Zlocin Komunista Nad Srpskim Narodom
|
|  Yüklə 122.5 Kb.
|
Dr Novica Vojinović
Zlocin Komunista Nad Srpskim NarodomPravoslavni narod napale su u dvadesetom veku dve najmracnije organizacije sveta, dve internacionale: crna – vatikanska internacionala, i crvena – komunisticka internacionala –Kominterna, nastala u Moskvi 1919. godine, a koreni joj poticu iz Vatikana. Te dve aveti, ta dva osvedocena zla, dve krupne posasti i u osnovi dve zlocinacke ideologije – dovele su potkaraj dvadesetog veka, SRPSKI i RUSKI pravoslavni narod ne samo na ivicu materijalne bede, nego su ih ekonomski upropastile za celi jedan vek, a mozda i duze. One su oba ova junacka, dostojanstvena i bogonosna naroda sa najstarijim drzavam u svetu, sa najsvetlijim tardicijama, istorijom, kulturom i civilizacijom, dovele na ivicu bioloskog opstanka, nad ponor, do istrebljenja i nestanka sa lica zemlje. Da bi efikasnije unistili Rusiju kao ekonomskog konkurenta Zapadu, Vatikan je pocetkom dvadesetog veka lansirao destruktivnu, regresivnu ideologiju – komunizam, koji je 1917. godine u Rusiju unio haos i rasulo u tzv. Oktobarskoj revoluciji (slicno onoj 5.oktobarskoj DOS narko-adzuvanskoj »revoluciji« u svetoj zemlji Srbiji 2000. godine), ciji je vodja bio komunista, boljsevik, antihrist, kosooki Vladimir Iljic - Lenjin, po ocu Kalmik – musliman, a po majci Jevrej iz poljske jevrejske porodice Bank. Lenjin je 1917. godine iz emigracije u Svajcarskoj u zapecacenom vagonu sa ogromnom sumom nemackog novca u zlatu (isto kao Djindjic i drugi DOS-manlijski zlikovci, izdajnici i bogohuli koji su sa novcem neprijatelja Srba i Srbije potkupili zlikovce, mafijase i kriminalce za borbu protiv Srba u Srbiji), prebacen preko Nemacke u Rusiju. Njegovi su boljsevici iskoristili rat, zamutili i srusili pravoslavnu carsku Rusiju (kao i tito-komunisticka antisrpska banda), u njoj uspostavili sovjetsku, komunisticku vlast, koja ce za 74 godine vladavine unistiti rusku ekonomiju, bitno ugroziti rusku duhovnost i dovesti u pitanje postojanje pravoslavnog naroda u celini. Komunisti su u toj revoluciji u Rusiji ubili oko 30 miliona pravoslavnih Rusa (DOS-manlije su ubile nekolicinu Srba, 23 glave SRPSKIH JUNAKA prodali i vise od 14000 Srba i Srpkinja strpali u svoje kazamate samo zbog cinjenice da su Srbi i da zele to i da ostanu), a do pada komunizma 1989. godine 55-60 miliona. Komunisti su 1918. godine ubili 1.500 clanova ruske carske porodice Romanovih (slicno su i DOS-manlije uradile porodicama MILOSEVIC i SESELJ) kaja je vladala Rusijom više od 300 godina – ubili su sve koji su imali bilo kakve rodbinske veze sa njima. Komunisti su u Rusiji ubili 130.000 pravoslavnih svestenika i dva moskovska patrijarha, srusili su oko 60.000 pravoslavnih crkava, manastira i drugih sakralnih objekata. Da bi unistili porodicu kao osnovnu celiju svakog drustva, komunisti su u Rusiji uveli tzv. "slobodan brak" (kod DOS-manlija je u modi p***rSKI BRAK), sto je za samo nekoliko godina imalo za rezultat nekoliko miliona vanbracne dece kaja su postala veliki drustveni problem te zemlje. Komunisti su 1934. godine uveli tzv. "kolektivizaciju ruskog sela", stvarali kolhoze i sovhoze, sto je imalo za rezultat oko 11 miliona umrlih od gladi i potpuno unistenje ruske poljoprivrede. Ruski komunisti, predvodjeni Staljinom, od 1934-1940. godine sprovodili su tzv. "cistku partije",sto je imalo za rezultat ubijanje oko dva miliona najuglednijih ruskih rukovodilaca, medju kojima i tri od pet maršala ruske (Za razliku od njih DOS-manlije svoje generale, junake i patriote prodaju Hagu) vojske i nekoliko miliona ljudi uhapsenih i poslanih u sibirske logore (tito-komunisti su slali na Goli otok one Srbe i Srpkinje koje nisu likvidirali) odakle se malo ko vracao ziv. Te logore opisao je jedan od sibirskih zatotvorenika, knjizevnik Aleksandar Solzenjicin, u svom romanu "Arhipelag gulag" i u knjizi "Jedan dan Ivana Denisovica" U Drugom svetskom ratu poginulo je oko 20 miliona Rusa, a posle rata nastavljeno je unistenje ruske nacije, ruskog pravoslavlja i ruske privrede. Najzad poslednji predsednik komunisticke Rusije Mihail Gorbacov 1989. godine naredio je rusenje Berlinskog zida (slicnu sramnu ulogo ima »predsednik« Boris Tadic u Srbiji da ujedini siptare, a unisti Srbe i Srbiju), i tako ujedinio Istocnu i Zapadnu Nemacku, ponistavajuci time rezultat Drugog svetskog rata. Istovremeno je Gorbacov proglasio "perestrojku" (DOS-manlije svoju »perestrojku u Srbiji nazivaju »demokratija«), reorganizaciju sovjetske drzave, sto je dovelo do njenog konacnog sloma i raspada (strah me je da se to ne desi i sa Srbijom ukoliko DOS-manlije jos uvek budu sirile svoju »demokratiju" - SRPSKI RADIKALI TO MORAJU SPRECITI PO CENU ZIVOTA «) na desetak samostalnih drzava koje u poslednje vrijeme sve vise ugrozava americki kapital (privatne investicije, sverc, kriminal, droga, prostitucija) i sirenje NATO pakta na istok. Pored zlocina nad ruskim pravoslavnim narodom, komunizam je u dvadesetom veku izvrsio zlocin i nad Srbima. Stoga je vatikansko-katolicki poglavar, rimski papa, 1994. godine zadovoljno izjavio da je komunizam u Rusiji i uopste medju pravoslavnim narodima odigrao ulogu koja mu je bila namenjena, destruktivnu ulogu, i da sada treba nastaviti definitivno unistenje ekonomije i duhovnosti narocito dve najjače pravoslavne države Rusije i Srbije. Zato je 1982. godine papa, prvi put u istoriji, prisustvovao stvaranju saveza sa protestanskom Amerikom: stvorio je osovinu Rim-Vašington u okviru Trilateralne komisije. To je savez koji su formirali predsednik SAD Ronald Regan i rimski papa Poljak Vojtila, koji je u maju 2001. godine putovao u Jerusalim da se, po nalogu Amerikanaca i Trilaterale, izvini Jevrejima za dvehiljedegodišnji progon od strane katolicke crkve, i da se takodje izvini pravoslavnima za 1.000-godisnji progon i ubijanje od strane Vatikana i za laznu optuzbu da su "sizmatici". Idejne pripreme i komunističko obrazloženje zločina Kakve je zlocine komunizam pocinio prema srpskom narodu u dvadesetom veku, kojim metodama je to cinio, koji je konacni rezultat komunistickih zlocina nad srpskim narodom od 1919. godine kada je