Szkoła podstawowa z odziałami integracyjnymi nr 9 im. Generała władysława sikorskiego w sopocie autorski Program w zakresie Edukacji Wczesnoszkolnej Autor: Małgorzata Formella Sopot 21 marca 2011 r. Spis treści
|
|  Yüklə 207 Kb.
|
| SZKOŁA PODSTAWOWA z ODZIAŁAMI INTEGRACYJNYMI NR 9
IM. GENERAŁA WŁADYSŁAWA SIKORSKIEGO W SOPOCIE Autorski Program w zakresie Edukacji Wczesnoszkolnej 
Autor: Małgorzata Formella Sopot 21 marca 2011 r. Spis treści:
Wprowadzenie do programu. Jestem nauczycielem z 29- letnim stażem pracy. Wydaje się, że po upływie tak długiego czasu wszystko jest już oczywiste i jednoznaczne. Gdyby jednak tak było, mój zawód, byłby niczym innym jak mechanicznym i odtwórczym wypełnianiem nauczycielskich powinności z jednoczesnym uprzedmiotowieniem dziecka. Świat ulega ciągłym transformacjom, jest coraz bardziej skupiony na ludzkie „mieć” niż „być”, lecz mimo wszystko, a może dzięki temu, że dziecko i jego ciekawość świata jest niezmienna i ustawiczna. Nauczanie może być jak ciekawa książka, która sprawia, że ta sama treść zyskuje nowe „świeże „znaczenie. Każdy z nas potrzebuje indywidualnego podejścia do naszych potrzeb
W humanistycznym podejściu do „małego” człowieka, którego podstawowymi wartościami jest godność, indywidualizm i twórczość należy wykazać się niezwykłą czujnością, by nie pominąć pełnych, racjonalnych wymagań wobec dziecka, których celem jest odpowiedzialność za jego czyny i słowo. Jan Paweł II mówił, że człowiek sam dla siebie stanowi teren działania po to, żeby stawał się coraz bardziej człowiekiem „… człowiek może albo stawać się coraz bardziej człowiekiem lub odwrotnie coraz dalej odchodzić od pełnego człowieczeństwa”. Podążając za tą myślą, moje wieloletnie doświadczenia w pracy z dziećmi utwierdziły mnie w przekonaniu, że rola nauczyciela winna polegać na stwarzaniu sytuacji współpracy, stymulowania posiadanych przez uczniów doświadczeń oraz wspierania i budowania nowej wiedzy. Wspomniany proces umożliwiają min. formy pytań otwartych, ponieważ uczą one samodzielności w myśleniu, poszukiwaniu odpowiedzi, korzystaniu z różnych źródeł informacji. Ponadto stawiając pytania otwarte i stwarzając sytuacje wymagające wykazaniem się przez dziecko kreatywnymi umiejętnościami, przenoszę część odpowiedzialności za uczenie się na samych uczniów ,ucząc ich tym samym myślenia „na własny rachunek”. Zatem staram się by moja rola bardziej polegała na stwarzaniu sytuacji współpracy, inspirowaniu interakcji pomiędzy dziećmi oraz stymulowaniu wykorzystania posiadanych doświadczeń. Pragnę być dla moich uczniów przewodnikiem, a nie mentorem, kimś kto dyskretnie pomaga w rozwijaniu własnych zainteresowań , pogłębianiu wiedzy , tak by stale i konsekwentnie podążać za dzieckiem, jego ciekawością i dociekliwością. Przeżyć, doświadczyć, poczuć, postawić hipotezę, dokonać analizy, bronić sprawdzonej tezy oraz ustawicznie doskonalić swoje umiejętności to według mnie właściwy i jedynie słuszny proces uczenia, który stał się głównym celem mojego programu. Poniżej pragnę zaprezentować wypracowane przeze mnie metody pracy, których zadaniem jest służenie rozwojowi ucznia i podążaniu za jego potrzebami, w oparciu o indywidualne możliwości moich wychowanków. Autorskie metody i środki pracy zastosowałam w oparciu o wybrane materiały zawarte w pakiecie edukacyjnym Joanny Białobrzeskiej „Od A do Z” dla klasy I ,numer dopuszczenia 76/1/2009 ,dla klasy II, numer dopuszczenia 76/2/2010 oraz dla klasy trzeciej. W swoim programie zastosowałam również podręcznik Danuty Chwastniewskiej pt” Poczytam Ci Mamo”, „Napiszę Ci Mamo”. 2. Główne metody pracy. Różnorodność metod edukacyjno-wychowawczych stosowanych podczas zajęć lekcyjnych, ma za zadanie wyzwolić w dzieciach wieloaspektywność aktywności poznawczej, przy jednoznacznej tolerancji na różnorodność zdolności i zainteresowań każdego z uczniów oraz umiejętności współpracy z całą grupą. Do głównych metod zaliczyć można:
