Sprawozdanie Dziekana Wydziału Przyrodniczo-Technologicznego Uniwersytetu Przyrodniczego we Wrocławiu za rok 2010
|
|  Yüklə 1.55 Mb.
|
Wpływ niektórych czynników środowiskowych na powstawanie uszkodzeń mechanicznych bulw ziemniaka – prof. dr hab. Urszula Prośba-BiałczykW badaniach prowadzonych na plantacjach produkcyjnych ziemniaka frytkowego uprawianego na glinie ciężkiej (klasa II i III) i glinie lekkiej (klasa IVb i Va i b) analizowano stopień uszkodzeń mechanicznych powstających podczas zbioru. Próby pobierano trzykrotnie podczas dnia, w godzinach porannych, w południe i wieczorem, z trzech stanowisk kombajnu – z taśmy sitowej, stołu selekcyjnego i zbiornika.. Wykazano, że warunki glebowe są istotnym czynnikiem kształtującym powstawanie uszkodzeń mechanicznych bulw ziemniaka. Właściwości gleby ciężkiej stymulują powstawanie uszkodzeń mechanicznych. Czynnikiem istotnie kształtującym powstawanie uszkodzeń mechanicznych jest przebieg pogody w okresie zbioru oraz interakcja z warunkami glebowymi. Okresowa posucha w warunkach gliny ciężkiej przyczynia się do powstawania uszkodzeń wewnętrznych. Publikacje: Prośba-Białczyk U., Spyrka B. 2010. Wpływ niektórych czynników na powstawanie uszkodzeń mechanicznych bulw ziemniaka. Zeszyty Problemowe Postępów Nauk Rolniczych. Katedra Żywienia Roślin
Adaptacyjne doświadczenia hodowlane prowadzące do opracowania skutecznej metody uprawy Arabidopsis thaliana i Thellungiella halophila w pomieszczeniach fitotronowych Katedry Żywienia Roślin.Wstępne doświadczenia nad metodą izolacji organelli subkomórkowych (chloroplastów, frakcjonowanych błon tylakoidów) z materiału roślinnego z udziałem wirowań różnicowych i gradientów stężeń typu Percoll. Publikacje: Stepien P., Johnson G.N. 2010. Proteomical profile of Thellungiella halophila chloroplast under salt stress. Journal of Experimental Botany (po pozytywnej recenzji w druku)
Zgromadzone w zbiorniku Konrad Nr 3 odpady flotacyjne rud miedzi charakteryzują się wieloma cechami niekorzystnymi dla wegetacji roślin tak jak: mała przewiewność, duża retencja wód opadowych, złe warunki powietrzno-wodne, mała ilość składników przyswajalnych dla roślin, brak substancji organicznej, stosunkowo wysoka zawartość Pb i Cu. Dla tych utworów antropogenicznych zaproponowano metodykę badania i oceny bezglebowego podłoża w aspekcie przyszłych rozwiązań rekultywacyjnych, uwzględniających geologiczne i hydrogeologiczne warunki oraz przydatne do tego celu materiały i substancje, a także zabiegi agrotechniczne kształtujące właściwości podłoża w celu umożliwienia wegetacji roślin poprzez: poprawę właściwości fizycznych, zapewnienie łatwo dostępnych dla roślin makro i mikroelementów, utrzymanie właściwego odczynu, zwiększenie liczebności i aktywności metabolicznej mikroorganizmów biorących udział w procesach glebotwórczych, zabezpieczenie gruntu przed rozwojem niepożądanych mikroorganizmów. Publikacje: Spiak Z., Gediga K., Kaszubkiewicz J, Kołwzan B., Grabas K., Grotowski A., Mizera W. 2010. Leading Assessment Criteria Of The Postindustrial Soil-Less Object For Remediation Need (w druku).
Badania ratownicze w Dzielnicy prowadzone są od 2004 roku. W 2009 r. rozpoczęto projekt wieloaspektowych badań nieinwazyjnych obejmujących: badania geomagnetyczne, z wykorzystaniem gradientometru Bartington Grad 601-2,- badania geochemiczne związane z analizą zawartości fosforu w glebie prowadzone metodą laboratoryjną oraz polowymi metodami ilościowymi, półilościowymi oraz jakościowymi, - prospekcję lotniczą, szczegółowe badania powierzchniowe, w trakcie których wykonywana jest trójwymiarowa lokalizacja wszelkich znalezisk, - badania wykopaliskowe wybranych fragmentów stanowiska Celem projektu jest ocena wartości poznawczych i zakresu stosowalności wykorzystywanych metod.
