelat e Tyne që edhe ata ishin tashma të vorfnueme dhe të mbetuna gjysma e tyne pa Meshtarë, mbasi duhet ditë se deri në vitin 1950 nga afro 200 klerikë katolik që kishte gjithë Shqipnia në 1944, ma shumë se gjysma e Tyne ishin pushkatue bashkë me Ata që mbijetonin ndër kampe shfarosje.

A ishte i knaqun katili Enver Hoxha me 64 firma të dhunueme të Klerit Katolik, kur dihej se edhe ma shumë se 35 vetë prej tyne kishin firmue Statutin e Kishës nga frika se jo, nga bindja e tyne? Sigurimi i shtetit nuk e kishte krye “si duhet” detyren e vet që i kishte ngarkue partia!