Duitsland: Pfalz. Ludwigshafen am Rhein

tarix	25.06.2016
ölçüsü	110.5 Kb.

Duitsland: Pfalz.

Ludwigshafen am Rhein.

Ludwigshafen (95 m; 167.000 inwoners) is een industriestad in hart en nieren.
`Stadt der Chemie' is een predikaat waar zij trots op is en dankt aan Friedrich Egelhorn, die hier in 1865 de Badische Anilin & Soda Fabrik (BASF) stichtte.
Inmiddels is BASF uitgegroeid tot een multinational met tientallen binnen en buitenlandse dochterondernemingen die tezamen meer dan 5000 produkten leveren.
Zetel van deze onderneming is het meer dan 20 verdiepingen tellende Hochhaus, symbool voor deze nijvere stad.
In de loop der jaren kwamen er nog vele chemische fabrieken bij.
Door al die fabrieken ruikt het in Ludwigshafen altijd vaag naar een apotheek, maar dat nadeel nemen de inwoners op de koop toe, want de industrie biedt werkgelegenheid aan 110.000 mensen.
De laatste jaren is men bezig met het groener maken van de stad.
Het stadspark in de bocht van de Rijn en het Friedrich Ebert Park met z'n fonteinen, bloemperken, torenrestaurant en openluchttheater is het eerste zichtbare resultaat van dat voornemen.
Een opvallend modern gebouw in dit park is de Friedrich Ebert Halle, een multifunctioneel gebouw dat tussen 1962 en 1965 werd gebouwd door de Weense architect Roland Rainer.
Een tweede opvallende verschijning in het stadsbeeld is het gebouw van het Wilhelm Hack Museum (Berliner Strasse 23).
Het ontwerp van de Stuttgarter studenten Walter Hagstotz, Susanne Hagstotz en Peter Kraft, ingestuurd naar aanleiding van een prijsvraag, werd in 1973 door de gemeente uitverkoren.
In 1975 volgde de bouw.
Fraai uitgevallen onderdeel van het exterieur is de 55 meter lange en 10 meter hoge keramiekmuur van Joan Miró.
Het gebouw herbergt de stedelijke kunstverzameling.
Hoogtepunt van de collectie is de afdeling moderne schilderijen.
De weinige historische gebouwen die er zijn, bevinden zich in het stadsdeel Oggersheim, zoals de Wallfahrtskirche Maria Himmelfahrt, een classicistisch bouwwerk uit 1774 1777.
Het bekendst is het Schillerhaus, de Schiller Gedenkstätte und Sammlung in de Schillerstrasse 6, de woning waarin Schiller in 1782 zijn beroemde drama `Kabale und Liebe' schreef.

Een kleine 400 jaar geleden was Mannheim een vrij onbetekenend vissersdorp, gunstig gelegen vlakbij het punt waar Rijn en Neckar samenvloeien.
In deze situatie kwam echter verandering toen keurvorst Karl Philipp von der Pfalz met zijn gehele hofhouding in 1720 van Heidelberg naar Mannheim verhuisde.
Hij liet er het grootste barokslot van Duitsland bouwen.
Mannheim groeide gestaag tot wat het nu is: de op één na grootste stad in Baden Württemberg (320.000 inwoners) en de op één na grootste binnenhaven van Duitsland, waar jaarlijks 20.000
schepen in en uitvaren.
Intussen raakte Mannheim (nadat Carl Benz hier in 1885 de eerste auto had gebouwd) over de gehele wereld bekend als de stad van de Daimler Benz fabrieken.
Maar minder bekend is dat baron von Drais al in 1817 in Mannheim een loopmachine had vervaardigd, de voorloper van ons oude vertrouwde `stalen ros' (nu te zien in het Reiss Museum).

In de binnenstad valt onmiddellijk op dat de gezellige kronkelige nauwe straatjes, die andere oude steden zo vaak kenmerken, hier volkomen ontbreken.
Dat is het werk van onze landgenoot Bartel Janson,van wie het idee van een geometrisch stadsplan afkomstig is.
In Mannheim werd dat idee uitgewerkt door de stadsvernieuwer Ulmann die in 1684 in opdracht van de keurvorst het plan ontwierp.
In de eeuwen daarna zijn vele van de oorspronkelijke gebouwen weer met de grond gelijk gemaakt, maar Mannheim bleef zijn geometrisch stadsplan trouw, zodat de stad heel modern aandoet ondanks de naar onze begrippen soms wat smalle straten.
Gemakshalve kregen de meeste straten geen namen, maar codes bestaande uit een letter en een nummer, met uitzondering van de ringweg die om de stad heen loopt en de Planken wordt genoemd, Mannheims belangrijkste winkelstraat dwars door het stadscentrum .

Bezienswaardigheden.

Kurfürstliches Residenzschloss.

