T. C. DİYanet iŞleri başkanliği eğİTİm hiZMETleri genel müDÜRLÜĞÜ Program Geliştirme Daire Başkanlığı

3. ÜNİTE

TEFSİR İLMİ VE KUR’AN İLİMLERİ

Tefsir kelimesi, "fesr" veya taklip tarikiyle "sefr" kökünden gelen "tef'îl" vezninde bir masdardır. "Fesr", sözlükte bir şeyi açıklamak, ortaya çıkarmak, ve üzeri örtülü bir şeyi açmak gibi manalara gelmektedir. İfade ettiği bu manalardan dolayı herhangi bir hastalığı teşhis için yapılan tahlile de "fesr" denilmektedir.

Tefsir kelimesinin yağmur damlalarının taş üzerine düşüp parçalanmasını ifade için kullanılan "fesereti'n-nûnetu" terkibinden alındığı da ileri sürülmüştür. Buna göre de tefsir: "Açıklanması istenilen meseleyi, daha iyi anlaşılması için parçalara ayırmak" manasını ifade etmektedir.

Tefsir kelimesinin taklib tarikiyle türediği iddia edilen "sefr" masdarı da, Araplar arasında kapalı bir şeyi açmak, aydınlatmak ve ortaya çıkarmak gibi manalarda kullanılmaktadır. Bundan dolayıdır ki kadın yüzünü açtığında Araplar "sefereti'l-mer'etü" derler. Burada zikrettiğimiz söz konusu iki kelimenin anlam bakımından benzerlikler taşıması ve Arap dilinde mevcut olan "taklib sanatı" göz önüne alınacak olursa "tefsir" kelimesinin bu iki kökten de türediği ileri sürülebilir. Durum böyle olmakla beraber Emin el-Hûlî: "Fesr" veya "sefr" mastarlarının her ikisinde de keşfetmek, ortaya çıkarmak anlamı vardır. Ancak "sefr" kelimesinde maddî zahiri bir keşf, "fesr" sözcüğünde ise manevi bir keşf söz konusudur, diyerek mana ile ilgili olması bakımından "tefsir" lafzının "fesr" den türemiş olduğunu ileri sürmektedir¹.

Tefsir kelimesi terim olarak ise: "Müşkil olan lafızdan murad edilen şeyi keşfetmektir" şeklinde tarif edilmiştir. Bir ilim olarak ele alındığı zaman da tefsir: "İnsan gücü ve Arap dilinin verdiği imkân nispetinde Allah'ın muradına delâlet etmesi bakımından Kur’an metninin içerdiği manaları ortaya koymak" demektir.

Sahabe devrinde tefsir denilince akla tevkîfî beyanlar geliyordu. Yani bu söz onlara göre Allah'ın veya O'nun elçisinin açıklamalarını ifade etmek üzere kullanılan bir kavramdı. Yani onda hata ihtimali asla söz konusu değildi. Böylece denilebilir ki ashab döneminde "tefsir" lafzı Allah ve Hz. Peygamber'in beyanları için söz konusu iken daha sonraları muhtevası biraz daha genişletilerek sahabe açıklamalarını da içine almaya başladı. Çünkü onlar Kur’an'ın inişine şâhid olmuşlar, hükümlerle sebepler arasındaki münasebeti iyi kavramışlardı.

"Te'vil" kelimesi, sözlük manası itibariyle aslına dönmek anlamına gelen "evl" kökünden "tef'il" vezninde masdar olup, "döndürmek" ve "herhangi bir şeyi varacağı yere vardırmak" demektir. Ayrıca bir lafzın manasını belirleyip "takdir ve tefsir etmek" manalarını da ifade etmektedir.

Te'vil kelimesi, Kur’an bütünlüğü içerisinde farklı anlamlarda kullanılmıştır. Bunları kısaca şöyle sıralamak mümkündür:

1. Tefsir: "Onun te'vilini/tefsirini ancak Allah bilir...".

2. Sebep: "Hakkında sabredemediğin şeylerin te'vilinin sebebini sana bildireceğim".

3. Sonuç: "Bu daha iyidir ve te'vil/sonuç bakımından daha güzeldir".

4. Rüya tabiri: "Ve Yûsuf dedi ki: Babacığım! İşte bu daha önce gördüğüm rüyanın te'vili/tabiridir".

Te'vil terim olarak da: "Meşru bir sebep veya delilden ötürü âyeti zahirî manasından alıp, kendisinden önce ve sonraki âyete mutabık, kitâb ve sünnete uygun manalardan birine hamletmek" demektir.

İslam bilginlerinin çoğunluğuna göre nasslardan hüküm çıkarmada esas olan, te'vile gitmemektir. Başka bir ifade ile nasslann zahirî manalarıyla amel etmek vâcibtir ve kuvvetli delil olmadıkça zahirî manalarını bırakıp te'vile gitmek caiz değildir. Meselâ genel manalı bir nass, kendisini tahsis eden hususî bir nass olmadıkça umum, mutlak manalı bir nass da takyid edici bir nass olmadığı müddetçe mutlak anlam taşır. Emirler de aynı şekilde aksi bir delil bulunmadıkça vücüb ifade ederler. Ancak birbiriyle anlam yönünden çelişir gibi görünen müşkil âyetlerin te'lifi ve manaları gizli bir anlam için sembol teşkil eden âyetlerin yani müteşâbih nassları açıklığa kavuşturulması gibi durumlarda da te'vil kaçınılmazdır. İşte bu hallerde şu şartlar göz önünde bulundurulmalıdır:

1. Te'vile esas alınan mana, lafzın muhtemel bulunduğu, mecaz yoluyla da olsa kendisine delâlet ettiği manalardan olmalıdır. Şayet lafız, ihtimâli olmayan bir anlam ile te'vile zorlanırsa, o takdirde yapılan te'vil sahih ve makbul sayılmaz.

Kur'an'ın bazı ayetleri arasında ihtilaf veya tezat gibi görünen hususlar Muşkilu'l-Kur’an ilmi içerisinde ele alınmaktadır. Aslında Kur'an’da birbirini tutmayan veya çelişki arzeden ayetler mevcut değildir. Nitekim Allah Taâlâ: "Eğer o, Allah'tan başkası tarafından olsaydı elbette içinde birbirini tutmayan bir çok şey bulurlardı" buyurarak bu gerçeği açıklamış bulunmakladır. Demek ki Kur’an'da böyle bir şey esasen mevcut değildir.

2. Te'vil, lafzın ilk akla gelen zahirî manasından alınıp başka manaya çekilmesine elverişli şer"î bir delile dayanmalıdır. Bu delil nass, icmâ ve kıyas olabileceği gibi, İslam hukukunun genel prensiplerinden veya arap dil kurallarından biri de olabilir. Eğer böyle bir delile dayanmadan te'vile gidilirse bu da sahih kabul edilmez. Zira, Şâri'nin koyduğu hükümlerde asıl olan nassları zahirî manalarıdır.

3. Te'vilin şartlarından biri de, yapılan te'vîlin manası açık bir nassa muhalif olmamasıdır. Şayet yapılan te'vil, sahih ve sarih bir nassa ters düşerse, böyle bir te'vil de fâsiddir. Çünkü şartlar tamamlanmış değildir.

Burada şunu da ifade edelim ki, sözünü ettiğimiz şartlar mevcut olmadan yapılan te'viller gayr-i sahih/mardud tevil olarak nitelendirilmiştir. Demek ki, makbul ve sahih bir te'vilden söz edebilmek için öncelikle söz konusu şartların bulunması gerekmektedir.