osnovana Komunisticka partija Jugoslavije, pa do njenog pada zajedno sa Jugoslavijom koja je postojala od 1945 do 1991. godine? Treba odmah reci da za vreme Brozovog komunistickog rezima u Jugoslaviji nije bilo moguce ni govoriti ni pisati o njihovim zlocinima prema srpskom narodu. A zlocini su prema Srbima stalno cinjeni – genocid nad Srbima u jacem ili slabijem obliku trajao je od 1919. do 1991. godine, zlocin je 1992-1995. godine dobio finale u razbijanju Jugoslavije, iniciranju verskog (gradjanskog) rata u Jugoslaviji, vrsenju treceg genocida nad Srbima u 20. veku, i ubijanju Srba u Sloveniji, Hrvatskoj i Bosni i Hercegovini pod zatitom stranog faktora, pogotovo Vatikana i islamskih fundamentalista. To je samo produzenje genocida koji je 1941. godine vrsen pod zastitom Hitlera i fasizma, a 1991-1995. godine pod zastitom Zapadnih sila i NATO pakta. Prema tome, Srbe u dvadesetom veku ubijaju i papa i fašisti i komunisti i zapadne »demokrate«, svaki na svoj nacin, u svom interesu, sa svojim razlozima, svaki u svoje vreme, a ponekad i u kombinovanom vidu – na primer, Vatikan, komunisti i fašisti zajedno. Stvarajuci Kominternu za unistenje pravoslavnih slovenskih naroda, Lenjin je formulisao i neke njene principe i metode borbe za vlast i metode upravljanja u društvu. Lenjin se pozivao na Marksa, naročito na stav u "Manifestu komunisticke partije" (1848. godine), koji glasi: "Komunisti izjavljuju da njihovi ciljevi mogu biti postignuti samo putem nasilnog obaranja svih dosadašnjih društvenih poredaka." Da bi to komunisti postigli, Lenjin utvrdjuje nekoliko principa. Prvo, treba uzeti vlast silom, pa tek onda stvarati vecinu (Isto su uradile i DOS-manlije u Srbiji). To je suprotno od demokratskih parlamentarnih sistema u Evropi, koji traže vecinu na izborima, pa putem demokratski dobijene vecine uzimanje vlasti. Drugo, u borbi za vlast treba biti spreman: "na sve moguce smicalice, lukavstva, ilegalne metode, na precutkivanje istine, samo da bi se po svaku cijenu vrsio komunisticki posao... Mi cemo iskoristiti svaku podvalu i svako lukavstvo, svaku nezakonitu metodu ili manevar, a zatim svako falsifikovanje gole istine, sve sto odgovara nama i nasim interesima ( I ovo su DOS-manlije, pogotovo one najkrnje i najcrnje DS (citaj: demonska stranka) preouzele od komunista) ". Komunisticka vlast se mora oslanjati na silu. "Komunisticka vlast znaci ni manje ni vise nego punu neogranicenu vlast, koja se oslanja na silu, apsolutnu vlast bez ikakvih granica, bez ikakvih pravila, bez ikakvih zakonskih okvira." ( Pa zar i ovo nije vidjeno u »demokratskoj« DOS-manlijskoj vlast !) U toj borbi Lenjin kaze: "Nikakvi obziri nikakvo milosrdje ni milost makar to bili otac, majka, makar to bila zena. Ko nije sa nama on je protiv nas i mora biti ubijen."(Ova »doktrina« je u potpunosti bila upraznjavana od strane DOS-manlijskog sljama za vreme 5. oktobarske narko-adzuvanske »revolucije« i za vreme »sablje« njihovog pokusaja da uniste Srbe i Srbiju! ) Lenjin kaze da komunisti moraju unistiti opoziciju: "Komunisti na svaki nacin moraju doci sto pre glave svojoj opoziciji – likvidiranje opozicije komunisti smatraju pitanjem zživota i smrti."(Zar nekoga posle ovih istorijskih dokaza uopste treba da cudi postupanje DOS-manlija, pogotovo DS-nakarada, prema SRPSKIM RADIKALIMA i drugim opozicionarima !Sve je istoosim sto je Lenjin svoju bandu nazvao komunisti, a Boris Tadic – Francetic svoju »demokrate«. ) Lenjinov ministar kulture, Anatolij Vasliljevic Lunacarski, (isto razmisljanje kao i DOS-manlijski »ministar«)vrstan stilist, knjizevnik, istoricar, publicista i kriticar, covjek siroke kulture, koji se razvijao pod uticajem Fojerbaha i Cernisevskog i koji je napisao istoriju zapadnoevropske knjizevnosti, ipak nije mogao da izbegne zlocinacke komunisticke principe. Jedan takav princip formulisao je i on sam, a odnosi se na biblisku pravoslavnu ljubav prema bližnjemu i kaže: "Neka ide do djavola svaka ljubav prema bliznjima, jer nama komunistima je potrebna mrznja a ne ljubav, moramo da se ucimo kako da mrzimo jer cemo samo na taj nacin osvojiti i uzeti vlast." (Zar nisu i ovo ideje koje sprovode DS narko-adzuvani !?) To su bila neka od nacela boljsevickih vodja kada su vodili Oktobarsku revoluciju u Rusiji. To je ideologija nasilja, mrznja i zla i opravdanje sile mrznja i zla i opravdanje sile mrznje i zlocina medju pravoslavnim marodima. (Ista nacela, isti nacin razmisljanja, ista ideologija, mrznja i isti politicki ciljevi su i kod najvecih sledbenika tito-komunjara Tadicevih DS-nekrsta i zlobnika ) Zločin komunista prema srpskom narodu između dva svjetska rata 1919-1941. godine Prihvatajuci bez rezerve sva nacela Kominterne i boljsevicke partije, Komunisticka partija Jugoslavije (KPJ) je 1924. godine proglasila da su Srbi u tek stvorenoj Jugoslaviji "ugnjetacka nacija", (To i danas tvrde DS narko nakaze i zbog toga se i udruzuju sa Kasom, Ugljaninom i drugim neprijateljima Srba i Srbije) da ugnjetavaju sve narode u toj drzavi i sve ih pozvala da zajedno ustanu protiv srpske nacije i svim sredstvima se bore protiv, navodno, njene zlocinacke, "ugnjetacke" politike u zemlji. (na isti nacin razmislja Nenad Canak i autonomasi u srpskoj pokrajini Vojvodini) Tako se ranije antisrpska politika Vatikana (I danasnja antisrpska politika Vatikana se podudara sa politikom DS izdajnika, nekadasnjih komunista ) sada podudarila sa politikom jugoslovenskih komunista – da Srbe treba unistiti kao "ugnjetace" drugih naroda, kao okupatore tudjih teritorija, kao "velikosrbe", i "imperijaliste" cije je unistenje uslov za opstanak, miran zivot i prosperitet drugih naroda na Balkanu. Jugoslovenski komunisti su razradili i teoriju nacionalnog pitanja po ugledu na Lenjina: treba pomagati manje nacije i na njih se oslanjati u borbi protiv velikodrzavne politike velikih nacija. U jugoslovenskom slucaju to znaci da se treba oslanjati na sve pokrete i organizacije nacionalnih manjina da se srusi "velikosrpska vladavina i velikosrpski teror u Jugoslaviji", pa makar ti nacionalni pokreti imali i izrazito genocidan karakter, kakav ima ustaski pokret u Hrvatskoj, balisti kod Siptara, hortijevci