3. Podstawowe założenia programu.
Zdobywanie wiedzy i nabywanie określonych umiejętności podczas zajęć lekcyjnych realizuję poprzez podejmowanie następujących działań:
W każdej grupie klasowej są obecne dzieci, które już na początku szkolnej edukacji wykazują znaczne problemy z przystosowaniem się do zasad obowiązujących w szkole. Włączenie dziecka posiadającego symptomy zaburzeń w zachowaniu w społeczność klasy szkolnej, zazwyczaj jest trudne i wymaga podjęcia przez wychowawcę metod o charakterze profilaktyczno- terapeutycznym. Z jednej strony pedagodzy powinni rozwijać i wzmacniać pozytywny stosunek i zachowanie rówieśników wobec dziecka wykazującego trudności wychowawcze, z drugiej konsekwentnie egzekwować wcześniej ustalone z dzieckiem zasady postępowania i tym samym wzmacniać jego poczucie wartości i szacunku dla siebie i innych. Wypracowane przeze mnie metody i środki oddziaływań wychowawczych mają na celu motywować do konstruktywnego rozwiązywania problemów w zakresie kontaktów interpersonalnych i pogłębiać więzi społeczne pomiędzy rówieśnikami, tak by uniknąć integracji pozornej. Cele adaptacyjno-terapetyczne powinny obejmować następujące działania:
i współdziałania.
4. Realizacja programu. Założenia programu zostaną zrealizowane przy wykorzystaniu wybranych treści edukacyjnych zawartych w pakiecie Joanny Białobrzeskiej „Od A do Z” – numer dopuszczenia76/1/2009 oraz 76/2/2010. Autorskie rozwiązania programu prowadzę również poprzez zastosowanie „Metody 101 Kroków” autorstwa Danuty Chwastniewskiej, którą zrealizuję w oparciu o moje autorskie scenariusze zajęć. Szczegółowe rozwiązania w tym zakresie są zamieszczone w przewodniku metodycznym, który załączam do programu. Wychodząc z założenia, że moim najważniejszym zadaniem jako nauczyciela jest dbałość o pogłębianie u dzieci ich naturalnej ciekawości tak ważnej rozwijaniu umiejętności rozwiązywania różnorodnych problemów, nie tylko edukacyjnych, proces dydaktyczny rozpoczynam od wnikliwej diagnozy. Diagnozy obejmującej zarówno uczniów jak i środowisko w którym wzrasta dziecko. Po zapoznaniu się z opinią uzyskaną dzięki badaniom dzieci w Poradni Psychologiczno – Pedagogicznej zapraszam uczniów do uczestniczenia w zajęciach o charakterze warsztatowym. Podczas zajęć poznaję ich oczekiwania, zainteresowania oraz potrzeby. Następnie w trakcie pierwszego spotkania z rodzicami zapoznaję się z ich oczekiwaniami wobec nauki dzieci w szkole, poznaję ich spojrzenie na możliwości, predyspozycje i zdolności ich pociech. W oparciu o zebrane informacje uszczegóławiam i dopracowywuję przygotowany przeze mnie program edukacyjny, który w miarę potrzeby modyfikuję.
Niezwykle dużą wagę przykładam do organizacji przestrzeni klasy. Tradycyjny układ sali lekcyjnej nie pozwala na wyrównanie szans wszystkich uczniów. Dlatego ustawiam ławki po dwie zsunięte ze sobą, tak by umożliwić dzieciom pracę w zespołach problemowych. Rozpoczynam od zespołów dwuosobowych, które w miarę rozwijania wśród dzieci umiejętności współpracy, rozszerzam na liczniejsze zespoły. W ciągu roku zmieniam organizację przestrzeni klasy, uwzględniając potrzeby psychofizyczne dzieci, tematykę zajęć i ich charakter. Z moich wieloletnich doświadczeń wynika, że praca w zespołach niesie ze sobą następujące korzyści:
i zainteresowań poszczególnych dzieci. Dlatego za każdym razem zmieniam skład zespołów, tak by w ciągu roku szkolnego każde dziecko miało możliwość współpracować ze wszystkimi kolegami swojej klasy.