Kök itibariyle, dört harfli/rubâî "terceme" veya üç harfli/sülâsî "receme" fiilinden türediği iddia edilen "tercüme" kelimesi, sözlükte, "bir kelâmı bir dilden bir başka dile çevirmek", "bir sözü diğer bir dilde tefsir ve beyân etmek", "bir lafzı, kendisinin yerini tutacak bir lafızla değiştirmek" gibi manalara gelmektedir. Tercüme kelimesinin zikredi­len bu anlamları yanında başka manaları da vardır. Bunlaxı şöyle sıralamak mümkündür:

Tercüme terim olarak da: "Bir kelâmın manasını diğer bir lisanda dengi bir tâbirle aynen ifade etmek" demektir. Tabiatıyla sözü bir dilden diğer bir dile nakletmek de, o sözün anlamını diğer dildeki keli­melerle ortaya koymaktan ibarettir. Bu durumda da tercüme edilecek dildeki sözlerin tüm mana ve maksatlarına bağlı kalmak ve tercümeyi buna göre yapmak gerekmektedir. Aksi halde mükemmel bir tercümeden söz etmek mümkün olmaz.

Lafzı tercüme diye de isimlendirilen bu tercüme, "nazmında ve tertibinde aslına benzemesi gözetilen" tercümedir. Bu şekildeki tercü­me, tercüme edilecek metindeki her kelimenin birer birer ele alınıp, onların yerine geçebilecek diğer dildeki lafızların her yönden gözden geçirilerek yerine konulması şeklinde yapılan bir tercümedir. Bu bakımdan çoğunlukla bu tür bir tercüme, asıl metnin anlamını çok zor aksettirmektedir. Onun içindir ki, bu tercüme tarzı edebî eserlerde özellikle Kur'ân-ı Kerim'de kullanımı son derece güç, hatta bazen imkânsız görülen bir tercümedir. Meselâ, (el-Hicr 15/9) âyeti, "İnnâ nahnu nezzelna’z-zikra veinnâ lehu lehafizun: Şüphesiz o Kur'ân'ı biz indirdik, muhakkak onu yine biz koruyacağız" şeklinde tercüme edilir. Halbuki söz konusu âyetteki “veinnâ lehu lehafizun” cümlesinde 3 tane te'kid unsuru vardır. Bunlar: "inne", "te'kid lâm"ı ve bir de, cümlenin fiil değil isim cümlesi olarak zikredilmiş olmasıdır. Belki bu te'kid unsurlarını gözeterek söz konusu âyeti, "Şüphesiz, muhakkak surette, Kur'ân'ı biz kesin olarak koruyacağız" şeklinde tercüme etmek mümkündür. Ancak bu da aslın vecizliği karşısında çok gülünç bir tercüme olur. Kaldı ki, Kur'ân'da harfi tercüme tarzı ile çevrilmesi hiç mümkün olmayan âyetler de bulunmaktadır. Bundan dolayı diyebiliriz ki, Allah'ın mûciz bir kelâmı olan Kur'ân'ı, belagat, fesahat, icaz ve üslubuyla başka bir dile harfi tercüme yoluyla tercüme etmek mümkün değildir.

Asıl dildeki kelimelerin tertibine ve nazmına bağlı kalmaksızın herhangi bir sözün anlamını bazı şerh ve izahlarla başka bir dile nak­letmektir. Bu tercüme tarzında önemli olan, tercüme edilecek metindeki gaye ve maksatların güzel bir şekilde ifade edilebilmesidir. Yani harfi tercümenin esas niteliği sayılan "nazmında ve tertibinde asla benzeme" özelliği bu tefsir tarzında söz konusu değildir. Bundan dolayı tefsiri tercüme, harfi tercüme gibi zor bir tercüme olarak görülmemektedir. İşte bu özelliği sebebiyledir ki günümüz tercümelerinde daha çok tefsiri tercümeye itimat edilmekte ve bu tercüme tarzı daha üstün tutulmakta­dır. Burada tercümesi söz konusu olan metin eğer Kur'ân metni olursa, bu durumda onun için yalnız tefsiri tercüme tarzı önerilebilir, Çünkü Kur'ân'ın pekçok harfi, edatı, kelimesi çeşitli manalara gelmektedir. Yine Kur'ân'da pekçok edebî sanat vardır. Bunlarla bazen aslî manadan başka anlamlar da kastedilmiş olabilir. Ayrıca onda değişik kıraat vecihleri ve bazen bunlardan kaynaklanan farklı anlamlar da söz konusu olabilmektedir. Dolayısıyla bunları harfi tercümeyle nakletmek pek mümkün değildir. Çünkü bu tercüme şeklinin, edebî değeri olmayan, sıradan eserler için bile imkânsız denecek kadar zor olduğu itiraf edilmiştir. Meselâ, Hindistan'ın meşhur Brahman şâiri Rabindranath Tagore'un Mısır'a yapmış olduğu bir seyahat esnasında İngilizce yazdığı eserler dışında Hinduca yazdığı kitaplarını da İngilizceye tercüme etmesini isteyenlere verdiği şu cevap bu itirafın açık bir delilidir: "Hinduca yazdığım eserler, kendi fikirlerimi içermiş olsalar bile, ben onları İngilizceye tercüme etmekten âcizim. Zira bu tercümede İngiliz dili, Hinduca için elverişli bir dil değildir".

Bu beyandan şöyle bir sonuç çıkarmak mümkündür. Bir insan eğer çok iyi bildiği iki dilden biri ile ifade ettiği şahsî fikirlerini diğer dile çevirmekte zorluk çekiyorsa, başkalarına ait düşünceleri bir başka lisa­na aktarmakta bundan daha fazla zorlukla karşılaşabilir. Bir de tercü­mesi yapılacak eser, Kur'ân gibi kelâmî yapısı itibariyle insan gücünü aşan bir eser olursa, bu durumda işin daha da zor olacağı kolayca anla­şılmış olur. Bütün bu zorluklarına rağmen Kur'ân, tabii ki tercüme edi­lecektir. Ancak bu tercümeyi tefsiri tercümeden başka bir tarz ile gerçek­leştirmek pek mümkün görünmemektedir.
1.4. Meal

Söz konusu kelime de, te'vil kavramı gibi aynı şekilde "evl" kökün­den türemiş "mimli masdar" ya da bir şeyin varacağı yer ve gaye mana­sında "ism-i mekân" dır. Sözlükte "bir şeyin özü, hülâsası ve akıbeti" anlamına geldiği gibi, "eksik bırakmak" manasını da içermektedir. Kavram olarak da: "Bir sözün manasını her yönüyle değil de, biraz noksanıyla ifade etmek" demektir.