u madjarskoj nacionalnoj manjini u Vojvodini i nemacki "kulturbund", koji su se 1933. godine bili produzena ruka Hitlerovog fasizma u Nemackoj, ili kakav karakter danas ima pokret siptarskih terorista na Kosmetu. Komunisticka parola u Jugoslaviji bila je: "Sto manja i sto slabija Srbija – (zar se i ovo ne cuje i ovih dana iz usta DOS-manlijskih narko-manijaka )to ce biti jaca i veca Jugoslavija." Treba da se Srbija, srpski narod, vojno, ekonomski i politicki dovede na stepen male zemlje, male oblasti, kako bi se drugi narodi u Jugoslaviji zastitili od "velikosprskog ugnjetavackog naroda" i njegovih imperijalnih planova na stetu i na racun drugih naroda u Jugoslaviji i na Balkanu (Ove reci i danas zastupa i izgovara Boris Tadic, Vuk Draskovic i drugi neprijatelji Srba i Srbije ) . Jos od 1930. godine komunisti i ustase u horu vicu: "Bez unistenja velikosrpske vladavine, bez unistenja srpske ekonomije, politike, vojne i teritorijalne moci (Danas to ne vicu vec rade DOS-manlije, a pogotovo najkrnji i najcrnji DS (citaj: demonska stranka ), Jugoslavija ne moze postati ravnopravna, demokratska drzava." Stoga se, kazu oni, u svim akcijama treba drzati nacela: "Sto slabija Srbija, to jaca Jugoslavija". Ovakva podvala i lazna ustasko-komunisticka optuzba protiv srpskog naroda (Iste podvale i danas neprestano sire koalicioni partneri Tadic-Kasa-Ugljanin ), da su Srbi "ugnjetaci", ovakva hipoteka i presuda srpskom narodu, ostala je na snazi do danas, zahvaljujuci ogromnoj antisrpskoj propagandi koju danas sprovode DOS-manlije, a pogotovo DS vatikansko-ustasko-siptarska udruga. Ta lazna optuzba vazi i kada se radi o samoodbrani Srba od genocida koji se nad njima cini vec tri puta u ovom vijeku: 1914-1918; 1941-1945 i 1991-1995. godine. Stalno se Srbi nazivaju "ugnjetacima" , imperijalistima, najopasnijim elementima na Balkanu, okrivljuju ih za razbijanje Jugoslavije 1991. godine, nepravedno i bez razloga ih optuzuju za sva zla koja se desavaju na Balkanu u dvadesetom veku, iako su za to najmanje krivi. Srbe optuzuju da ubijaju druge, iako je opstepoznato da su Srbi u ovom veku najvise ubijani. (Srbe danas najvise optuzuju Tadic i Draskovic ) Po oceni komunista, glavni protivnik nastanka progresivnog drustva i poretka u Jugoslaviji je srpska ili "velikosrpska" burzoazija, a to je za komuniste sam srpski narod, i samim tim je od njih osudjen na unistenje (Danas istim vokabularom DS tudjinski narko-najamnici osudjuju SRPSKE RADIKALE, jedine zastitnike Srba i Srbije. To rade samo zbog toga da bi izvrsili svoj demonsko-zlocinacki naum da ociste svetu zemlju Srbiju od Srba ). Sa takvom genocidnom ideologijom komunisti su u Jugoslaviji od svog nastanka sprovodili i genocidnu praksu – svestrano su doprinosili masovnom ubijanju Srba (Zar to Siptari i danas ne rade uz blagonaklonost Vlade Srbije!? ), i sami cinili masovne zlocine nad Srbima (danas DS akcija »Sablja), cime su se izjednacili sa ustasama i drugim zlocincima koji su ubijali srpski narod u Drugom svjetskom ratu. U vezi sa zlocinima nad srpskim narodom stalno se vrsi zamjena teza: Srbi kao zrtve proglasavaju se zlocincima a zlocinci zrtvama ( Zar slicaj Srebrenica i na desetine sela oko Srebrenice i danas to ne potvrdjuju.Srbi su ubijali neprijateljske vojnike, a poturice nenaoruzane Srbe ) Tako, na primer, kada su Srbi 1991-1995. godine pruzili otpor na svojim vekovnim ognjistima, da se brane od treceg genocida – oni su od napadaca, ustasa, DOS-manlijske narko-bande, drugih neprijatelja, i stranog faktora proglaseni za agresore, za genocidan narod, sa genocidnim vodjama koje ubijaju druge narode, etnicki ciste i uzimaju tudje teritorije. To je najveca laz dvadesetog veka, jer su Srbi na svojim istorijskim teritorijama, autohtoni i stariji narod od svih drugih naroda na Balkanu. Tako se u nase vreme Srbima desava istorijski paradoks i namerna zamena pojmova – Srbi se kao zrtve ovoga rata proglasavaju za napadace i zlocince nad drugim narodima od kojih stradaju, a zlocinci se proglasavaju zrtvama. Nad Srbima se u ovom ratu, kao i u prethodna dva, vrsi genocid, a u isto vreme Srbe optuzuju za genocid nad drugima: Srbe etnicki ciste sa njihovih vekovnih teritorija (Krajina, Zapadna Bosna, Hercegovina, Kosovo i Metohija), a istovremeno Srbe proglasavaju zlocincima i optuzuju ih za etnicko ciscenje drugih i zauzimanje tudjih teritorija. Srbe optuzuju za stvaranje "Velike Srbije", a stvara se na srpskom teritoriju Velika Hrvatska i Velika Albanija. I ne samo to, nego traze glave nekoliko desetina najistaknutijih srpskih vodja, da im sude samo zato sto su organizovali srpski narod i pruzili otpor zlocinu nad njim, sto nisu mirno isli na jame i druga stratista kao i 1941. godine, i sto su spasili svoj narod od treceg genocida koji mu je bio spremljen i na više mesta vec zapocet. A sto se tice konkretnih zlocina komunista protiv srpskog naroda izmedju dva svetska rata, moze se reci sledece. Cim su nastali kao organizovane grupacije, komunisti i ustase su odmah poceli svoj krvavi pir nad srpskim narodom, poceli su masovne zlocine za njihovo potpuno unistenje. Prvo su razradili plan ubijanja srpskih vodja i uglednih ljudi. Tako je jedan komunista 1921. godine pokusao atentat na srpskog kralja Aleksandra, ali nije uspio, a drugi komunista, musliman iz Bosne, ubio je ministra unutrasnjih poslova Jugoslavije, Srbina Milorada Draskovica dok se odmarao sa svojim detetom u parku u Delnicama. Da bi razbili jedinstvo srpskog naroda i lakse ga unistili, komunisti su na svom cetvrtom kongresu 1928. godine u Drezdenu u Nemackoj doneli odluku da se radi na tome da se Crna Gora odvoji od Srbije i Jugoslavije i da se priprema teren za predaju Kosova i Metohije Siptarima. (I danas taj plan razradjuju Tadic i Draskovic ) Kada je kralj Aleksandar 1928. godine, zbog stalnih sukoba u njoj, raspustio Skupstinu, ukinuo Vidovdanski ustav i zabranio rad politickim partijama, hrvatski fasisti su u katolickoj crkvi na Kaptolu u Zagrebu osnovali zlocinacku, teroristicku, facisticku organizaciju pod nazivom "ustase", uzevsi krace ime srpskih ustanika (uskoci) protiv Turaka 1875. godine ("Nevesinjska puska"). Jedini