Jednym z najtrudniejszych etapów w procesie edukacyjnym uczniów jest uważne słuchanie. Szczególnie w dzisiejszych czasach, gdy forma przekazu opiera się głównie na obrazie i bardzo szybkim niemal zakodowanym podaniu określonej informacji, dzieci mają ogromną trudność w umożliwieniu wypowiedzi drugiej osobie. Potrzeba mówienia i potrzeba słuchania jest nieodzownym środkiem w procesie rozwoju każdego człowieka, a kształcenie w/w umiejętności jest szczególnie pożądane podczas realizacji pracy zespołowej. By wykształcić w dzieciach te kompetencje oraz wszystkie ,które dotyczą wzajemnej współpracy opracowałam zasady autorskiego konkursu „Dziewczyna i chłopak na medal”. Każde z dzieci otrzymuje zeszyt w którym zamieszcza nazwy nast. sprawności:
W/w sprawności dzieci uzyskują w trakcie realizacji poszczególnych zadań. Pod koniec roku szkolnego zwycięzcy konkursu otrzymują dyplomy i drobne upominki.
W oparciu o opracowane scenariusze, podczas kolejnych spotkań warsztatowych , dzieci rozwijają umiejętności pozwalające im na stosowanie wcześniej ustalonych zasad i reguł współżycia .Warsztaty stają się okazją do wzajemnego poznania własnych potrzeb, lęków czy też zahamowań. Wychowawcy umożliwiają spojrzeć na dziecko jak na indywidualną osobę, która posiada wolę ujawniania i wyrażania swoich emocji oraz doznań. Charakter zajęć, jego forma(krąg, gry dramatyczne, pantomima, nieme obrazy, scenka dramowa) powodują, że nawet najbardziej zahamowane emocjonalnie dzieci, aktywnie uczestniczą w zajęciach. Warsztaty uczą jak ważna jest więź klasowa, na czym polega uważne słuchanie, pozwalają również zrozumieć i zaakceptować inność swoich kolegów oraz to, że każde z nich posiada mocne strony, które należy w sobie rozwijać.
Uważam ,że w systemie edukacyjnym najważniejszą umiejętnością, którą kształtuje dziecko jest czytanie ze zrozumieniem. Poziom kompetencji dzieci rozpoczynających naukę szkolną, w zakresie wspomnianej umiejętności jest bardzo zróżnicowana. Wstępna diagnoza pozwala ocenić na jakim etapie jest dziecko, które niezależnie od stopnia umiejętności ma pragnienie by posiąść tę sprawność tak, by umożliwiła mu ona zaspakajanie jego naturalnej ciekawości. Od kilku lat pracuję w oparciu o nowatorską metodę czytania Danuty Chwastniewskiej. Autorka nazwała tę metodę „101 kroków”, ponieważ każde zajęcie to kolejny krok w rozwijaniu umiejętności czytania. W oparciu o tę metodę wspólnie z panią Danutą Chwastniewską, opracowałam przewodnik metodyczny, w którym umieściłam propozycję zajęć edukacyjnych. Autorskie scenariusze zajęć stanowią nieodłączną część mojego programu. Metoda „101 kroków” polega na kształceniu i rozwijaniu umiejętności sylabowego czytania z uwzględnieniem „falbanek” zamieszczonych w tekście elementarza „Poczytam Ci, mamo”. W zakresie nauki czytania i pisania każda nowo wprowadzona litera utrwalana jest na bazie kilku tekstów. W zależności od posiadanych przez dziecko kompetencji czytelniczych dziecko pracuje na materiale prostym lub bardziej rozbudowanym. Zajęcia odbywają się w ramach systemu lekcyjnego z podziałem na grupy oraz z uwzględnieniem treści metodycznych zawartych w przewodniku, który został dołączony do programu. Realizacja w/w metody obejmuje również naukę kaligrafii, którą wprowadzam jako codzienny etap pracy, uwzględniając zróżnicowane umiejętności dzieci w zakresie ich grafomotoryki. Uczniowie do końca klasy drugiej, podczas pisania posługują się ołówkiem. Pisanie piórem wprowadzam stopniowo począwszy od klasy trzeciej, u dzieci wśród których sprawność grafomotoryczna jest na wysokim poziomie. Zajęcia, które realizuję opierając się na metodzie „101 kroków” przeprowadzam według następującego programu:
Szczegółowy opis zajęć wraz z poszczególnymi scenariuszami znajduje się w załączonym do programu przewodniku.