Bilindiği gibi Kur'ân, hem lafız hem de mana yönüyle Allah kelamı olduğundan, onun tam olarak tercümesini yapmak mümkün değildir. Yani insan, bütün gücünü ortaya koyarak Kur'ân'ı tercüme etse de, bu hiçbir zaman, onun bütün mana ve maksatlarını mükemmel şekil­de ortaya koyacak bir tercüme olarak nitelendirilemez. İşte söz konusu imkânsızlık nedeniyledir ki, yapılan Kur'ân çevirilerine, "tercüme" denilmekten çekinilmiş, onun yerine yapılan işin mahiyetine daha uygun olan "meal" kelimesi kullanılmıştır. Çünkü bu kelime, yukarıda da belirtildiği gibi "eksik ve hatalı tercüme" demek­tir. Kur'ân'ın ifade ettiği bütün manaları tercüme yoluyla aksettirmenin imkânsızlığı düşünülürse, tercüme yerine "meal" kavramını kullanmanın ne derece isabetli olduğu kolayca görülebilir.
2. Hz. Peygamber, Sahabe ve Tabiun Dönemleri Tefsir Faaliyetleri

2.1. Hz. Peygamber’in Kur’ân’ı Tefsiri

Resûlullah (sav)'a gelen vahiyler çoğu zaman ashab tarafından anlaşıldığı için hiçbir açıklamayı gerektirmezdi. Böylesi durumlarda o, inen âyet veya âyetleri tebliğ etmekle yetinirdi. Ancak bazen de bunun tersi olur, açıklama zarureti doğardı. İşte o zaman da Hz. Peygamber ihtiyaç duyulduğu kadarıyla tefsir ederdi. Meselâ, Allah Taâlâ namazı, orucu, haccı, zekâtı farz kılmış ancak bunların nasıl yapılacağını, şart­larını, mânilerini, sebep ve sonuçlarını açıklama işini sünnet üstlen­miştir. Ayrıca avlanma, usûlüne göre hayvanları boğazlama, nikâh hükümleri ve buna bağlı olarak "talak", "zihar", "lian", "alış-veriş",. ve "ceza hukuku" ile ilgili birtakım hükümler, aynı şekilde sünnetle açıklığa kavuşturulmuştur.

Hz. Peygamber'in Kur'ân'ı tefsir şekli ya mücmeli tebyîn ya mübhemi tafsil ya mutlakı takyîd ya da müşkili tavzih şeklinde olurdu. Bunları şöyle sıralayabiliriz:

1. Mücmelin tebyîni

"Haklı olmadıkça Allah'ın haram kıldığı cana kıymayın ..." âyetindeki mücmelliği Hz. Peygamber (sav)'in: "Allah'tan başka tanrı olmadığına ve benim Allah'ın Resulü olduğuma imân eden hiçbir müslüman kişinin kanı helal olmaz. Ancak şu üç şeyden birini yaparsa (o zaman helal olur): Adam öldürmek, evli iken zina etmek ve dinden çıkıp (irtidât) müslümanlardan ayrılmak" şeklindeki hadisi açıklamıştır.

Namazlara (özellikle) Orta namaza devam edin ..." âyetindeki orta namazdan maksadın ne olduğu açık değildir. Yani cins bir isim olan "namaz" ve onu sıfatlayan "vustâ" lafzından dolayı âyette anlam yönüyle bir kapalılık söz konusudur. Ancak Resûlullah (sav)'ın: "Orta namaz ikindi namazıdır" sözü, bu durumu ortadan kaldırıp âyeti anlaşılır hale getirmektedir.

Sünnet bazen de, Kur'ân'ın mutlak olarak zikrettiği bir hükmü takyid etme yani sınırlarını belirleme cihetine gitmiştir. Meselâ, "Hırsızlık yapan erkek ve hırsızlık yapan kadının, yaptıklarına karşılık Allah'tan bir ceza olarak ellerini kesin Allah izzet ve hikmet sahibidir" şeklinde mutlak bir hüküm ortaya koyan Kur'ân âyetini, Hz. Peygamber: "Elin bilekten kesileceğini" zikretmek suretiyle kayıt­lamış olmaktadır.

"İçinizden oraya (cehen­neme) girmeyecek hiç kimse yoktur. Bu Rabbin üzerine (almış olduğu) kesinleşmiş bir hükümdür" buyurularak, istisnasız herkesin cehenneme gireceği belirtilmekte, birçok âyette ise, "Allah, inanan ve iyi işler yapanları, altlarından ırmaklar akan cennetlere sokacaktır" denilmek­tedir. Tabiatıyla bu da bir çelişkiye yol açmış olmaktadır, işte Hz. Peygamber: "(Âyette geçen) vurûd lafzı, girmek manasınadır. Ne günah­sız ne de günahkâr, cehenneme girmeyen hiçkimse kalmayacaktır. An­cak cehennem müminlere, Hz. İbrahim'e olduğu gibi serin ve selâmet olacak, hatta cehennem ateşi onların serinliğinden dolayı feryad edecektir. Sonra Yüce Allah müttakileri kurtaracak, zâlimleri ise öyle dizüstü çökmüş olarak bırakacaktır" hadisiyle bu müşkil durumu halletmiş yani âyetler arasındaki çelişki zannını ortadan kaldırmış olmaktadır.

Kur'ân tefsirinin doğuşunda sahabe tefsirinin de önemli bir yeri vardır. Çünkü sahâbiler Kur’anın ilk muhatapları oldukları için Arap dilinin üslup ve incelik­lini, Arap örf ve âdetlerini iyi bilen insanlardı. Aynı zamanda üstün idrâk gücü ve sarsılmaz bir imana sahiptiler. Ayrıca onlar eski Medeniyetlerin ve felsefi akımların tesirinden oldukça uzak yaşadıkları için zihinleri berrak ve dilleri fasihdi. Bundan dolayıdır ki, onlar, Kur'ân'ın maksat ve gayesini kavrayabiliyorlardı. Ancak anlayama­dıkları ve açıklama ihtiyacı duydukları zaman da Resûlullah (sav)'a soruyor ve ondan doyurucu bilgiler alıyorlardı. Böylece sahâbiler yirmi küsur sene boyunca Kur'ân'ın inişini müşahede etmişler ve bu esnada meydana gelen olayları bizzat yaşamışlar ve kendi kudretleriyle ulaşa­madıkları bilgileri de Hz. Peygamber'den nakil yoluyla alıp hem ilim, hem de imân konusunda belli bir olgunluğa erişmişlerdi. Her ne kadar Hz. Peygamber'in vefatıyla feyiz kaynakları kesildiği için söz konusu iki alanda da giderek bir zayıflık baş göstermeye başlamışsa da, Kur'ân'ın manasını anlama hususunda yine de insanların en kudretlisi onlardı.

Ancak şurası da bir gerçek ki, sahâbilerin hepsinin Kur'ân'ı aynı seviyede anladıklarını söylemek mümkün değildir. Çünkü onlar hem zekâ hem de ilmi elde etme imkânları bakımından farklıydılar. Meselâ, Hz. Ömer, Hz. Ali, Abdullah İbn Abbâs ve Hz. Âişe gibi Kure'yş'in önde gelen ailelerine mensup olup, Arap dilinin üslup ve ince­liklerini, eski Arap şiirini, Arap örf ve geleneklerini çok iyi bilenlerin yanında, kültür ve sosyal imkânlar bakımından bunlardan daha zayıf olanlar da vardı. Hatta bunlar arasında Selmân-ı Fârisi (v. 36/656) ve Bilâl-i Habeşî (v. 20/641) gibi Arap olmayanlar da mevcuttu. Bütün bunlara rağmen sahabenin ortaya koymuş olduğu tefsir kültürü, Kur'ân tefsirinin gelişmesi ve zenginliği açısından çok önemli bir yere sahiptir. Bu genel girişten sonra sahabe tefsirini, bazı başlıklar altında incelemeye çalışalım.