In 1720 werd met de bouw begonnen van dit enorme slot, dat nu aan de Bismarckstrasse staat.
Vijf bouwmeesters hebben er achtereenvolgens aan gewerkt totdat het in 1760 klaar was.
Twee eeuwen was het een toonbeeld van pracht en praal, maar in de Tweede Wereldoorlog werd het door brand zeer ernstig beschadigd.
Er volgde een grondige restauratie die tot 1960 duurde; het resultaat is er dan ook naar.
Het trappenhuis, de Trabantenzalen, de slotkerk en de kleine bibliotheek kunnen worden bezichtigd tijdens rondleidingen.
Ook ziet u dan de ridderzaal, waar Mozart eens gespeeld heeft en die als pronkstuk van de restauratie wordt beschouwd.
De plafondfresco's in de zaal zijn zorgvuldig aan de hand van foto's gereconstrueerd.
De oorspronkelijke schilder was Cosmas Damian Asam.
Op de plaats waar vroeger de hoekbeelden (van de hand van Paul Egel) stonden, ziet u nu marmeren beelden van Karl Theodor en zijn gemalin die in 1760 door Peter Anton
Verschaffelt werden vervaardigd.
De overige vertrekken van het slot kunt u niet bezichtigen, omdat ze worden gebruikt door de universiteit van Mannheim.

Jezuïetenkirche St. Ignaz und Franz Xavier.

Evenals het slot is de Jezuïetenkirche de Tweede Wereldoorlog niet zonder kleerscheuren doorgekomen.
Het gebouw dateert van 1760 en wordt beschouwd als een belangrijk voorbeeld van Duitse barokarchitectuur.
Vandaar ook dat na de oorlog de restauratie zeer zorgvuldig is uitgevoerd.
Oorspronkelijk maakte de kerk deel uit van een `Jezuïetencollege', dat in 1727 door de keurvorst Karl Philipp was gesticht.
Nu wordt de kerk gebruikt voor rooms katholieke diensten.
Vlakbij ziet u het standbeeld van Schiller, ongeveer op de plaats waar vroeger het Nationaltheater stond.

Zeughaus/Reiss Museum.

Het oude tuighuis (straat CS) werd tussen 1777 en 1779 door de Nederlander Peter Anton Verschaffelt gebouwd.
Het is het laatste monumentale barokke bouwwerk uit de keurvorstentijd.
Carl Reiss (ereburger van Mannheim) en zijn zuster Anna lieten na hun dood (in resp. 1914 en 1915) hun vermogen na aan de stad Mannheim.
Dit werd gebruikt voor de inrichting van een museum dat in het Zeughaus werd gevestigd.
Het museum is verdeeld in drie totaal verschillende afdelingen sinds 1988 ondergebracht in twee gebouwen te weten een collectie kunst en stadsgeschiedenis in het Zeughaus, en een archeologische en volkenkundige collectie in de nieuwbouw.
Bij de afdeling stadsgeschiedenis behoort ook de verzameling theaterattributen, afkomstig uit het oude Nationaltheater.
U vindt er onder andere teksten, decors, prenten en andere toneelrekwisieten. Pronkstuk van de verzameling is het souffleerboekje dat gebruikt is bij de eerste opvoering van Schillers toneelstuk `Räuber' in 1782.
Voorts is er een zeldzame collectie plateelaardewerk en porselein.
De verzameling Frankenthaler porselein is de grootste in de Bondsrepubliek.
In de tuin van het museum staat het Hofgebouw, waar wisselende exposities worden gehouden.
De grote zaal in het museum (ook al genoemd naar een ereburger van Mannheim: Florian Waldeck) wordt gebruikt voor gemeenteraadsvergaderingen.

Nieuwbouw Reiss Museum.

De afdeling archeologie van het Nieuwbouw Reiss Museum (straat DS) omvat onder andere vondsten uit de prehistorie en de Romeinse tijd.
De afdeling volkenkunde toont kunst afkomstig uit niet Westerse culturen.

Paradeplatz en de Planken.

Vanaf de Paradeplatz met de Grupello Brunnen (1709 1716) komt u in Mannheims meest populaire winkelstraat, (voetgangerzone), de Planken, die zijn naam dankt aan de eiken planken waarmee de straat vroeger was bedekt.
In de nabijheid zijn verschillende parkeerterreinen en garages.
Wanneer u de Planken in westelijke richting afloopt, komt u door de Rheinstrasse bij de haven.
In tegenovergestelde richting bereikt u, via de Heidelberger Strasse, de Friedrichsplatz.

Altes Rathaus - Untere Pfarrkirche.

Dit `tweelinggebouw' op de Marktplatz is een ontwerp van Johann Jacob Rischer.
Het beeldhouwwerk op de gevel is van de hand van Michael Bitterich, met uitzondering van de Vrouwe Justitia, die Heinrich Charrasky in 1709 heeft vervaardigd.
Op de gevel kunt u de spreuk Justitia et Pietati lezen, ofwel `gerechtigheid en vroomheid', de kernspreuk van dit gebouw, waarmee men het evenwicht tussen kerk en wereld tot uitdrukking wil brengen.

Friedrichsplatz met Wasserturm.