Kolejnym elementem programu jest realizacja wszystkich typów edukacji, metodą projektów. W oparciu o opracowane scenariusze, uwzględniając wymagania programowe, buduję tematykę projektów w taki sposób, by wyjść naprzeciw zainteresowaniom i potrzebom dzieci. Praca metodą projektów wymaga znacznej samodzielności od dzieci i wpływa na rozwój ich wielorakich kompetencji. Pracując nad określonym projektem uczniowie w sposób naturalny stosują rodzaj pytań otwartych, które wpływają na rozwój samodzielności w myśleniu, inspirują do poszukiwania odpowiedzi, uczą korzystania z różnych źródeł informacji (książki, materiały naukowe, albumy, słowniki, atlasy, czasopisma, informacje zaczerpnięte z Internetu itp). Projekty rozbudowane rozpoczynam zajęciami edukacyjnymi odbywającymi się poza murami szkoły (warsztaty rzemieślnicze i usługowe, wystawy multimedialne, teatr, kino, warsztaty muzyczne, plastyczne, galerie sztuki, spotkania z osobami różnych specjalności itp.) W oparciu o zgromadzone doświadczenia wspólnie z uczniami buduję schemat projektu, który umożliwia dalszą pracę. Uczniowie pracując w określonych zespołach mają okazję prowadzenia dyskusji, wymiany poglądów oraz prowadzenia procesu badawczego pod różnym kątem. Podsumowanie projektu odbywa się poprzez prezentację, która jest wynikiem pracy całego zespołu. W trakcie jej realizacji dzieci mają również możliwość podzielenia się tym co sprawiło im trudność podczas wzajemnej współpracy.
Kolejnym ogniwem programu autorskiego jest zastosowanie w trakcie zajęć technik dramowych. Drama jest strukturą maksymalnie otwartą, w której można zastosować i w razie potrzeby zmieniać wcześniej przygotowane treści i działania. Tworząc scenariusze przedstawień dramowych, szczególną uwagę zwracam na kształtowanie wśród dzieci umiejętności postawienia się na miejscu innej osoby, próby zrozumienia jej doświadczeń spowodowanych określoną sytuacją. Tematyka scenek lub przedstawień dramowych obejmuje zarówno treści historyczne, literackie jak też malarskie i społeczne. Scenki powstają przy współudziale dzieci, dzięki czemu czują się one jej współautorami. Budując „szkielet” przedstawienia dramowego często wykorzystuję fragmenty utworów muzyki klasycznej. Dlatego też drama przybiera zazwyczaj charakter pantomimy . Zastosowanie wybranych utworów muzyki poważnej oraz relaksacyjnej, pomaga dzieciom niwelować lub rozładowywać napięcie emocjonalne.
Począwszy od klasy pierwszej wszystkie najważniejsze wydarzenia związane z życiem szkoły i klasy, dzieci umieszczają w indywidualnej kronice. Ma ona charakter pamiętnika, który zawiera informacje o charakterze literackim, społecznym, przyrodniczym, plastycznym, badawczym i muzycznym. W klasie pierwszej przeważają prace plastyczne oraz zwięzłe informacje wypracowane z pomocą nauczyciela lub rodzica. W związku z rozwijaniem kompetencji edukacyjnych u dzieci, w klasach kolejnych przeważają pisemne prace twórcze (opowiadania, bajki, utwory poetyckie, sprawozdania itp.)