Hz. Peygamber (sav)'in vefatından sonra Kur'ân'ı tefsir etme durumunda kalan sahâbîler, herhangi bir âyeti tefsir ederken öncelikle Kur'ân'a, sonra da Resûlullah (sav)'ın sünnetine başvuruyorlardı. Her iki kaynakta da aradıklarını bulamazlarsa, o takdirde kendi içtihatlarıyla tefsir ederlerdi. İçtihadî tefsirlerinde de genel olarak ya da din olgusuna çok önem verirlerdi. Zira Kur'ân, kendi ana dilleriyle nazil olduğu için onun lafız ve terkiplerini ve bu terkiplerin incelikle­rini elbette ki Peygamber (sav)'den sonra en iyi bilenler onlardı. Bu bakımdan sahâbiler yapmış oldukları dil tahlilleriyle Kur'ân'ı, daha sonraki nesillere ışık tutacak şekilde tefsir etmişlerdir.

Bunun dışında ashâb âyetleri, nüzul sebeplerini zikretmek, Kur'ân'ın nâsih ve mensûhuna yer vermek suretiyle açıklama cihetine gitmiştir. Onlar bazen de âyetleri ya tahsis yoluyla ya da tarihi bağlamına dikkat çekerek tefsir etme yolunu seçmişlerdir. Meselâ,

"Allah'ın nimetini nankörlüğe çevirenleri görmedin mi?..." âyetini İbn abbâs, "Onlar Mekke kâfirleridir" diyerek tahsis etmiştir.

"Hani onlar size üstünüzden ve alt tarafınızdan gelmişlerdi. Gözler kaymış, yürekler hançere'ye dayanmıştı..." âyeti hakkında da Hz. Âişe, "Bu olay Hendek gününde meydana gelmişti" demek suretiyle bahis konusu nassın anlattığı o şiddetli ve korkulu hâdisenin meydana geldiği tarihe işaret edip âyeti açıklamak istemiştir.

Ancak sahabe arasındaki zekâ, anlayış ilim ve kültür farklılığı, ayrıca sahâbilerden bir kısmının daima Hz. Peygamber'in yanında bu­lunma imkânına sahip olması, nüzul sebepleri, örf, âdet ve gelenekleri iyi bilenlerle bilmeyenler arasındaki farklılıklar, sahâbiler arasında azda olsa bazı ihtilâflara sebep olmuş âyetleri anlayışta içtihâd görüş ayrılıklarını meydana getirmişti.

Sahabenin yapmış olduğu tefsirin temel niteliklerini şöylece sıra- mümkündür:

es-Suyûtî, başta Hülafâ-i râşidîn olmak üzere tefsirde şöhret bulmuş sahâbî müfessirleri şöyle sıralamaktadır:

Bilindiği gibi Hz. Peygamber (sav)'in hicretiyle Medine'de İslâm Devletinin temelleri atılmış ve daha Hz. Peygamber hayatta iken bu devletin sınırları Arap Yarımadasi'nın dışına taşmaya başlamıştı. Peygamber'in vefatından sonra da fetihler aynı hızla devam ettirilerek söz konusu devletin toprakları daha da genişlemişti. Tabiatıyla yeni fethedilen ülke insanlarının İslâmı bilen yöneticilere, valilere, kadıla­ra ve öğretmenlere ihtiyaçları vardı. İşte tamamen bu ihtiyaç göz önünde bulundurularak fethedilen her yeni beldenin halkına İslâmı öğretmek için muallimler ve asayişi temin etmek için de valiler, kadı­lar gönderildi. Böylece çeşitli memleketlere vazifeli olarak giden sahâbîler, İslâmın hükümranlığına giren bu beldelerde tedris halkalarını kurmaya ve etraflarına toplanan insanlara Kur'ân'ı ve Hz. Peygam­ber'den almış oldukları bilgileri öğretmeye başladılar. Sahâbilerin bu ilmî faaliyetleri sonucunda şehirlerde çeşitli ekoller/medreseler mey­dana geldi ki, bu medreselerin öğretmenleri sahâbiler, öğrencileri de tabiiler idi. Ancak bahis konusu beldelerin birçoğunda fitnelerin ortaya çıkmasıyla insanlar arasında ihtilafların baş göstermesi, her grubun kendi görüşünün haklılığını ispat etmek için öncelikle Kur'ân'a sarıl­ması ve bunun tabii bir sonucu olarak bazen yanlış ve bozuk te'villerin ortaya çıkması gibi nedenlerden dolayı, Kur'ân'ın mâkul ve doğru bir şekilde tefsirinin yapılmasına şiddetle ihtiyaç duyulmuştu. İşte bu yüzden söz konusu ekollerin bazılarında daha ziyade Kur'ân'ın tefsirine ağırlık verilmeye başlandı ve bunlardan üç tanesi tefsirde haklı bir şöhrete ulaştı. Şimdi sözünü ettiğimiz bu ekoller üzerinde duralım.

Sahabenin en yetkili şahsiyetlerinin kurduğu ve tâbiundan meşhur müfessirlerin yetişmiş olduğu tefsir ekolleri şunlardır:

Bu ekol, İslâm güneşinin doğup cihanı aydınlatmaya başladığı en mübarek belde olan Mekke'de tesis edilmiş bir ekoldür. Kurucusu da, içlerinde râşit halîfelerin Hz. Âişe'nin ve Peygamber'in diğer eşlerinin de bulunduğu tüm sahabe arasında, müslümanların kendisini isnatta en büyük otorite kabul ettikleri, "ilim denizi" ve "tercümânu'î-Kur'ân" unvanının sahibi olan Abdullah İbn Abbâs (v. 68/687)'tır. Kur'ân tefsi­rinin pîri olan bu sahâbînin kurmuş olduğu tefsir ekolü hakkında İbn Teymiyye (v. 728/1328): "Tabiiler içerisinde tefsir yönünden en önde gelenler Mekke ekolünün yetiştirdiği müfessirlerdir. Çünkü onlar İbn Abbâs'ın talebeleridir" diyerek söz konusu ekolün, diğer ekoller arasın­daki yerini ortaya koymuştur. Bu ekolün yetiştirdiği en seçkin öğrenciler şunlardır:

Selefin önde gelen imamları, özgün bir düşünce ve özgür (keyfi) bir yaklaşımla Kur’an'ı tefsir etmeyi doğru bulmuyorlardı. Onlara göre Kur’an tefsirinde en doğru ve başarılı yöntem nakle bağlı kalarak yapılan tefsirdir. Nakle dayanmayan tefsirler ya "keyfi" ve "aklî", ya da"zan" ve "tahmin" den ibarettir ki, bu da "ilim" değildir. Bu durumda bir şeyin ilim olarak nitelendirilebilmesi ise, o şeyin isnâd zinciri yoluyla gerçek ilim ehli olan ilk râvisine ulaştırılmış, kulaktan kulağa nakledilen rivayet olması şarttır ve ancak bu şekilde gerçeğe mümkündür.

Rivayet tefsiri: "Kur’an'a, Hz. Peygamber'in sünnetine, seleften naklilen haberlere, Arap dili ve Câhiliye Arap şiirine dayanan tefsir" diye tanımlanabilir. Buna göre Rivayet tefsirinin kaynakları, Kur’an, sünnet, sahabe ve tâbiûn kavilleri ve hiçbir müfessirin müstağni kalamayacağı filolojik yani dilbilimsel tefsirin vazgeçilmez iki unsuru olan Arap Dili ve Câhiliye şiiridir.

Meşhur Rivayet Tefsirleri

Dirayet tefsiri, yalnızca rivayetlere bağlı kalmayıp dil, edebiyat ve çeşitli ilimlere dayanılarak yapılan tefsir demektir. Buna re'y ve aklî tefsir de denir.