cilj ustaske teroristicke organizacije bio je unistenje srpskog naroda u Hrvatskoj, pa i sire. Zbog terorizma ustasa i komunista, rezim Kraljevine Jugoslavije je zabranio obje organizacije: komuniste 1920. godine, a ustase 1929. godine, zajedno ih hapsili i sudili, zbog antidrzavne teroristiske delatnosti (Mislim da je krajnje vreme da sa na isti nacin postupa i prema DOS-manlijama, a pogotovo DS ), pa su zajedno bili u kaznionama. U zatvorima su saradjivali i dogovarali se o zajednickoj borbi protiv "velikosrpskog zlocinackog rezima" – kako su komunisti i ustase nazivali rezim tadasnje Jugoslavije. Zbog njihovih tesnih kontakata i prijateljskih veza, bilo je dosta slucajeva da je neko dosao u zatvor kao ustasa, a izasao kao komunista. Takav je bio slucaj Maksa Bace, koji je kasnije kao komunista bio potpredsednik hrvatskog Sabora u Brozovoj Jugoslaviji 1969. godine. Ovaj ustasa-komunista bio je i aktivan ucesnik u "masovnom pokretu" u Hrvatskoj 1971. godine, tj. u ustaskom pokretu koga su predvodili vodeci hrvatski komunisti Mika Tripolo i Savka Dapcevic-Kucar, o cemu ce kasnije biti vise govora. Ustase su 1932. godine u dogovoru sa komunistima pokusali da dignu "licki ustanak" u selu Bresani u Lici. To je bila jedna manja ustaska grupa diverzanata-terorista, predvodjena Andrijom Artukovicem (pokatoliceni Srbin, Kovacevic sa Grahova), kasnijim Pavelicevim ministrom policije, tada advokatom u Gospicu. Oni su bacili nekoliko bombi na zandarsku kasarnu u tom selu, zapucali iz pusaka, a zatim pobegli u Dalmaciju i preko Zadra presli u Italiju. Fasisticka stampa je od toga pravila veliku galamu, kao o pocetku oruzane borbe hrvatskog naroda za osobadjanje od "velikosrpske beogradske vlasti i terora". Povodim ustaskog "lickog ustanka" komunisti su izdali Proglas – poziv komunistima da pomognu ustasku borbu protiv "krvavog beogradskog rezima" – kako su zajedno sa ustasama nazivali vlast u Beogradu, vlast u kojoj su bili zastupljeni i Hrvati: braca Radici, Vlatko Macek, kao i Slovenci – Anton Korosec, zakleti antisrbin i sef najreakcionarnije Slovenacke narodne stranke. Jezuita Korosec bio je stalno podpredsednik Jugoslovenske vlade, a od 1929. godine ministar jugoslovenske policije gde ga je imenovao licno kralj Aleksandar, koga su oni nazivali svojim najvecim neprijateljem. U navedenom Proglasu Centralnog komiteta KPJ od 1932. godine za pomoc ustaskom ustanku u Lici stoji i ovo: "Komunisticka partija se obraca cijelom hrvatskom narodu sa pozivom da svim snagama pomogne borbu ustaša i da se u tome ne oslanja samo na ustaške terorističke akcije, nego da se oslanja na najšire mase hrvatskog naroda protiv velikosrpskih gospodskih ugnjetača... Komunisti u krajevima gdje je buknuo ustaški pokret dužni su da se povežu sa ustašama, da im pomognu, da u tu akciju uvlače široke slojeve naroda... a ustaškom pokretu osiguraju rukovodeću ulogu radnika i seljaka... da organizuju akcije solidarnosti sa ustaškim pokretom... Komunisti treba da vode akciju kod željezničara, da organizuju akciju protiv prevoženja vojske i municije protiv ustaša, da agituju među vojnicima protiv gušenja ustaškog ustanka, a za pomoć njihovoj borbi." Proglas je potpisao sekretar Centralnog komiteta KPJ Milan Gorkic (pravo ime Josip Cizinski, Ceh, katolik). Istovremeno su komunisti novcano pomagali izdavanje ustaskih listova i druge stampe, kritikovali ustaskog vodju Antu Pavelica sto se energicnije ne bori protiv "velikosrpskog režima" i pretili mu da ce preuzeti rukovodstvo ustaskim pokretom, da ce njime rukovoditi komunisti ako nastavi sa takvim nedovoljnim radom protiv Srba. Da bi mogli uspesnije delovati protiv srpskog naroda u Jugoslaviji, vatikansko-komunisticka (masonska) trojka Broz-Kardelj-Bakaric sazvala je 1934. godine Cetvrtu konferenciju KPJ u Ljubljani, u biskupskom dvoru, uz crno vino iz biskupskog podruma i uz pecenu jagnjetinu kaju je biskupija posebno pripremila za komuniste kao "svoje drage goste", kako je rekao sam biskup kada ih je pozdravio na tom skupu. Na toj konferenciji su formirane nacionalne komunisticke partije Hrvatske i Slovenije i donesena odluka da ne treba formirati komunisticku pariju Srbije jer su Srbi "ugnjetacki narod", pa se drugi narodi, posebno Hrvati i Slovenci, treba da od Srba brane tako sto ce imati svoje nacionalne komunisticke partije. Posto je 1934. godine preuzela svu vlast u KPJ, katolicka masonska trojka Broz-Kardelj-Bakaric je pojacala antisrpsku propagandu u zemlji, vrseci satanizaciju Srba i celog srpskog naroda, optuzujuci ga da predstavlja glavnu kocnicu u stavaranju nove, demokratske, socijalisticke, bratske zajednice naroda i narodnosti u Jugoslaviji, u cemu su imali punu podrsku iz Moskve, od Kominterne, i sovjetskog rukovodstva. Tako je srpski narod de fakto vec tada proglasen za reakcionaran narod, koga treba unistiti jer stoji na putu stvaranja boljeg, pravednijeg, socijalistickog drustva, kakvo je u Sovjetskoj Rusiji, iako je upravo u to vreme u Rusiji vladao najdemokratskiji rezim u svetu. (...) Kominterna je 1935. godine na sedmom kongresu dala direktivu komunistima Jugoslavije da sacuvaju Jugoslaviju radi zajednicke borbe protiv nove opasnosti u Evropi – nemackog fasizma i Hitlera – ali je to trojka Broz-Kardelj-Bakaric shvatila na svoj nacin. Oni su, primenjujuci marksizam-lenjinizam u specificnim jugoslovenskim uslovima – kako je objasnjavao partijski teoreticar Kardelj, smatrali da borba protiv fasizma znaci borbu protiv "srpskog fasizma", protiv "monarhofasisticke diktature kralja Aleksndra i velikosrpske hegemonije u Jugoslaviji", sto je u komunistickoj interpretaciji znacilo – borbu svih naroda u zemlji protiv jednog, srpskog naroda koji je po njima fasistički i ciji je fasizam jedino opasan, a svi drugi fasizmi – ustaski, nemacki i drugi, nisu niti se protiv njih treba boriti. Zato, po oceni komunista, "ugnjetacku" i "fasisticku" srpsku naciju treba svim snagama slomiti, razbiti, unistiti. Komunisti su vec 1935. godine izasli na petomajske izbore u koaliciji sa ustasama i Macekom i na taj nacin ucinili ustaski pokret u Jugoslaviji jos jacim ( DS danas izlazi na izbore sa Kasom, Ugljaninom i svima onima koji su neprijateljski raspolozeni prema Srbima i Srbiji ). Dvije godine kasnije rukovodstvo KPJ je donijelo odluku da se osnuje oblasni komitet KPJ za Vojvodinu i Kosovo i Metohiju, cime je pocelo cepanje jedinstvene srpske teritorije na tri dijela ( Ovaku zamisao imaju i DOS-manlije samo da bi pocepali jedinstvenu srpsku teritoriju ), sto ce kasnije u Brozovoj "socijalistickoj" Jugoslaviji dobiti i ustavni okvir samostalnih drzavnih jedinica.