W procesie dydaktyczno – wychowawczym ogromną wagę przywiązuję do współpracy z rodzicami. Począwszy od pierwszego dnia nauki moją troską jest by nasze zadania, cele, oczekiwania i potrzeby były wzajemnie spójne. Niezależnie od sukcesów czy porażek uważam, że wzajemna praca nad prawidłową i doprecyzowaną komunikacją winna być zadaniem ważkim zarówno dla nauczyciela – wychowawcy jak i dla rodzica. W związku z powyższym program, który opracowałam uwzględnia również zebrania o charakterze spotkań warsztatowych. Warsztaty obejmują tematykę zgodną z potrzebami ale i oczekiwaniami nauczyciela wychowawcy, rodziców i uczniów. 5. Podsumowanie. Opracowany przeze mnie Autorski Program w Zakresie Edukacji Wczesnoszkolnej jest propozycją zajęć podczas ,których podejmowane działania umożliwiają moim uczniom rozwijanie i pogłębianie wrodzonych zdolności intelektualnych. Dzięki takiej realizacji indywidualne kompetencje poszczególnych uczniów zostają wzmocnione, a nielekceważone, jak to ma miejsce w sytuacji gdy cała uwagą nauczyciela zostaje skierowana na uczenie pamięciowe i odtwórcze. Badanie przez dzieci zjawisk, które je interesują kształci w nich zdolności obserwacji, zadawania pytań otwartych, stawiania hipotez i poszukiwania odpowiedzi. Ponadto dzięki wspomnianym metodom uczniowie nabywają umiejętności społeczne takie jak: odpowiedzialność
Program który przedstawiłam nie jest propozycją stałą i niezmienną. Będzie ulegał przekształceniom zgodnie z potrzebami podyktowanymi wszechstronnym rozwojem psychofizycznym moich uczniów. Pragnę również nadmienić, że służy on nie tylko dobru dziecka ,ale również umożliwia stały rozwój i zdolności kreatywne nauczyciela. Świeżość dziecięcego umysłu, spontaniczność i zaangażowanie stają się również moim udziałem. Zajęcia które prowadzę w oparciu o zaprezentowany program mogą również pełnić rolę terapeutyczną zarówno w stosunku do dziecka jak i nauczyciela, który dając sobie prawo do błędu, upewnia się ,że nie jest osobą wszechwiedzącą i ma prawo ( wspólnie z dziećmi) do poszukiwań w obrębie danego zagadnienia. Na koniec pragnę podziękować: moim uczniom za pomoc w odkrywaniu otaczającej rzeczywistości, państwu Danucie i Marianowi Chwastniewskim za zaproszenie do udziału w projekcie metody „101 kroków” i zajęciach w laboratorium Edukacyjno – Twórczych WYSPA, a także Dyrekcji szkoły za wspieranie działań o charakterze edukacyjno – twórczym. Dokumentacja. W załączeniu:
9. Przewodnik do metody 101 kroków w nauce czytania i pisania dla nauczycieli i rodziców – Małgorzata Formella, Danuta Chwastniewska Autorski scenariusz przedstawienia dramowego pt „Królewska choroba”. PŁYTA I I odsłona :Królestwo króla Radosnego szczyciło się zawsze tym, że jego władca rządził nadzwyczaj sprawiedliwie i mądrze dbając o swoich poddanych.( król przechadza się dumnie, wita z poddanymi, każdy z poddanych wykonuje ukłon) Mieszkańcy radosnej krainy kochali swojego króla szczególnie za jego poczucie humoru i niezwykły spokój.( król chodzi z kubkiem na głowie, królewna promyczek ze szczotką) Radość królewska udzielała się wszystkim mieszkańcom krainy po najdalsze jej obszary.(poddani i dworzanie witają się ze sobą, życzliwie rozmawiają) Król chętnie zapraszał na swój dwór artystów,(ukłon artystów), muzyków,(fragment utworu zagrany na skrzypcach) cyrkowców(figury” gwiazdy”) i tancerzy(taniec samby, śpiew piosenki „Muzykogranie) , by Ci dzięki swej sztuce bawili dworzan i zaproszonych gości. PŁYTA II II odsłona :Często też na dworze odbywały się bale,(walc).Na bale chętnie przyjeżdżali inni władcy, nie tylko z powody dobrej opinii jaką cieszył się król, ale również z powodu jego córki zwanej Promyczkiem. (Królewnie kłaniają się wszyscy poddani)Księżniczka tak jak jej ojciec umiała rozweselić największego ponuraka.