Dirayet tefsiri bir ihtiyacın sonucu olarak ortaya çıkmıştır. Bildiğimiz kadarıyla Kur’an'ın ilk muhatapları oldukça sade bir hayat yaşıyordu. Onların yaşayışları Kur’an'ın ana prensipleri istikametinde devam edip gittiği için, o dönemde Kur’an'ın anlaşılması noktasında pek problem ortaya çıkmıyordu. Aynca Müslümanlar herhangi bir mesele ile karşılaştıklarında Hz. Peygamber (sav)'e başvurup onu çözüme kavuşturabiliyorlardı. Ancak bir taraftan İslâm coğrafyasının genişlemesi neticesi yeni hadiselerin, felsefî fikirlerin ve mezheplerin ortaya çıkması, diğer taraftan da nübüvvet asrından uzaklaştıkça Müslümanların bilgi ve kültürlerinin zayıflaması, hem daha önce üzerinde durulmayan nasslann, hem de açıklanmış olmakla birlikte yeniden ele alınması gereken âyetlerin tefsirini zorunlu hale getirmişti. İşte böyle hassas bir dönemde söz konusu edilen tefsirin, rivayet kaynakları yanında içtihada da yer vermesi icap ediyordu. Böylece bahis konusu doğal süreç sonunda dirayet tefsirinin kaynakları da ortaya çıkmış oldu.

Dirayet tefsirini rivayetten ayıran en belirgin özellik, müfessirin herhangi bir meselede kendi görüşüne yer vermesidir. Ancak bu onun rivayet tefsir kaynaklarını hiç kullanmayacağı anlamına gelmez. Burada takip edilecek en sağlıklı yöntem öncelikle rivayet tefsiri için söz konusu edilen kaynaklara başvurmak ve o kaynaklardan elde edilen bilgileri akıl süzgecinden geçirmektir. İşte bu da içtihâtta bulunmak demektir. Ancak bu, müfessirin tefsir ettiği nass hakkında bahis konusu kaynaklarda bilgi bulamadığı, ya da kendisine ulaşan rivâyetlerdeki ihtilâf veya tutarsızlıkları ortadan kaldırmak istediği zaman müracaat edeceği bir yoldur. Bu da demektir ki, herhangi bir âyetin tefsiri esnasında yorum yapacak müfessirin bir taraftan rivayet tefsir kaynaklarını kullanabilecek bir alt yapıya, diğer taraftan da bu kaynaklardaki çelişki ve tutarsızlıkları Kur’an ve sahih sünnetin ruhuna uygun bir sonuca kavuşturma hususunda içtihâd edebilecek bir bilgi birikimine, sentez kabiliyetine ve yorum gücüne sahip olması gerekmektedir. Ancak böyle bir yeteneğe ve güce sahip olup, Kur’an'ı söz konusu tarzda tefsir edecek müfessirin yapacağı yorum da, bir taraftan lafızların zahiri manalarına, Kur’an ve sahih sünnete ters düşmemeli, diğer taraftan da yapılacak o yorumu destekleyici nitelikte bir nas bulunmalıdır. Aksi takdirde ortaya konulan görüş, mücerred re'ye dayanacağı için mezmum ve haram sayılmıştır.

Meşhur Dirayet Tefsirleri:

1. ez-Zemahşerî (v. 538/949), el-Keşşâf an Hakâiki't-Tenzîl.

2. er-Râzî (v. 606/I209), Mefâtîhu'l-Gayb.

3. el-Beydâvî (v. 685/1286), Envâru't-Tenzîl ve Esrâru't-Te'vil.

4. en-Nesefî (v. 710/1300), Medâriku't-tenzîi ve Hakâiku't-Te'vil.

5. el-Hâzin (v. 741/1340), Lübâbu't-Te'vîl fî Me'âni't-Tenzîl.

6. Ebû Hayyân (v. 745/1344), el-Bahru'l-Muhît.

7. Hatib eş-Şirbînî (v. 977/1570), es-Sirâcu'l-Münîr.

8. Ebu's-Suûd Efendi (v. 982/1574), İrşâdu'l-Akli's-Selîm ilâ Mezâye'l-Kur’ani'l-Kerîm.

9. el-Âlûsî (v. 1270/1853), Rûhu'l-Me'âni fî Tefsîri'1-Kur’ani'l-Azîm ve's'Seb'i'l-Mesânî.

10. Reşid Rızâ (v. 354/1935), Tefsîru'l-Menâr

11. Elmalılı, Muhammed Hamdi Yazır (v. 1362/1942), Hak Dini Kur’an Dili.

12. el-Merâğî (v. 1365/1945), Tefsîru'l-Merâğî.

13. Ebu'l-'A'lâ, el-Mevdûdî, Tefhîmu'l-Kur’an

14. Süleyman Ateş, Yüce Kur’an'ın Çağdaş Tefsîri

15. Komisyon (H. Karaman, M. Çağrıcı, İ. Kâfi Dönmez, S. Gümüş), Kur’an Yolu

3.2. Ahkâm Tefsiri

İbâdât, muamelât ve ukûbâtla ilgili âyetlerin izahlarıyla meşgul olup, söz konusu alana ait âyetlerden hükümler çıkarmaya çalışan bir tefsir çeşididir. Konusu, tabii ki ahkâm âyetleridir. Ancak bu alanda fikir beyan eden İslâm âlimleri, Kur'ân'daki ahkâm âyetlerinin sayısı hususunda ittifak sağlayamamışlardır. el-Gazzâlî ve er-Râzî gibi bil­ginler bu nevi âyetlerin sayısını 500 olarak tesbit ederken, bir kısım âlim bu sayıyı 800'ün üzerine çıkarmış, bir kısmı da aksine 200'e kadar indirmiştir. Öyle anlaşılıyor ki, bu konuda farklı rakamların tesbit edilmiş olması, bazı âyetlerde ahkâmın bulunduğuna açıkça işaret edil­mesinden, bazılarında da -kıssa ve emsal gibi- dolaylı olarak hüküm çıkarmanın mümkün olmasından kaynaklanmaktadır. Bu yönüyle ah­kâm âyetleri ikiye ayrılmaktadır.

Ahkâm tefsirinin gayesi de, İslâmın temel kaynağı olan Kur'ân'ın içermiş olduğu hükümleri, kaide ve prensipleri ortaya çıkarıp insanlara dünya ve âhiret mutluluğunun yollarını göstermektir. Bu tefsir sayesin­dedir ki bazı bilginler ahkâm âyetlerinin ihtiva ettiği hükümlere ve fakihlerin söz konusu âyetlerden çıkarmış oldukları farklı neticelere işaret etmişlerdir.

Resûlullah (sav) hayatta iken müslümanlar, her konuda olduğu gibi ahkâm âyetleri konusunda da anlayamadıkları hususlarda onun izahla­rına muttali oluyorlardı. Ancak Hz. Peygamberin vefatından sonra meydana gelen yeni olaylar sebebiyle hüküm ifade eden âyetlerle ilgili olarak ashâb zaman zaman kendi içtihadlarını ortaya koymak suretiy­le fetva veriyordu. Tâbiûn döneminde daha fazla bir ivme kazanan ah­kâm âyetlerini tefsir ve onlara dayalı yeni hükümleri ortaya çıkarma hareketi, nihayet hicrî II. asırda iyice su yüzüne çıkmaya başladı. Böylece ilk olarak fıkhi mezhepler doğdu ve arkasından da "Ahkâmu'l-Kur'ân" veya "Fıkhu'l-Kur'ân" yahut da "Tefsîru ayâti'l-ahkâm" adıyla eserler yazıldı. Bunların en önemlilerini tarih itiba­riyle şöylece sıralamak mümkündür:

Bu eser, eş-Şâfii'den yaklaşık iki asır sonra el-Beyhakî (v. 458/1066) tarafından derlenmiş ve Muhammed Zâhidu'l-Kevserî'nin mukaddimesiyle birlikte 1371/1952 tarihinde Kahire'de basılmıştır.