( Da li ce to i Tadic pokusati uskoro cemo saznati !? ) Od 1936. do 1939. godine Broz je pomocu Staljinove policije poubijao sve srpske komunisticke rukovodioce koji su se nalazili u emigraciji u Rusiji: Simu Markovica, profesora matematike na Beogradskom univerzitetu; zatim profesora Filipa Filipovica, jednog od osnivaca KPJ; trojicu brace Vujovica; Vladimira Copica; Petka Miletica, koji je bio kandidat Kominterne za sekretara CK KPJ, i mnoge druge, optuzujuci ih Staljinovoj policiji da su "imperijalisticki spijuni". Broz je optuzio i neke komuniste Hrvate i Slovence, koji su bili za saradnju sa srpskim komunistima. Zatim je poubijao sve srpske komunisticke rukovodioce u zemlji i u gradjanskom ratu u Spaniji, koji je trajao od 1936. do 1939. godine. Medju njima u Spaniji ubijen je clan CK KPJ Blagoje Parovic. Kada je "sredio stanje u partiji" ili kada je "ocistio partiju" od oportunista, spijuna i neprijatelja – kako je Broz nazivao ubijanje svojih neistomisljenika, on je formirao novi politicki biro, kao vrhovno telo KPJ koje je imalo sva ovlastenja u odnosu na komunisticko clanstvo u Jugoslaviji. Taj Politbiro sastojao se od propalih djaka i studenata, od nepismenih ili polupismenih ljudi kao sto su Josip Broz, koji je ponavljao prvi razred osnovne skole (zavrsio je samo cetiri razreda), dva Slovenca – Edvard Kardelj je propao u drugom razredu uciteljske skole i to mu je sva skolska sprema, i Franc Leskosek, fizicki radnik u zeljezari; Djuro Pucar-Stari, kovac; Crnogorac Milovan Djilas, propao na drugoj godini knjizevnosti na Filosofskom fakultetu u Beogradu; Srbin Aleksandar Rankovic, abadzija, pravio samare za konje i imao cetiri razreda osnovne skole; Makedonac Lazar Kolisevski, fizicki radnik u zeljezari, kao i Leskosek. To je ekipa "strucnjaka" koja je pocela komunisticku revoluciju u Jugoslaviji 1941. godine, po ugledu na revoluciju u Rusiji, i koja je ubijala srpski narod po ugledu na Lenjina i Staljina u Rusiji od 1918. do 1941. godine. Komunisti su odrzali petu konferenciju KPJ pod neposrednim rukovodstvom Broza i novog Politbiroa 1941. godine u Zagrebu u Dubravi, gdje je, pored ostalih, doneta odluka da se posle rata formira siptarska drzava na Kosmetu pod nazivom "Radnicko-seljacka republika Kosovo", a svi Srbi i Crnogorci proteraju sa tog prostora kao navodni oslonac "velikosrpskoj hegemoniji" nad nacionalnim manjinama. Tako su komunisti predali Kosovo Siptarima prije NATO – pakta i aamericke ministarke Madlen Olbrajt. Zločini komunista nad Srbima u Drugom svetskom ratu 1941-1945. godine I – deo Cim su fašisti srušili 1941. godine Kraljevinu Jugoslavije, hrvatski fašisti, ustaše, uz blagoslov Vatikana počeli su drugi genocid nad Srbima u kome su od 1941. do 1945. godine ubili oko dva miliona Srba, računajući i ustaški logor Jasenovac u kome je ubijeno više od milion Srba, Jevreja i Roma. A kako su se držali jugoslovenski komunisti – njihovo rukovodstvo u okupiranoj zemlji? (Zar ovo nije isto kao sto su radile i DOS-manlije, a pogotovo Djindjicevi DS narko-adzuvani za vreme NATO bombardovanja )Oni su, kao i Maček i ustaše, pred sami rat izdali rezoluciju svojim članovima da sabotiraju borbu jugoslovenskih naroda protiv fašističkih sila. U jednoj takvoj rezoluciji Centralnog komiteta KPJ stoji i ovo: "Prvo, mobilisani članovi KPJ moraju potkopavati otpor jugoslovenske vojske stvarajući intrige i konfuzije među oficirima i vojnicima... Drugo, ukazati svaku potrebnu pomoć ustašama i ostalim separatističkim organizacijama u zemlji, koji su za njeno rušenje... Tako će Jugoslavija biti rasturena u više dijelova, a KPJ će poslije toga djelovati u svakom od njih..." Samo nedelju dana posle osnivanja "Nezavisne Države Hrvatske" (NDH) i dva dana pre kapitulacije Jugoslavije 16. aprila 1941. godine, član Centralnog komiteta KPJ i šef KP u Hrvatskoj Vladimir Bakarić se vozio kroz Zagreb u luksuznom autu sa Pavelićevim doglavnikom Milom Budakom. Prema izjavama i pisanju Brozovog četvorostrukog špijuna Josipa Kopiniča, Slovenca (nemački, engleski, ruski i Brozov obaveštajac, umro 1998. godine). Bakarić i Budak su se tada dogovorili da hrvatski komunisti uđu u Pavelićevu vladu ili Sabor kao opoziciona partija, da bi Pavelić imao alibi za "demokratsku vlast".(pa zar upravo sve ovo i ne cini i DS ) Ne zna se zašto nisu ušli, ali se zna da su komunisti i ustaše održali stalne veze u toku celog rata. Komunisti i ustaše su u borbi protiv srpskog naroda imali iste ciljeve i iste parole: borili su se "protiv velikosrpskog terora", protiv tzv. "velike Srbije" protiv Jugoslavije koja je za jedne i druge "proširena velika Srbija", stvorena samo zato "da uništi katoličke Hrvate i da ih srbizuje". Za ustaše i za komuniste prva Jugoslavija je bila "prevara, zamka, kazan za asimilaciju nesrpskih naroda", pomoću koje će sve narode u njoj posrbiti, pretopiti, uništiti. Zato, kada su ustaše vršile drugi genocid nad Srbima 1941. godine, komunisti ne samo da nisu branili Srbe, nego im je odgovaralo ustaško ubijanje Srba – išlo im je u prilog. Tako, kada je general engleske obaveštajne službe pri partizanskom štabu 1941. godine Meklin Ficroj rekao Brozu da su ustaše poubijale veliki broj Srba u Hrvatskoj (Lici, Kordunu, Baniji i Slavoniji), Broz je odgovorio: "Ne mari, da ih nijesu poubijali, naš parizanski pokret u Hrvatskoj ne bi se održao ni tri nedelje – četnici bi ga savladali." A kada su četnici 1941. godine počeli da oružjem brane srpski narod od ustaških zločina (na primjer pop, kasnije četnički vojvoda Momčilo Đujić u Strmici u Lici) Centralni komitet KP Hrvatske je, po nalogu Broza, proglasio te četnike zločincima, iako su oni ubijali samo naoružane ustaše koji su napadali srpska sela i