( król rozweselający kubkiem na głowie, królewna ujeżdżająca szczotkę imitującą konia)Przy tym była bardzo urodziwą panną, tak więc wszyscy zamożni młodzianie pragnęli pojąć ją za żonę. III odsłona: Dzięki radosnej atmosferze , która miał swój udział w całym królestwie, wszyscy jej mieszkańcy bez wyjątku odnosili się do siebie życzliwie, pomagając sobie wzajemnie i ciesząc się z sukcesów swoich rodaków. Ogólna radość i spokój wpływała na dobre samopoczucie jej mieszkańców zwanych powszechnie Radościanami. (radosne powitania, krótki układ taneczny w parach) IV odsłona: Nic więc dziwnego, że nikt w królestwie nie chorował, bo przecież powszechnie wiadomo, że bardzo często, choroba bierze się ze: smutku, przygnębienia, lęku i złości.( rzeźby smutku, złości przygnębienia i lęku). Gdy tylko któryś z Radościan poczuł się gorzej natychmiast leczono go terapią śmiechu, a najlepszym w tej sztuce lekarskiej był król Radosław i jego córka Promyczek. V odsłona: Niestety nadeszły trudne czasy dla królestwa. (smutny, melancholijny utwór zagrany na skrzypcach)Otóż pewnego dnia król Radosław przestał się uśmiechać, bo zamiast tego na jego twarzy pojawił się grymas.(król z chustą na twarzy). Król pogrążony w bólu nadal cierpiał. Co gorsza jego twarz puchła coraz bardziej. Ciemne chmury zgromadziły się nad królestwem (tupanie w rytmie: * *** * ***) Ból i cierpienie którego doznawał władca udzieliło się wszystkim mieszkańcom niegdyś tak radosnej krainy. Nawet królewna Promyczek, uśmiech zastąpiła rzewnymi łzami.(Królewna i spryskiwacz) Król całymi dniami siedział na swoim tronie i jęczał. Jego jęki dotarły do najdalszych granic królestwa. (król siedzący na tronie i wydający odgłosy jęków).Ból i cierpienie którego doznawał władca udzieliło się wszystkim mieszkańcom niegdyś tak radosnej krainy.(utwór zaśpiewany przy akompaniamencie kilku gitar) PŁYTA III VI osłona: Poddani przybywali tłumnie na dwór królewski pragnąc pocieszyć króla i wyleczyć go z jego bólu. (układ rzędowy i naśladowanie jazdy konnej, królewna Promyczek wyglądająca przez lornetkę).Cyrkowcy przestawiali sztuczki,(pokaz sztuczek), tancerze zabawiali władcę tańcem,(układ taneczny) artyści muzycy grali na swych instrumentach ulubione utwory króla,(skrzypce i podskakiwanie dworzan), a magicy przedstawiali sztuczki (prezentacja sztuczek). VII odsłona: Niestety żaden z podanych leków nie okazał się skuteczny. Wydawało się że nic i nikt nie potrafi wyleczyć króla i jego krainy. Król zdając sobie sprawę z beznadziejnej sytuacji i z tego, że jego ból i cierpienie zagraża wszystkim jego poddanym, wystąpił z następującym orędziem: „ Ja król Radosław władca krainy Radosnej ogłaszam co następuje: Od wielu tygodni cierpię na nieznaną mi chorobę, która jak zdradliwy wirus rozprzestrzenia się na wszystkich Radościan. Obiecuję i przyrzekam, że jeśli znajdzie się bohater, który wyleczy mnie i moje królestwo, to zaskarbi sobie wdzięczność nie tylko moją, ale i mojej jedynej umiłowanej córki Promyczka.(szambelan grający na tubie, dworzanie wtórujący mu oraz straż królewska czytająca orędzie króla). VIII odsłona: Wiadomość orędzia rozniosła się poza granice królestwa i dotarła do pewnego lekarza, który zapoznawszy się z objawami choroby króla, postanowił pospieszyć mu z pomocą.(przyjazd lekarza na szczotce, lekarz zakłada fartuch). Lekarz dokładnie zbadał chorego. Otworzył torbę z dziwnymi przyrządami i przystąpił do leczenia króla. Już po niewielkiej chwili na twarzy króla pojawił się uśmiech i radość. Wdzięczy za wyleczenie uściskał swojego wybawcę, a królewna Promyczek porwała go do tańca.(taniec przy akompaniamencie skrzypiec). W tym czasie całe królestwo z wielką uwagą śledziło losy króla. Wszyscy chcieli na własne oczy ujrzeć człowieka, który jakby za dotknięciem czarodziejskiej różyczki uzdrowił ich władcę.(skradanie się poddanych) Na koniec lekarz podarował królowi magiczne przedmioty, dzięki którym król już nigdy nie miał chorować.