Furmanek M., Gediga K., Piszcz. U. 2010. Neolithic houses in the light of phosphate analysis. British Archeological Reports (w druku)
W doświadczeniu mikropoletkowym prowadzonym w Iwinach na osadniku poflotacyjnym badano przydatność niektórych roślin motylkowatych i ich mieszanek z trawami do celów rewitalizacji osadów poflotacyjnych. Doświadczenie obejmowało dodatki różnego rodzaju odpadów mineralnych i ich mieszanek w różnych proporcjach. Wszystkie mieszanki odpadów stosowano w dawkach pojedynczych i podwójnych. Uzyskane rezultaty porównywano do obiektu kontrolnego, który stanowił osad poflotacyjny. Każdy wariant powtarzano czterokrotnie. Na tak przygotowane poletka uprawiano wymienione gatunki roślin. W ciągu roku wegetacji rośliny zebrano trzykrotnie i analizowano ich skład chemiczny. Stwierdzono, ze zawartość miedzi we wszystkich badanych roślinach nie przekroczyła 25 mg/kg s.m. Całkowita zawartość Cu w osadzie poflotacyjnym kształtowała się na poziomie wynosiła 1773 mg/kg, a dostępnej dla roślin w wyciągu DTPA mieściła się w zakresie od 330 do 412 mg/kg w zależności od obiektu i ilości dodatków mineralnych. Każdy z wariantów zapewniał stabilne plonowanie roślin oraz poprawiał właściwości fizyko – chemiczne podłoża. Publikacje: Spiak Z., Gediga K., Kaszubkiewicz J, Kołwzan B., Grabas K., Grotowski A., Mizera W. 2010. Usefulness of some plant species and byproducts for revitalization of post-flotation dumping site. Proceedings of 15th International Conference on Heavy Metals in the Environment: 526-529.
W pracy oceniano wrażliwość Chenopodium album i Viola arvensis na działanie herbicydów sulfonylomocznikowych. Rośliny do testów wzrostowych pozyskiwano z siewek zebranych na polach uprawnych a następnie umieszczano je w fitotronie Po 7 dniach uprawy w fitotronie rośliny opryskiwano herbicydami Sekator 6,25WD (o stężeniu odpowiadającemu dawce 100, 200, 300 g∙ha-1) i Titus 25 DF (o stężeniu odpowiadającemu dawce 20, 40, 60 g∙ha-1). Po tygodniu od oprysku analizowano wzrost roślin na podstawie: wysokości części nadziemnych oraz ich świeżej i suchej masy. W suchym materiale roślinnym oznaczano zawartość białka całkowitego. Na działanie obu herbicydów sulfonylomocznikowych bardziej wrażliwa była Chenopodium album niż Viola arvensis. Chenopodium album wykazała podobną wrażliwość na działanie Sekatora 6,25 WG i Titusa 25 DF. Dużych różnic we wrażliwości na oba herbicydy nie wykazano również u Viola arvensis. Herbicydy stosowane w najniższych zalecanych dawkach w istotny sposób hamowały wzrost Chenopodium album i Viola arvensis. Zwiększenie dawek herbicydów miało niewielki wpływ na stopień ograniczenia wzrostu badanych chwastów. Chenopodium album i Viola arvensis pozyskane z siewek mogą być wykorzystywane, jako rośliny testowe do wstępnych badań nad fitotoksycznością herbicydów.
Badania realizowane były w warunkach laboratoryjnych, w doświadczeniach wazonowych oraz w warunkach polowych. W doświadczeniach laboratoryjnych kontynuowano badania nad reakcją korzeni i części nadziemnej siewek odmian pszenicy jarej i ozimej na stosowanie dwóch retardantów: Antywylegacza płynnego 675 SL oraz Moddusa 250 EC. Regulatory wzrostu stosowano w trzech fazach: BBCH 31, 32, 37. W trakcie wegetacji roślin w odstępach 2 tygodniowych od zastosowania pierwszego oprysku pobierano próby roślin i oznaczano zawartość chlorofili, oraz aktywność reduktazy azotanowej(V), aktywność kwaśnej fosfatazy a także dokonywano pomiarów biometrycznych (na 15 roślinach) dotyczących wysokości roślin i długości poszczególnych międzywęźli. W liściach roślin poddanych opryskom retardantami odnotowano wyższą zawartość chlorofili oraz zwykle większą aktywność enzymu reduktazy azotanowej. Reakcja ta dotyczyła zarówno odmian pszenicy jarej jak i ozimej uprawianych zarówno w warunkach laboratoryjnych, wazonowych i polowych. W obrębie badanych odmian pszenicy jarej i ozimej odnotowano znaczne różnice w stopniu skrócenia długości źdźbła pod wpływem stosowanych retardantów. Publikacje: Grzyś E., Demczuk A., Sacała E. 2010. Reakcja odmian pszenicy ozimej na retardanty (Moddus 250 EC i Antywylegacz Płynny 675 SL). Progress in Plant Protection/Postępy w Ochronie Roślin (w druku).