masovno ubijali srpsku nejač bacajući ih u jame i likvidirali na druge načine. Znači, dok su srpski četnici branili srpski narod od zločina hrvatskih fašista-ustaša, komunisti su napadali četnike i sprečavali ih da brane srpski narod od uništenja. Naravno, komunisti su govorili da i četnici ubijaju hrvatske civile, pa su ih već tada izjednačili sa fašistima, iako oni nisu bili fašisti, nego antikomunisti, i borili su se za svoga kralja i otadžbinu. Prvo, genocid komunista nad Srbima vršen je namernim slanjem partizanskih srpskih jedinica protiv daleko nadmoćnijeg i bolje naoružanih okupatorskih trupa, da bi što više ginuli (Kadinjača, Pljevlja, Sremski front). Drugo, "slučajnim pogibijama" naročito srpskih komunističkih rukovodilaca, kao što su, na primer, pogibija crnogorskih komunističkih rukovodilaca Buda Tomovića i Baja Sekulića, komandanta Save Kovačevića, Ivana Milutinovića, Save Belovića i desetine drugih srpskih komandanata koje su kasnije proglašavali narodnim herojima. Prema nekim ispitivanjima, od oko 1.200 narodnih heroja, oko 900 su Srbi, a većinu njih ubili su s leđa njihovi drugovi po "zadatku partije", zbog navodnih grešaka ili promašaja u borbi. Treće, partizani su streljali sve zarobljene četnike i to po Brozovoj naredbi "na licu mjesta", a ostalim zarobljenicima: ustašama, domobranima, muslimanskoj miliciji, balistima, madjarskim honvedima, i drugim, nudili su primanje u partizanske redove, a ako nijesu hteli, uzimano im je oružje i puštani su kućama. Na ovakav način je streljano na destine hiljada srpskih četnika još u toku rata, a posle rata nekoliko stotina hiljada. Četvrto, streljanje samo Srba prilikom zauzimanja gradova i sela naročito pred kraj rata. Tako je, na primer, samo u Beogradu od oslobođenja 20. oktobra 1944. godine do kraja rata ubijeno 30.000 Srba od kojih je veliki broj učestvovao u borbi za oslobođenje Beograda, a među njima oko 60 profesora i drugog osoblja beogradskog Univerziteta. Poseban zločin komunista je neposredno posle rata kada su kao "škripare" ubili oko 350.000 Srba bez suda i zakona. Deset godina posle rata trajala je hajka na "škripare", među kojima su 99 procenata bili Srbi. Inače, Srbi su počeli ustanak protiv okupatora pod vodstvom pukovnika Draže Mihailovića 13. maja 1941. godine, u Ivanjici, i do početka avgusta zauzeli veći dio Šumadije sa gradovima Užice, Čačak i Loznica. Istovremeno su na tom prostoru četnici dozvolili komunistima da provode mobilizaciju svojih pristalica koje su nazivali parizanima (partizani – parijska vojska), da formiraju komunističke organizacije i nove organe vlasti u vidu narodnooslobodilačkih odbora. Četnici su obnavljali staru vlast parlamentarne monarhije Jugoslavije. Četnici su nastojali u ratu da sačuvaju srpski narod od velikih borbi zbog kojih je okupator vršio odmazdu, radili su na tome da ga sačuvaju od uništenja, da sačuvaju biološku supstancu svoga naroda jer su znali da se rat na Balkanu vodi uglavnom protiv Srba. Ali komunisti nisu vodili računa o žrtvama, jer se radilo o srpskom narodu, srpskoj nejači i srpskim četnicima i partizanima koje su Njemci ubijali. Prema tome, komunisti su bili spremni da vode rat "do posljednjeg Srbina", srpskog deteta i srpske kuće i imanja. (Sve treba podrediti osvajanju vlasti – govorili su komunisti, a koliko će Srba biti ubijeno – to nije važno.(Sve ovo i danas izgovaraju deca narko komunjara Tadic, Jovanovic, Draskovic,… i mnoge druge »demokratske« narko-nakaze) Prema tome, osnovni cilj komunista nije bio borba protiv okupatora za oslobađanje zemlje, nego borba za vlast: ne borba protiv okupatora, nego borba protiv suparnika u vlasti – protiv srpskih četnika. Komunistima je bilo važno da unište srpske četnike, borbu sa okupatorom su izbegavali gdje god su mogli. Partizani su svoju borbu protiv okupatora svrstali u tzv. sedam ofanziva, što je u stvari bilo sedam njihovih defanziva, sedam odstupanja pred okupatorskim snagama i sedam bežanja od velikih sukoba, iako neke nisu mogli izbeći – na primer, Neretva, Sutjeska, desant na Drvar, i sl. U prvim mesecima ustanka 1941. godine u Srbiji četnici i partizani nisu imali velikih sukoba, ali čim je 17. septembra došao među njih Josip Broz, podela i sukoba između njih bili je. Podelom ustaničkih snaga na dva ideološka bloka, na četnike i partizane, komunisti su Starčićevsko-ustašku parolu "Srbe na vrbe!" zamijenili parolom "Srbe na Srbe!"; četnike protiv partizana; neka ginu samo Srbi. To je jedan od najkrupnijih komunističkih zločina u Jugoslaviji 1941-1945. godine. Zločini komunista nad Srbima u Drugom svetskom ratu 1941-1945. godine - II – deo Jedan od najtežih komunističkih zločina za vreme Drugog svetskog rata nad srpskim narodom bila je pogibija oko 180.000 srpskih mladića za samo dva meseca borbe na Sremskom frontu od februara do aprila 1945. godine, neposredno pred kraj rata. Naime, čim je Broz stigao na ruskim tenkovima 1944. godine u Beograd, naredio je mobilizaciju svih mladića od 17 godina pa dalje u celoj Srbiji, i poslao ih samo sa pešadijskim naoružanjem, potpuno neiskusne, golobrade momke, koji boja ni videli nisu, da svojim grudima razbijaju dobro utvrđene nemačke bunkere, rovove, šančeve, da raskidaju nekoliko redova žice kojima su nemačke jedinice bile okružene na području kod Šida i Sremske Mitrovice. Dva meseca su ti mladići jurišali na nemačke utvrde i ginuli kao snoplje, kao glineni golubovi, od nemačkih mitraljeza sa tenkovima i dobro utvrđenim bunkerima. Za dva meseca te zločinačke akcije komunističkog vodstva, od oko 250 hiljada srpskih mladića, koliko ih je stiglo na front, za dva meseca je poginulo, ranjeno i nestalo oko 180 hiljada, a da se mnogima ni za grob ne zna, ostali su u kaljavoj sremskoj ravnici u to rano, zlo proljeće 1945. godine. Sremski front nije trebalo probijati, jer su u febraru i martu 1945. godine ruske trupe već zauzele Mađarsku i približavale se Beču, pa su Nemci iz Srema za nekoliko nedelja sami morali da odstupaju prema Zagrebu, kako tu ne bi bili zarobljeni. Ali Broz nije hteo da čeka da oni sami odu, nego je na njih poslao srpsku omladinu da izgine, da se tako osveti Srbima što su ga 1941. godine