(pasta i szczotka przekazywana z rąk do rąk oraz król trzymający w dłoniach pastę i szczotkę) Władca kazał sprowadzić dla wszystkich swoich poddanych te magiczne przedmioty, by i oni byli zdrowi.(wręczenie szczoteczek poddanym)Ponieważ nikt z obecnych nie znał przeznaczenia dziwnych przyrządów, lekarz zaprezentował królowi i jego poddanym ich właściwe przeznaczenie.(jeden z poddanych trzyma szczotkę, lekarz nakłada pastę i prezentuje czynność mycia zębów). Wybawca króla Radosnego otrzymał tytuł nadwornego lekarza.(lekarz klęczy przed królem, który pasuje go szczotką Zapewne już wiecie jakiej specjalności był lekarz i co dolegało królowi? Postacie występujące w przedstawieniu: Król Radosny, księżniczka Promyczek, cyrkowcy, tancerze, magicy, dworzanie, skrzypek, gitarzyści lekarz, straż królewska, szambelan. Rekwizyty: dużych gabarytów atrapy szczotki, kubka i pasty, lekarski fartuch, przedmioty służące do sztuczek, lornetka, spryskiwacz do kwiatów, szczoteczki do zębów, krzesło przykryte ozdobnym materiałem, mechaniczna zabawka, rulon niebieskiej tektury. Scenografia: makieta zamku królewskiego Instrumenty: gitara i skrzypce. SZKOŁA PODSTAWOWA Z ODDZIAŁAMI INTEGRACYJNYMI NR 9 W SOPOCIE Udział w projekcie „Praca z dzieckiem agresywnym”. Opracowanie scenariusza: Małgorzata Formella - nauczyciel nauczania zintegrowanego. Rodzaj przemocy psychicznej: wykluczenie z grupy. Uczestnicy: uczniowie klas I, II lub III Pomoce: kilka dużych arkuszy papieru, gazety, tarcza wykonana np. z tektury, talia kart, paski papieru i pisaki, kartki, ołówki lub pisaki tego samego koloru. Czas trwania zajęć: dwie godziny lekcyjne. Temat: Wspólna zabawa - powód do radości, czy złości? Cele warsztatów:
KRĄG: Dzieci siedzą w kręgu. Każde z nich otrzymuje od nauczyciela kawałek gazety, z której formuje kulkę. Następnie nauczyciel prosi, by każde z dzieci kolejno celując kulką w przygotowaną tarczę, w oparciu o własne przeżycia, dokończyło zdanie: Gdy chcę się z kimś bawić to złości mnie to, że…. ; BURZA MÓZGÓW: Co mogę zrobić, by wyrzucić z siebie złość, jednocześnie nie krzywdząc siebie i innych. Każde z dzieci zgłasza swój pomysł, który zostaje zapisany w postaci hasła na dużym arkuszu papieru. Przykładowe pomysły: Gdy się złoszczę to:
Nauczyciel omawia z dziećmi propozycje zgłoszone przez dzieci oraz sposób ich realizacji. Zgromadzone pomysły umieszczamy w widocznym miejscu w sali lekcyjnej. ZABAWA: Każde z dzieci otrzymuje jedną kartę o określonej wartości np. od 1 do 10. Kilkoro dzieci otrzymuje inne pojedyncze karty, które nie stanowią pary np. walet, dama, król, as. Nauczyciel prosi by dzieci dobrały się parami w zależności od wartości karty, którą otrzymały np: 1 do 1; 2 do 2; 3 do 3 itd. Dzieci, które otrzymały karty o wartości: waleta, damy, króla i asa, pary utworzyć nie mogą. Staramy się by pojedyncze karty przydzielić dzieciom, które w zespole klasowym pełnią rolę agresorów, którzy wykluczają z grona rówieśników wybrane dzieci. Dzieci, które dobrały się parami, siadają w kręgu zajmując miejsca obok siebie. Dzieci bez pary zajmują miejsca w środku kręgu. DYSKUSJA: Nauczyciel prowadzi z dziećmi rozmowę zadając nast. pytanie : Jak czuły się podczas gdy łączyły się w pary? Co czuły te dzieci, które zostały odrzucone z grupy? Jak to jest gdy wokół wszyscy są razem, a pojedyncze osoby są samotne? Każde z dzieci, zapisuje nazwę uczucia lub uczuć, które pojawiło się w nim w wyniku przeprowadzonej zabawy. Wszystkie propozycje zapisane na paskach papieru, naklejamy na dwóch arkuszach papieru. Na pierwszym z nich umieszczony jest napis: Gdy bawię się wspólnie z innymi to odczuwam:…..; Na drugim arkuszu zapisujemy zdanie: Gdy nikt nie chce się ze mną bawić to czuję……; Oba arkusze zamieszczamy w widocznym miejscu w sali lekcyjnej. RZEŹBA: Dzieci wykluczone z grona, tworzą z własnych ciał, wspólną