Celem przeprowadzonych badań była ocena wpływu dodatku selenu do gleb o zróżnicowanym składzie granulometrycznym (piasku gliniastego lekkiego, gliny lekkiej oraz pyłu ilastego) na plonowanie oraz zawartość Se w lucernie, zbieranej dwukrotnie w okresie wegetacji. Selen zastosowano w dawkach: 0, 20, 40 i 60 μg·kg-1 gleby w postaci roztworu wodnego Na2SeO3. Dodatek selenu do piasku gliniastego lekkiego w dawkach 20 i 40 μg·kg-1 gleby nie wpływał na plonowanie lucerny, natomiast 60 μg·kg-1 spowodowało obniżenie ilości zebranej biomasy. Istotnie większy plon, niż z obiektów kontrolnych oraz nawożonych pozostałymi dawkami, stwierdzono w warunkach uprawy lucerny na glinie lekkiej pod wpływem 20 μg.kg-1, a na glebie pylastej po zastosowaniu 60 μg·kg-1. Zawartość selenu w roślinach zwiększała się wraz ze wzrostem dawki tego składnika, z tym, że jedynie na glinie lekkiej z dodatkiem 60 μg·kg-1 kształtowała się ona na poziomie pokrywającym zapotrzebowanie zwierząt na ten mikroelement. Właściwości użytych gleb oraz wielkość dawki selenu zróżnicowały dostępność tego pierwiastka dla roślin. Wraz ze wzrostem ilości wprowadzonego do gleby selenu zwiększała się ilość tego składnika przechodząca do obu ekstraktorów, z tym, że zawartość Se-DTPA była około dwukrotnie większa niż Se-HCl. Zawartość Se w lucernie istotnie zależała od ogólnej zawartości tego pierwiastka w glebie, a także od zawartości form Se wyekstrahowanych DTPA oraz HCl o stężeniu 1mol·dm-3.
Patorczyk-Pytlik B., Zimoch A. 2010.The effect of selenium on alfalfa yielding and the content of this element in alfalfa in relation to the type of soil the plant was cultivated in. Ecological Chemistry and Engineering. (w druku)
Celem badań była ocena różnych odmian pszenicy, kukurydzy i rzepaku pod kątem zdolności pobierania cynku z podłoża. Doświadczenia wegetacyjne prowadzone były przez okres 5 tygodni, ocenie poddano 10–15 różnych odmian pszenicy, kukurydzy i rzepaku. Na tej podstawie wybrane zostały do doświadczeń wazonowych te odmiany roślin uprawnych, które charakteryzują się największymi takimi zdolnościami. W drugim etapie badań w doświadczeniach wazonowych uprawiano wyselekcjonowane odmiany pszenicy, rzepaku i kukurydzy. Doświadczenie prowadzone było na glebie lekkiej i ciężkiej, o zróżnicowanym odczynie – kwaśnym i obojętnym. Uprawiane były po 4 odmiany każdej rośliny, 3 odmiany charakteryzujące się największymi zdolnościami wykorzystania cynku i jedna odmiana charakteryzującą się średnimi zdolnościami, co umożliwi dokonania oceny i porównania poszczególnych odmian. Prowadzone w jednostce w sposób ciągły badania naukowe i prace badawczo-rozwojowe z określeniem dyscyplin i kierunków Instytut Nauk o Glebie i Ochrony Środowiska Nauki rolnicze i leśne – agronomia, kształtowanie środowiska - gleboznawstwo, ochrona środowiska rolniczego
Instytut Inżynierii Rolniczej Nauki rolnicze – inżynieria rolnicza, bioinżynieria
Instytut Nauk Ekonomicznych i Społecznych Nauki ekonomiczne – ekonomia, zarządzanie, marketing, Nauki humanistyczne - socjologia, psychologia, Nauki rolnicze – agronomia – ekonomika rolnictwa, ekonomika ochrony środowiska
Katedra Botaniki i Ekologii Roślin Nauki biologiczne – biologia, ekologia – biologia i ekologia roślin, ochrona środowiska przyrodniczego
Katedra Fizyki i Biofizyki Nauki biologiczne – biofizyka
Katedra Genetyki, Hodowli Roślin i Nasiennictwa Nauki rolnicze – agronomia - biologia rolnicza, genetyka roślin, hodowla roślin, biotechnologia rośłin, fizjologia roślin, nasiennictwo.
Katedra Kształtowania Agroekosystemów i Terenów Zieleni Nauki rolnicze – agronomia - uprawa roli i roślin, ekologia rolnicza, ochrona roślin, herbologia, łąkarstwo, kształtowanie terenów zieleni
Katedra Ochrony Roślin wraz z Zakładem Mikrobiologii Rolniczej Nauki rolnicze – agronomia - ochrona roślin, entomologia, fitopatologia, mikrobiologia,
Katedra Ogrodnictwa Nauki rolnicze – agronomia, ogrodnictwo - sadownictwo, warzywnictwo, dendrologia, nawożenie roślin ogrodniczych i uprawa roślin zielarskich, oraz rośliny ozdobne
Katedra Szczegółowej Uprawy Roślin Nauki rolnicze – agronomia - uprawa roślin
Katedra Żywienia Roślin |