proterali i nije mogao da priviri u Srbiju sve dok nisu stigli ruski tenkovi generala Birjuzova, koji se srao na sred Beograda sa Crnogorcem Pekom Dapčevićem, i tu gde su se oni bratski poljubili napravljena je zgrada ruske ambasade. Zločin na Sremskom frontu je Brozov genocid nad srpskom omladinom,(Sasvim slican zlocin su napravili i DJINDJIC, VUK, KOSTUNICA i drugi DOS-manlijski predvodnici kada su 1993. »uz pecenog vola, gusle i narko-komunisticki srbomrzi manir« UBEDILI RADOVANA KARADZICA DA POVUCE SVOJ POTPIS SA VEC (u Atini) POTPISANOG MIROVNOG PLANA. Svi znamo koliko je samo zbog te narko-komunisticko-proustaske propagande poginulo srpskih mladica, a oni koji tada ne poginuse sada ih ti isti »demokratski« zlocinci Hagu isporucuju i sa njihovim glavama trguju. Boze, dokle ce Srbi u Srbiji biti slepi kod ociju da to jos uvek ne vide !? Kada ce Srbi u Srbiji shvatiti da deca najgorih broz-komunistickih zlocinaca, srbomrza i najvece pogani u svemu nastavljaju ono sto su njihovi ocevi i zapoceli !? Zar smo zaboravili ko su i kakvi su bili ocevi Vuka Draskovica, Borisa Tadica i svih drugih narko-nakaza ukupljenih u DOS-u, a pogotovo ortodoksnoj vatikansko-komunjarsko-proustaskoj udruzi Tadicevoj DS !?) osveta za progon iz Srbije 1941. godine i želja da što više Srba baci na klanicu, da ih on kasnije ne bi ubijao i kažnjavao kao četnike i saradnike sa okupatorom, jer su za komuniste svi Srbi uvek bili četnici i uvek određeni za odstrel. Komunisti su Srbe koristili u ratu kao dobre borce, kao sredstvo pomoću kog su dolazili na vlast, u čemu su potpuno uspeli. Naredni zločin je ubijanje Srba u aprilu 1945. godine na Lijevče Polju kod Banja Luke. Tu su komunisti sa ustašama poubijali nekoliko hiljada četnika i njihovih porodica, pretežno iz Crne Gore i Hercegovine, koje je vodio Pavle Đurišić u odstupanju prema austrijskoj granici. Komunisti i ustaše su zarobili oko 150 najuglednijih hercegovačkih i crnogorskih četnika oficira, odveli ih u Jasenovac i tamo spalili. Tamo je ubijen i srpski književnik Dragiša Vasić, koga je čak i hrvatski književnik Miroslav Krleža smatrao dobrim piscem i literatom. Jedan od najtežih zločina nad Srbima desio se na krajnjem sjeveru države, u Sloveniji, kod Zidanog Mosta i Blajburga. Tu su komunisti po završetku rata 13. maja 1945. godine zarobili oko 20 hiljada četnika i u toku leta iste godine u takozvanim "vozovima smrti" odvozili ih po slovenačkim provalijama i rupama i tamo ubijali. Time je učinjen dvostruki zločin: ubijanje zarobljenika i ubijanje po završetku rata, bez suda i zakona. (Istu nameru su imale i DOS-manlije u svojoj antisrpskoj akciji koju nazvase »Sablja« marta 2003. godine) Zločin nad srpskim narodom bilo je i bombardovanje srpskih gradova iz engleskih aviona 1944-1945. godine po navođenju partizanskih navigatora. Oni su bili dužni da navode avione na kasarne i druge vojne objekte okupatora, ali su ih navodili na srpske trgove. Tako je Beograd bombardovan šest puta i to uvek civilni centar grada gde nije bilo vojnih objekata, a jedno bombardovanje je bilo na Vaskrsenje Gospodnje 17. aprila 1944. godine, i tom prilikom ubijeno je oko 2.000 civila, najviše žena i dece. Niš je bombardovan dvanaest puta, Kruševac šest, a Podgorica 73 puta. U njoj je ubijeno više od 5.000 ljudi, pa su crnogorski komunisti u znak zahvalnosti "drugu Titu" što ih je tako uspešno bombardovao, prvi u Jugoslaviji svoj grad Podgoricu nazvali Titogradom. Ukupno su saveznički engleski i američki avioni bombardovanjem srpskih gradova ubili oko 50.000 civila – najviše žena, dece i staraca koji nisu mogli da se sklanjaju u podrume i druga skloništa. Jedan od poslednjih komunističkih zločina nad srpskim narodom u Drugom svjetskom ratu bilo je ubijanje 20.000 Srba u Miljevini kod Foče, početkom avgusta 1945. godine. Ova grupacija srpskih mladića od 16 do 20 godina kretala se iz Bosne u Srbiju svojim kućama u Užice, Čačak i Valjevo. Komunisti su im bacali letke iz aviona da se predaju, jer im garantuju život, i kamionima će ih prebaciti u Srbiju, u što su ovi naivni, iscrpljeni i izbezumljeni dečaci poverovali. Kada su ih komunisti zarobili, povezali su ih u konope po 20 u grupi i tako ih većinom žive pobacali u jamu Ponor u Miljevini, Poubijali su ih muslimani koji su samo tri meseca pre toga primljeni iz Pavelićeve vojske u partizane, a koji su kao ustaše 1941. godine učestvovali u masovnom ubijanju srpskog naroda. Dakle, isti ljudi 1941. godine, kao ustaše, a 1945. godine, kao partizani, ubijaju Srbe i to na najgrozniji način. Tako su komunisti ovde počinili četvorostruki zločin: ubijali su zarobljenike, ubijali maloletnike, ubijali posle završetka rata i ubijali bez suda i zakona. Ali sve su to zapadni saveznici oprostili komunistima jer su ubijali Srbe, kao što su 1991-1995. godine oprostili bivšem komunističkom generalu Franji Tuđmanu masovno ubijanje i progon Srba u Krajini i Zapadnoj Bosni, jer je bio savetovan od američkog ambasadora u Zagrebu Pitera Galbrajta koji je na čelu ustaške kolone 8. avgusta 1995. godine pobio ustašku šahovnicu na Kninsku tvrđavu. Zločini komunističke vlasti nad srpskim narodom u "socijalističkoj Jugoslaviji" 1945-1991. godine Srpski narod je sa zadovoljstvom doživeo kapitulaciju fašističke Nemačke, ali je dolazak na vlast Komunističke partije Jugoslavije doživio kao svoju drugu nesreću, svoju drugu, mozda najvecu do sada, tragediju. Usled stalne komunističke antisrpske propagande i satanizacije, Srbi su iz rata izišli ozloglašeni gotovo kao zločinački narod (Zar Vas sve ovo ne podseca i na danasnju DOS-manlijsku vlast, a pogotovo na demonsko-izdajnicko-antisrpski trilig genskih komunjara a la: DJINDJIC, TADIC i VUK DRASKOVIC. Njihovi ocevi su bili »odane tito-komunjare«, a njihova dace su ih u svemu »pobedila«, pogotovo u antisrpstvu, kukavicluku, guzoljublju i kriminalu. Narocito njihov SKOJ, sami ga prozvase DS, se u tome istice). Komunisti su sve Srbe, osim Srba koji su bili pravi komunistički poltroni, prikazivali kao četnike, kao ubice, razbojnike, pljačkaše, pa je većina Srba ušla u novi državni sistem kao građani drugog reda, iako su srpski cetnici najzaslužniji za pobedu