Tamamının dört cild olduğu tahmin edilen bu eserin, Vezir Köprü Fazıl Ahmet Paşa Ktp., NO: 814'de kayıtlı bulunan nüshası Sadettin Ünal tarafından tahkik edilerek İstanbul 1995 tarihinde iki cild olarak neşredilmiştir.

Sahasında yazılan ilk örneklerden biri olup daha sonra kaleme alınan ahkâm tefsirlerine kaynaklık etmiştir. Hanefî mezhebi'nin görüşleri doğrultusunda yazılmıştır. Çeşitli baskıları mevcuttur.

Müellifin en önemli eserlerinden biridir. Kur'ân-ı Kerim'in tertibine uygun olarak, içerisinde ahkâm âyeti bulunan 108 sure'yi ihtiva etmektedir. İncelemeye konu olan âyet sayısı ise 852'dir. Mâliki mezhebinin görüşlerini yansıtan bir eserdir. Birçok baskısı vardır.

Sadece ahkâm âyetlerinin tefsirinden ibaret olmamakla birlikte, ahkâma ağırlık veren genel nitelikli bir tefsirdir. Bu da, İbn Arabi'nin tefsiri gibi Mâliki fıkhının görüşleri istikametinde yazılmış bir eserdir. Kurtubî Mâliki Mezhebi'ne mensup olmakla beraber mezhep taassubu gütmemekte, delillerini kuvvetli bulduğu diğer mezheplerin görüşlerini de zaman zaman tercih etmektedir.

İşârî tefsir: "Yalnız tasavvuf erbabına açılan ve zahir mana ile bağdaştırılması mümkün olan birtakım gizli anlamlara ve işaretlere göre Kur'ân'ı tefsir etmek" demektir. Bu tefsir, sûfinin kendi fikirlerine değil, bulunduğu makam itibariyle kalbine doğan ilham ve işaretlere dayanır.

Ehl-i sünnet bilginleri, Kur'ân'm zahiri manasının ötesinde bâtınî birtakım manalarının da bulunduğunu kabul etmektedirler. Onlara göre bu hususa açıkça delâlet eden Kur'ânî nasslar bulunmaktadır. Meselâ, "Bu kavme ne oluyor ki he­men hiçbir sözü anlamıyorlar", "Allah size zahir ve bâtın nimetlerini bolca ihsan etti" âyetleri bunlardan bazılarıdır.

Görüldüğü gibi Kur'ân'da insanlara zahir ve bâtın nimetlerin verildiği açıklanmış; ayrıca "hiçbir sözü anlamıyorlar" ifadesiyle de bâtınî manaları anlamadıkları ifade edilmiştir. Çünkü Kur'ân'ın ilk muhataplarının kullandığı dil Arapça idi, dolayısıyla onların Kur'ân'ın zahirini anlamamaları mümkün değildi. O halde söz konusu âyette kastedilen zahiri mana değil bâtınî manadır. Yani onlar âyetlerin dış manalarını anlıyorlar, fakat iç manalarına nüfuz-edemi-yorlardı. İşte Allah bu âyetlerle, Kur'ânî nasslarm iç/bâtınî manalarını anlama noktasında ilk muhataplarını uyarmış ve "Hiç mi Kur'ân'ı düşünmüyorlar?" diyerek onları Kur'ân'ın bu yönünü düşünmeye davet etmiştir.

Hz. Peygamber (sav)'in hadislerinde de bâtına/iç manaya işaret vardır. Meselâ, "Eğer siz benim bildiklerimi bilseydiniz, az güler çok ağlardınız" hadisi bu hususa işaret etmektedir. Çünkü Hz. Peygamber'in hadiste konu edindiği ilim, eğer herkesin bilebileceği bir ilim olsaydı, "Benim bitliğimi bilseydiniz" dediği zaman Resûlullah'ı duyanlar: "Senin bildiğini biz de biliyoruz" derlerdi. Böyle söyleme­diklerine göre demek ki Allah Resûlü'nün bildiği zahirin Ötesinde bir ilimdi.

Ebû Hureyre de benzer bir hadisi şöylece nakletmiştir: "İlimler arasında sedef içerisinde saklı inci gibi bir ilim vardır ki, onu Allah'ı tanıyan bilginlerden başkası bilemez...". Aynca Hz. Peygamber (sav): "İlim ikidir. Birisi kalpte gizlidir ki, faydalı olan da budur" demiştir. Dolayısıyla bu hadisler de Kur'ân'm, dış anlamının yanında bir de iç anlamının bulunduğunu göstermektedir. Böylece denilebilir ki hem âyetlerin hem de hadislerin delaletiyle şartlarına uygun olan bâtını te'viller her zaman mümkün ve caizdir.

Bâtınî te'viller caiz olmakla beraber onların her zaman doğru oldu­ğunu iddia etmek mümkün değildir. Çünkü batini bir yorumun makbul sayılabilmesi için bir takım şartların bulunması gerekmektedir. Bunlar eksik olduğunda yapılan işârî tefsirin sıhhatinden söz edilemez. Bu şartları şöyle zikredebiliriz:

Ancak şu kadarını söyleyelim ki, her ne kadar işârî tefsirin makbul sayıîabilmesi için birtakım şartlar ileri sürülmüşse de, pratikte bunlara ne derece önem verildiği tartışma konusudur. Kanaatimize göre tasavvuf ehli bâtın manayı kendi tekelinde tuttuğu müddetçe bu şartların uygula­mada tam olarak geçerli olacağını söylemek pek mümkün değildir. Ayrıca ileri sürülen şartlarda da mantıkî tutarsızlıklar vardır. Meselâ, ilk şartta bâtın mananın lafzın, zahiri anlamına ters düşmemesi gereği üzerinde durulmuştur. Burada insanın aklına şöyle bir soru gelebilir. Eğer verilen bâtınî mana lafzın zahirine ters düşmeyecekse, o mananın zahiri mana sayılmasına ne gibi bir engel vardır? Ayrıca ortaya konan bâtmî mananın doğru olduğunu gösteren bir delilin bulunmasını şart koşmak da anlamsız görünmektedir. Çünkü bâtın olduğu iddia edilen bir mana, eğer başka bir âyetin zahirî manası ise, o takdirde onun bâtmî mana olarak zikredilmesine gerek yok demektir. Bize göre işâri tefsir yapmak için pratikte uygulanabilirliği olmayan yahut uygulanıp uygulanmadığını testetme imkânı bulunmayan birtakım şartlar ileri sürmektense, Kur'ân bütünlüğünü ve sahih sünneti esas alarak çok aşın te'villere kaçmadan aklî ve mantıkî bazı bâtınî yorumlara gidile­bileceğini söylemek daha isabetli görünmektedir.