rzeźbę zatytułowaną „Osamotnienie”. ANONIMOWE LISTY : Wszystkie dzieci piszą anonimowo drukowanym pismem na identycznych kartkach (ołówkiem), czego najbardziej boją się w grupie, przez co czują się zagrożeni i co ich najbardziej złości. Kartki wrzucają do koszyka, a nauczyciel umieszcza je na tablicy. Zebrane obawy nauczyciel odczytuje na głos i wspólnie z dziećmi omawia zapisane przez dzieci zagrożenia i sposoby radzenie sobie z nimi. ZABAWA GRUPOWA „Szałas”. Wszystkie dzieci siedzą w kręgu. Nauczyciel zaprasza do środka koła te dzieci, które w grupie klasowej są często lub zawsze odrzucane, przez kolegów i koleżanki z klasy. Oczywiście nie informuje dzieci z jakich przyczyn wybrał właśnie te dzieci. Pozostałe dzieci odliczają kolejno od 1 do 3 lub 5 (w zależności od ilości dzieci w klasie). Dzieci łączą się w zespoły ze względu na rodzaj cyfry ( jedynki do jedynek, dwójki do dwójek itd.) Następnie nauczyciel zaprasza dzieci, które zajmują środek kręgu (odrzucane i wykluczane z grupy), by podeszły do jednej z utworzonych grup i wczuwając w rolę „mistrza budowy”, utworzyły z osób pozostających w określonej grupie bezpieczny „szałas”. „Mistrz budowy” wchodzi do zbudowanej budowli, w której powinien czuć się naprawdę dobrze. Po zakończeniu zabawy nauczyciel rozmawia z dziećmi, które pełniły rolę „ Mistrza budowy” oraz tych które pełniły rolę „szałasu” o ich odczuciach i przemyśleniach. EWALUACJA: Każde z dzieci kończy zdanie: Dzisiaj na zajęciach dowiedziałem się….. PROPOZYCJA: Warto wybrane elementy w/w warsztatów przeprowadzić również z grupą rodziców, przypisując im role analogiczne do zaproponowanych podczas zajęć z dziećmi. Rodzicom, których dzieci są agresorami przypisać role ofiar, ofiarom role, które będą miały wartość wzmacniającą. SZKOŁA PODSTAWOWA z ODDZIAŁAMI INTEGRACYJNYMI NR 9 W SOPOCIE Scenariusz warsztatów profilaktyczno – terapeutycznych dla rodziców i uczniów Opracowanie scenariusza : Małgorzata Formella
Przebieg zajęć:
Iv. Zabawa (rodzice – dzieci) „Jestem, potrafię, mam zdolności w lub do….”. Rodzice przyklejają na plecach dzieci karteczki z cząstką trzech zdań. Dzieci chodzą po sali w rytmie muzyki, a rodzice dopisują wszystkim dzieciom dalszą część zdania. Pytania: Jak dzieci czuły się podczas chodzenie po sali, gdy rodzice pisali im na plecach? Jak czują się po przeczytaniu karteczek? Czy są zaskoczone uzupełnionymi zdaniami, czy też same również oceniają siebie podobnie? Jak odbierają rodzice ocenę własnych i pozostałych dzieci?
Propozycje pytań:
Pomoce: płyta z utworem muzyki relaksacyjnej, karteczki z cyframi od 1 do 4, przylepne kartki, pisaki, papier kolorowy. Materiały źródłowe: Elżbieta Wójcik „Metody aktywizujące w pedagogice grup” Wydawnictwo Rubikon Kraków 2000 Rosemarie Portman „Gry i zabawy przeciwko agresji” Wydawnictwo Jedność Kielce 1999 SZKOŁA PODSTAWOWA z ODZIAŁAMI INTEGRACYJNYMI NR 9 w SOPOCIE Scenariusz projektu zajęć edukacyjnych w Leśnej Hucie Opracowanie scenariusza: Małgorzata Formella Tytuł projektu: „Z przyszłości do teraźniejszości”. Cel e projektu:
I dzień pobytu
Nazwa krainy, charakterystyka mieszkańców, czym się zajmują, herb krainy, system rządzenia, kultura (pismo, język, taniec, muzyka itp.) Wykonują portret wybranej osoby zamieszkującej te tereny. Opracowują kodeks moralny. Sposób ubierania się. Sposób odżywiania. System płatniczy.
II dzień pobytu
Dlaczego warto zadawać pytania, dociekać, badać, stawiać hipotezy i je sprawdzać. Czym jest dla nas przeszłość, czym dla człowieka jest historia? Dlaczego warto znać przeszłość związaną z historią naszego kraju, miejscowości, rodziny?
Pomoce: kompasy, lupy, latarki, aparaty fotograficzne, farby lub kredki, klej, bibuła, kolorowy brystol, plastikowe butelki, kartki papieru, tusz czarny, cienkie pędzelki, pocięte widokówki o tematyce historycznej, sznur. Sopot 30. 04. 2011 r. |