nad fašizmom na području Jugoslavije. Zvanično je od strane vlasti prihvaćena antisrpska komunistička teza da su Srbi i njihovi četnici u toku rata, bili jedina snaga i pretnja stvaranju nove Jugoslavije, bratske zajednice "naroda i narodnosti" koji bi živeli u velikoj slozi i ljubavi da nije Srba. Prema tome, rezultat višedecenijske antisrpske propagande bio je takav da su Srbi faktički i pravno bili pribijeni na stub srama kao najgori narod. (Tadic i Vuk Draskovic se svakim danom medjusobno takmice ko ce to najbolje i danas dokazati. To je najbolji dokaz da su upravo najveci neprijatelji Srba i Srbije komunjarska deca preobucena u demokratsko ruho. Banda je to koja se mora sto pre istrebiti iz svete zemlje Srbije! ) Stoga su poslije rata sva važnija mesta u svim oblastima u komunističkoj Jugoslaviji zauzeli antisrpski kadrovi iz nesrpskih nacija ili pak iz srpske nacije, srpsko-komunistički kadrovi, koji su u toku rata provereni kao srboubice, srbožderi, srbomrsci, karijeristi, poltroni, klimoglavci, takojevići i kako ih nije sve srpski narod sa odvratnošću nazivao. Oni su često za Srbe bili gori od komunista iz drugih nacija, jer su se morali svaki dan dokazivati u antisrpstvu, pa makar i kroz sitne antisrpske akcije.(Zar sve ovo i danas ne cine Tadic i Vuk, kao i svi oni koji su pristalice DS narko-adzuvana ) Prema tome, većina Srba bila je potčinjena, osećali su se kao u nekoj okupiranoj zemlji koja nije njihova. Položaj Srba definisao je Broz kada je 1944. godine došao u Beograd i rekao: "Srbija je okupirana, pokorena zemlja i ona mora da se tako tretira i osjeća."( Verujem da ce i Tadic to uskoro izjaviti ako ga SRPSKE PATIOTE sprece. Prosto je neverovatno kako sve ono sto su cinili tito-srbomrzi i danas cine DOS-manlije, a pogotovo Tadicevi DS narko-adzuvani) Prema tome, Srbi su postali taoci novog komunističkog režima i stalno su pozivani u policiju na informativne razgovore "radi ratne prošlosti".( Zar i u DOS-manlijskoj »Sablji« to isto nije u potpunosti cinjeno !?) Hapšeni su bez poziva ili čak u toku noći trpani u kamione i odvoženi daleko od naselja i ubijani, zatim trpani u zajedničke grobnice za koje niko nikada nije saznao, niti je iko ikada smio da pita gde su i kako izgledaju. Srpski narod je znao za jame i stratišta u koje su ga 1941. godine bacale ustaše, ali nikada nije smio da pita gde su grobnice onih koje su komunisti pobili posle rata, a ubijeno je oko Da su ovi podaci tačni znam iz izveštaja šefa komunističke policije Aleksandra Rankovića koji je u javnom izveštaju rekao da je od 1945. do 1950. godine kroz komunističke zatvore prošlo oko 3,5 miliona građana od kojih je polovina bila nevina, a trećina maloletna. Ali Ranković nikada nije iznio dva mnogo važnija podatka o komunistočkom zločinu nad srpskim narodom posle rata. Prvi takav zločin je hajka komunističke policije, ozloglašene OZN-e (Odeljenje zaštite naroda), kasnije UDB-e, od 1944. do 1954. godine u hvatanju tzv. "škripara" tj. odbeglih građana Jugoslavije koji su se krili od nove vlasti u pećinama i škripovima (škripama), a od kojih su 99% bili Srbi. Plašeći se "strijeljanja na licu mjesta", kako je glasila Brozova naredba za srpske četnike od 1943. godine, srpski mladići koji nisu bili u partizanima krili su se jedno vreme posle rata da ne bi bili ubijeni, ali su oni proglašeni za neprijatelje i dato je pravo policiji da vrši stalne potere i ubijanja "ako pokuša da bježi" svakog koga zatekne izvan naselja i kuća. U tim hajkama, u tom lovu na srpske glave, ubijeno je oko 350.000 uglavnom Srba, a poslednji su ubijeni 1956. godine u Crnoj Gori. Drugi posleratni zločin je amnestija od komunističke vlasti za sve ratne zločince i zabrana suđenja tim zločincima, jer su 99 % to bili Hrvati, muslimani, Šiptari i ostali pripadnici nesrpskih nacionalnosti. Treći veliki posleratni zločin komunista nad srpskim narodom je bilo hapšenje i uništavanje tzv. "informbirovaca", srpskih komunističkih rukovodilaca koji su se izjasnili za tzv. "Rezoluciju Informbiroa" 1948. godine. Pošto su u ratu i posle rata likvidirali Srbe četnike, komunisti su rešili da likvidiraju i srpske komunističke kadrove i tako ispune svoj antisrpski plan masovnog uništenja srpskog naroda.( Na istom zadatku su i danas Tadic i Vuk. Kada bi uspeli da pobiju sve SRPSKE RADIKALE, tada bi poceli da ubijaju i sve druge vidjenije Srbe i Srpkinje iz svojih redova. Prosto je neverovatno da to Srbi i Srpskinje u Srbiji ne shvataju. Zar dokaz da su njihovi ocevi bili upravo takvi zlocinci ne znaci nista!?) Sve pohapšene pristalice Rezolucije Informbiroa ulogorili su na Golom otoku, njih 60.000, uglednih Srba. Tada je stradala srpska komunistička elita, koja je stvorila Brozu oreol pobednika u ratu. To su bili partizanski oficiri, istaknuti funkcioneri, komandanti, nosioci spomenica, heroji, generali, ministri UDB-e i drugi bivši Brozovi kadrovi. Komunističko rukovodstvo Jugoslavije je time 1948-1956. godine dobrim delom zaokružilo svoj plan uništavanja srpskog naroda, srpske četničke i parizanske elite. Najzad je Broz likvidirao i svoja dva najbliža saradnika, dva nesrećna Srbina, koji su mu dvadeset godina (1934-1956) pomagali da izvrši to nečasno delo – zločin nad srpskim narodom. To su bili Milovan Đilas, koji je za zasluge od Broza dobio devet godina robije u Sremskoj Mitrovici, i Aleksandar Ranković, šef OZN-e i UDB-e, kome je podmetnuto da prisluškuje Brozove razgovore, da bi bio smenjen. Đilas je odbačen 1954. godine, a Ranković 1966. godine i oba su umrli a da im nije bilo jasno zašto su kažnjeni. Oni su umrli a nisu shvatili da su bili obično sredstvo i oruđe za uništavanje Srba od vatikansko-komunističke (masonske) trojke Broz-Kardelj-Bakarić. (Naslednici upravo te i take vatikansko-komunisticko-proustaske trojke su i Tadic, Vuk i drugi iskoti okupljeni u DS narkomansko-izdajnickoj udruzi !!!)Umrli su, a da nisu čak ni saznali ko je Broz, kakvo mu je pravo ime i odakle je; nisu saznali da se Bakarić zove Kuperštajn, a Kardelj Eduardo Kardeli. (Kad li ce i da li ce uopste Srbi u Srbiji saznati da Tadic i Vuk i nisu Srbi, bojim se da ce za mnoge ta cinjenica ostati zauvek tajna !!!) |