Bilindiği gibi "ulûmu'l-Kur'ân" kavramı, bir izafet terkibidir. Bu terkipte yer alan "ulûm", ilim kelimesinin çoğuludur. Lügatte bilmek ve anlamak manasına gelen ilim ıstılahta, "meseleleri delilleriyle idrak etmek" demektir. İlim lafzının çoğul olarak kullanılmasına bakarak onunla, Kur'ân'a çeşitli açılardan hizmet eden ilimlerin kastedildiğini söylemek mümkündür. Buna göre ulûmu'l-Kur'ân/Kur'ân ilimleri: Kur’an’ın inişi, tertibi, toplanması, yazılması, okunması, tefsiri, icazı, nâsihi, mensûhu ve hakkındaki şüphelerin giderilmesi açısından Kur'ân'la ilgili olan ilimler diye tarif edilebilir.

Kur'ân ilimlerinin konusu, inceleme alanına giren meselelerin özel­liklerine göre bizatihi yine Kur'ân'm kendisidir. Söz konusu bu ilim dal­ları Kur'ân'ın hattı, lafız ve manası, üslup ve icazı gibi çeşitli konuları ihtiva etmektedirler. Bu sebepledir ki kültürü ve anlayışı hangi sevi­yede olursa olsun bu ilimlerle ilgilenmeyenler, Kur'ân'ı gereği gibi anla­yamaz ve tefsir edemezler.

Şurası muhakkak ki, Kur'ân'da sözü edilen bu ilimler dışında bazı tabiat ilimleriyle alakalı genel manalı sözler de bulunmaktadır. Ancak bu tarz sözlere bakarak tabiat ilimlerini de Kur'ânî ilimlerden saymak mümkün değildir. Çünkü Kur'ân, hiçbir zaman bu ilimlerin kanunlarını koymak ve onları isbât etmek için inmemiştir. Aynı şekilde meselâ bir Geometri ilmi de, Kur'ân âyetlerini tefsir etmeye ve sırlarını açıkla­maya hizmet etsin diye ortaya konmamıştır.

Tabiat ilimlerinin Kur'ân ilimleri arasında sayılmamaları, onların küçümsendiği manasına alınmamalıdır. Aksine Kur'ân, müslümanları bu ilimleri Öğrenmeye, onlar üzerinde derinleşmeye, maharet ve ihtisas sahibi olmaya teşvik eder. Çünkü bu, onun amaçlarına aykırı değildir. Ama Kur'ân'ın bahis konusu ilimleri Öğrenmeye teşvik etmesi, onlarla direkt temasının bulunduğu anlamına gelmez. Böyle olunca elbette ki tabiat ilimleri, Kur'ânî çerçevenin dışında kalmaktadır. Çünkü Kur'ânî ilimler, ihtiva ettikleri konular, hükümler ve müfredatla yalnız

Kur'ân'm anlaşılmasına yardımcı olmaktadırlar. Halbuki aynı şey tabiat ilimleri için söz konusu edilmemektedir.
4. Sayısı

ez-Zerkeşî (v. 794/1391) "el-Burhân fî uîûmi'l-Kur'ân" adlı eserinde söz konusu ilimlerin sayısını 47 olarak zikrederken, ayrıca onların herhangi bir rakamla sınırlandırılmayacağım ve muhtevalarının son noktalarına ulaşılamayacağım da beyân etmektedir. es-Suyûtî (v. 911/1505) ise ez-Zerkeşî'nin çizdiği çerçeveyi biraz daha genişlete­rek bu ilimlere Astronomi, Geometri, Tıp ve benzeri ilimleri de eklemek­tedir.

Bu konuda üzerinde durulması gereken bir husus da, Ebû Bekr b. el-A'râbî (v. 543/1148)'nin yaptığı, "Kur'ân'da yer alan her kelimenin zahir, bâtın, had (helal-haram) ve matla' (va'd ve va'îd) olarak dört anlamı vardır" şeklindeki nakildir. İbnu'l-A'râbî'nin bu naklinde söz konusu ilimlerin sayısı için bir de rakam zikredilerek bunun, 77540 olduğu ifade edilmektedir. Yine bu rivayete göre bu rakam, terkiplerin dışındaki kelimelerin sayısını göstermektedir. Buna terkipler ve keli­meler arasındaki münasebetler de eklenirse, o zaman sayılamayacak kadar çok ilim ortaya çıkar ki, bunların adedini de ancak Allah Taâlâ bilir.

ez-Zerkânî, Kur'ân ilimlerinin sayısı hakkında es-Suyûtî ve Ebû Bekr İbnu'l-A'râbî'nin ileri sürdükleri görüşlerin geniş bir te'vile dayan­dığını, bunlarla tedvîn edilmiş ilimlerin değil, Kur'ân'ın kendilerine delâleti ister açık ister işaret yoluyla, ister yakın ister uzak olsun lafızlarındaki manaların kastedilmiş olabileceğini ifade etmektedir. Kur'ân ilimlerinin anlamı, konusu ve sayısı üzerinde kısaca durduktan sonra biraz da doğuşu ve tedvini ile ilgili bilgi vermeye çalışalım.

Kur'ân-i Kerîm'in erişilmez üstünlüğünü ifade eden “İ’câzu’l-Kur’an”, bu konuda yazılan eserlerin ortak adıdır.

Sözlükte "gücü yetmemek, yapama­mak" anlamındaki acz kökünden türeti­len i'câz kelimesi "âciz bırakmak" demek­tir. Terim olarak genellikle "Kur'an'ın, sa­hip bulunduğu edebî üstünlük ve muhte­va zenginliği sebebiyle benzerinin mey­dana getirilememesi özelliği" diye tanım­lanır. Bu tanımda yer alan edebî üstün­lük birinci derecede Arap diline vâkıf olan edipleri ilgilendirirken muhteva üstünlü­ğü bunlarla birlikte bütün aklıselim ve ilim sahibi insanları ilgilendirmekte ve böylece Kur'an'ı evrensel bir ilâhî mesaj haline getirmektedir.

Kur'an'da i'câzü'l-Kur'ân terkibi geç­memekle birlikte Kur'ân-ı Kerîm'in beşer sözü değil insanların benzerini meydana getirmekten âciz kaldıkları ilâhî bir kelâm olduğu hususu ısrarla belirtilmektedir. Hz. Muhammed'in peygamberliğini inkâr edenler diledikleri takdirde Kur'an'a ben­zer sözler söyleyebileceklerini ileri sür­müşler ve Resûl-i Ekrem'­den hissî mucize göstermesini istemiş­lerdir. Bu kişilere Kur'an'ın yeterli bir mu­cize olduğu açıklanmış eğer güçleri yetiyorsa bütün yardım­cılarını da çağırarak benzer bir eser mey­dana getirmeleri istenmiş, fakat bunu asla yapamayacakları da ifade edilerek kendilerine meydan okunmuştur.

Muhkem, “Kendisi ile neyin kastedildiği anlaşılabilecek derecede açık olan, nazım ve telifi itibari ile herhangi bir ihtilafa yol açmayan ve tek bir anlama delalet eden ayet” demektir. Tanımından da anlaşıldığı üzere Kur`an’ın yoruma ve tevile ihtiyaç duyulmayan her asırda yaşamış insanlar tarafından rahatça anlaşılabilen ayetlerine muhkem ayetler denmektedir.

Müteşabih, TEŞABÜH mastarından türemiş ismi faildir. Manası iki şeyin birbirine benzemesi demektir. Istılahi açıdan ise; manaları bilinmeyen veya herhangi bir sebepten ötürü anlamlarında kapalılık bulunan ya da birden çok manaya ihtimali olup ,bu manalardan birini tercihte zorluk olan ayet, kelime ya da harflerdir. Tanıma bakıldığında müteşabih ayetlerde; bilinmezlik, kapalılık ve benzeşen anlamların tercihinde zorluk olduğu görülmektedir.