De Friedrichsplatz is zonder enige twijfel het bekendste plein van Mannheim.
Dat komt niet alleen doordat de stad zo weinig pleinen telt, maar vooral door de Wasserturm, hét symbool van Mannheim.
Op alle toeristische folders zult u een afbeelding van deze toren aantreffen.
De toren dient al lang niet meer voor de watervoorziening van Mannheim, maar voorziet nog wel de fonteinen die ervoor staan.
Op feestdagen en in de weekends bieden de fonteinen 's avonds een kleurrijk schouwspel.
Het Friedrichsplein werd in 1907 geheel in Jugendstil herbouwd, ter gelegenheid van het 300 jarig bestaan van Mannheim.
Het rozeachtige gebouw (met moderne aanbouw) is het congrescentrum `Rosengarten', dat na een grondige renovatie van het interieur is heropend.
Van april tot september vertrekt van de watertoren dagelijks om 10 uur 's morgens een bus voor een rondrit door de stad waarbij ook het slot wordt bezocht.

Städtische Kunsthalte.

Het Jugendstil gebouw uit 1907 in de Molkestrasse op nummer 9 herbergt de Städtische Kunsthalte.
Daar is een collectie 19de en 20^ste eeuwse kunst te zien.
Interessant is de verzameling moderne aquarellen en grafische kunst.
Het bekendste stuk van het museum is `De terechtstelling van keizer Maximiliaan van Mexico' van Manet.
Er is tevens een aanbouw met een grote verzameling moderne beeldhouwkunst en na oorlogse schilderkunst.
Ook zijn er vaak wisselende tentoonstellingen .

Pavillon des Mannheimer Kunstvereins.

In dit museum op de Augusta Anlage 58 hebben hedendaagse kunstwerken een plaats gevonden.
Er zijn ook wisselende exposities.

Luisenpark met Fernmeldeturm.

Mannheim was in 1975 aan de beurt om de Bundesgartenschau te organiseren.
Deze tuinbeurs wordt elke twee jaar gehouden en het stadsbestuur heeft die gelegenheid met beide handen aangegrepen om de stad een groener aanzien te geven.
Het Luisenpark werd voor die gelegenheid door middel van een Aerobus verbonden met het even mooie Herzogenriedpark.
In het Luisenpark werd een Fernmeldeturm gebouwd, een 205 meter hoge toren met een draaiend restaurant op een hoogte van 125 meter.
Nog iets hoger is een apart uitzichtpunt.
Op de begane grond vindt u onder andere een tropische plantenkas, een minigolfterrein, een klein dierenpark met een volière en natuurlijk veel bloemen en enkele restaurants.
Door het hele park strekt zich een langgerekte vijver uit waarop zogenaamde gondoletta's heen en weer varen.
Bij zo'n tochtje passeert u het vogeleilandje.

Nationaltheater.

Het Nationaltheater van Mannheim op de Goetheplatz heeft een rijke geschiedenis.
Oorspronkelijk stond het niet ver van de Jezuïetenkirche, maar dit oude theatergebouw (dat in 1778 door keurvorst Carl Theodor werd opgericht) werd in 1943 met de grond gelijkgemaakt.
In het gebouw beleefde het toneelstuk Räuber van Schiller zijn première, een feit waar Mannheim nog steeds trots op is.
Het tegenwoordige, moderne theater bestaat uit het Grosse Haus met 1154 plaatsen en het Kleine Haus met 580 plaatsen.

Kurpfalzbrücke am Neckar.

Van juni tot augustus vertrekken van de aanlegsteiger van de Kurpfalzbrücke op maandag en donderdag om 10.00 en 14.00 uur boten voor een rondvaart door de haven van Mannheim.
Samen met die van Ludwigshafen vormt deze haven het grootste binnenhavencentrum van Europa.
De 20.000 schepen die hier laden en lossen zorgen voor een jaarlijkse overslag van ongeveer 10 miljoen ton.
Rondom de haven zijn talrijke industrieën gevestigd, zoals bijvoorbeeld Daimler Benz waar vrachtauto's en autobussen worden geproduceerd.

Museumsschiff.

In het scheepvaartmuseum kunt u historische documenten van de scheepvaart op de Rijn en de Neckar bekijken.

Landesmuseum für Technik und Arbeit.

In het Landesmuseum für Technik und Arbeit (Museumstrasse 1) kunt u de ontwikkeling van de techniek vanaf de 18^de eeuw tot heden bekijken.
Er zijn oude machines die ook in werking gedemonstreerd worden, werkplaatsen, robotten etc. en er kan een rit met een historische stoomtrein over het terrein worden gemaakt.
Na een wandeling door de stad zult u waarschijnlijk wel zin hebben in een bezoek aan een café of restaurant.
Bestel dan eens één van Mannheims twee specialiteiten.
Laat u niet afschrikken door de namen.
Mannheimer Dreck, de meest bekende van de twee, is een gebaksoort met als voornaamste bestanddelen chocolade en amandelen.
Hafenwasser is een drank waarin frambozen, peren, kersen en pruimen zijn verwerkt.

Samengesteld door: BusTic.nl