Teker teker hepsini açıklayacak olursak, bilinmezlik; Kur’an’ın bazı ayetlerinin gerçek anlam ve mahiyetini sadece Allah’ın bilebileceği anlamındadır. Kapalılık, Kur’an’ın bazı ayetlerinde kapalılık söz konusudur. Bu tür ayetleri anlama ve yorumlama ancak bu konudaki başka nassların yardımı ile mümkündür. Bu yararlanma sonucu yapılan yorum da Allah’ın maksadını yansıtmayabilir. Benzerlik, farklı anlamların verilebilmesinin müsait olduğu ayetlerde muhtemel manalardan hangisinin tercih edilmesi gerektiği zorluğu vardır. Muhtemel anlamların hepsi birden kastedilmiş olabileceği gibi sadece biri de kastedilmis olabilir. Bu manalar arasında yapılan tercih, zamanın değişmesi ile değişebilir. Bir çağda yapılan tercihin mutlak doğru olduğunu iddia etmek algılamak doğru değildir.

Neshin lügat manası, izale, bertaraf, ibtal ve yok etme; izale edilen şeyin yerine başka birinin konulması veya konulmaması, nakletme, kaldırma, hükümsüz kılma, istinsah etme, değiştirme, tahvil etmedir. "نَسَخَ" fiilinin mastarıdır. Nesh kelimesinin bu manalardan hangisinde hakikat, hangilerinde mecaz olduğu konusu ihtilaflıdır. Bazı ilim adamları “izale ve iptal etme” manasında hakikat, diğerlerinde mecaz olduğunu söylemektedirler. Şer’i manası: Bir nassın hükmünün ya yerine bir nass gelerek veya hiçbir nass gelmediği halde belli bir zaman sonra kaldırılmasıdır. Bu önceki farzla amel etme müddetini, bu farzla amelin ne zaman bittiğini ve sonrakiyle amelin ne zaman başladığını belirtir. Onun ne zaman biteceği Allah katında bilinir, fakat biz onun hükmünün sürekli olacağını düşünürüz. Onu nesheden ayet gelince onun hükmünün bittiğini anlarız. Bu da bizim ilmimizde bir değişmedir. Fakat Allah katında bir değişme yoktur. Mukaddes bir metnin ilgası manasında da kullanılır. Bu şekilde kendinden önceki hükmü kaldırılan delile nasih, hükmü kaldırılan delile de mensuh denilir.

Keza günlük konuşmalarımızda da, güneş gölgeyi izale etti, ihtiyarlık gençliği giderdi, asırlar ve zamanlar birbirlerini neshetti gibi lafızları kullanmaktayız. Ruhların bir bedenden diğerine intikaline inananların kullandığı tenasuh kelimesi de, intikal manasını ifade etmektedir. Bir kitabı istinsah etmek te nakilden başka bir şey değildir. İşte nesh kelimesi, şu yukarıda verdiğimiz manalardan her biri yerinde kullanılabilir. Bazıları, onun bu çeşitli manalarda kullanılışının mecazi olduğunu söylemişlerdir.

Neshin Bölümleri:

Alimlerden bir kısmı neshi üç bölüme ayırır.

“Biz sizin yaptıklarınızı neshetmekteyiz.” (Casiye 45/29) Yani yazmaktayız.

“O katımızda bulunan ana kitaptadır.” (Zuhruf 43/4) Vahiyle Rasulullah’a indirilen, kitapların anası olan Levh-i Mahfuz’da bulunanın aynısıdır.
4.4. Esbâb-ı Nüzul

Bazı ayet ve surelerin ne gibi sebeplerle indirildiğini bildiren ilim dalına Esbabu’n-Nüzul denir. Aslında Kur’an-ı Kerim’in bir kısım ayet ve sureleri, meydana gelen bazı olaylar ve Rasulullah’a sorulan sorulara cevap olmak üzere indirilmiştir. İşte Rasulullah’a sorulan bir soru veya bir hadise dolayısıyla bir kaç ayetin veya surenin tamamının nazil olmasına sebep olan şeye nüzul sebebi denir. Bir sebebe bağlı olarak inenlerin dışında kalan büyük bölüm ise herhangi bir soru veya onay olmadan doğrudan indirilmiştir. Yani bu tür ayetler, ihtiva ettikleri anlamı anlatmak için nazil olmuştur.

Yukarıdaki tanımdan anlaşılacağına göre ayet ve surenin inmesi bir hadisenin meydana gelmiş olmasına bağlıdır. Bu hususa örnek olarak şu rivayeti zikredebiliriz: Hz Ali Abdurrahman b. Avf’ın yemeğine katılmış içki içtikten sonra cemaata imamlık yapmak üzere öne geçirilmiş ve Kâfirun Sûresini yanlış okumuştur. Bunun üzerine “Ey İnananlar! Sarhoşken, ne dediğinizi bilene kadar namaza yaklaşmayın.” (Nisa 4/43) ayeti nazil olmuştur.

Tanımdan nazil olan ayetlerin özel durumlar üzerine indirilmiş olmasıdır: Hz. Ömer’in farklı zamanlarda yapmış olduğu dua ve terennümler üzerine ayetlerin inmesi… Hz Ömer, Hz Peygamber’e(sav) gelerek: “Ey Allah’ın Resulu! İbrahim’in makamını namaz yeri edinsek demiştim bunun üzerine “Siz de İbrahim’in makamından bir namaz yeri edinin” ayeti nazil oldu.

Tanımda belirtilen üçüncü husus ayetlerin bir sual üzerine inmesidir: “oraya yol bulabilen insana Allah için Kabe'yi haccetmesi gereklidir.” Âyeti nazil olunca, sahabiler her sene mi hac yapacağız Ey Allah’ı Resulu? Diye sorular. Peygamberimiz cevap vermedi. Onlar soruyu tekrarlayınca da “Hayır!” diye mukabelede bulundu ve buyurdu ki: “Şayet evet deseydim size her yıl hac yapmak farz kılınırdı”. İşte meydana gelen bu soru üzerine “Ey İnananlar! Size açıklanınca hoşunuza gitmeyecek şeyleri sormayın” (Maide 5/101)ayeti indirildi.

Ancak şunu ifade etmek gerekirse her ayetin belirli bir sebep üzerine inmiş değildir. Suyuti ve el-Vâhidi belirli bir sebebe dayanarak nazil olan ayet sayısının 600 civarında olduğunu belirtmişlerdir.

Kur'ân'daki âyet ve sûrelerin iniş sebeplerini bilmenin, onları anlamada büyük faydaları vardır. Bu açıdan tefsirde nüzul sebeplerini bilmek, âyetlerin izah edilip açıklanması yönünden son derece önemli ve gerekli kabul edilmiştir. Gerek İslâm Tarihi açısından gerekse kasdedilen mânanın anlaşılıp şüphelerden kurtulması bakımından "Esbabu'n-Nuzûl’ü bilmek gereklidir. Bu yüzden başlangıçta tefsir ilmi büyük ölçüde nüzul sebeplerini bilmekten ibaretti. Sahâbîler Hz. Peygamber'in yanında bulunan kişiler olarak hükümlerle sebepler arasındaki münasebetleri kurabilmiş ve tefsiri gerçekleştirmişlerdir. Dolâyısıyle nüzul sebebi bilinmedikçe, gerçek mânâsım anlamak mümkün olmaz. Buna karşılık nüzul sebebi bilinince de anlaşılması kolaylaşır.