Нavkat Mahmadmurodov
|
|  Yüklə 451 Kb.
|
Xullas, yuqorida yozma manbalardan olingan parchalar tavsiyasidan X-XIV asrlarda yuzaga kelgan umumturkiy adabiy til haqida ma’lum bir tasavvurga ega bo‘lishimiz mumkin. Biz ana shu tavsiya etilgan manbalar tahlili asosida o‘sha davr adabiy tilining grammatik qurilishi haqida keyingi mavzularda ba’zi bir fikrlarimizni bayon etmoqchimiz IKKINCНI BOB X-XIV ASRLAR ADABIY TILI VA YОZMA YОDGORLIKLARNING LISONIY XUSUSIYАTLARI 2.1. Fonetik xususiyatlar.Tilshunos olimlarning ishlarida qadimgi turkiy, VII-X asrlar yozma yodgorliklaridan O‘rxun-Enasoy va uyg‘ur yozuvi bitiklari tilidagi fonetik xususiyatlarini XI-XIV asrlar xos asarlari tili materiali bilan qiyoslab o‘rganish natijasida bu ikki davrlar tilidagi umumiy o‘xshashlik bo‘lishi bilan birga ayrim farqlar ham mavjudligi qayd etilganini kuzatamiz. Bu tabiiy hol, albatta. Chunki, inson hayotidagi o‘zgarishlar, jamiyatimizda yuz bergan har bir yangilik, umuman tarixiy taraqqiyot tilga bevosita ta’sir etadi. Bu esa yozma adabiyotda ham birma-bir aks etadi. Demak, har bir davrda adabiy til o‘ziga xos xususiyatga ega bo‘ladi. Buni biz ushbu davrlarga xos yozma manbalarning lisoniy tahlilida kuzatishimiz mumkin. 2.1.1.Unli fonemalar.Yozma manbalarda aks etgan adabiy til qurilishining fonetik jihatlarini qiyosiy tarzda kuzatganimizda qadimgi va eski turkiy adabiy tilga xos xususiyatlar yaqqol ko‘rinadi. Bunda qadimgi tilimizda ba’zi tovushlar shakllanmagan bo‘lsa, keyingi davrlarda esa yangi tovushlar shakllanganini kuzatamiz. Chunonchi, bu unli va undosh tovushlar soni va sifatida ko‘rinadi. Masalan, U.Sanaqulovning doktorlik ishida keltirilgan quyidagi jadvallardan ham buni ko‘rishimiz mumkin26. Unda unlilar soni nisbatan teng kelsa-da, mazmun va qo‘llanishi jihatidan farqlanadi. VII-X asrlarning yodgorliklari tilida qo‘llangan unli fonemalar.
XI-XIV asrlarning yodgorliklari tilida qo‘llangan unli fonemalar
Ushbu jadvallarda ikki davr, ya’ni qadimgi va eski o‘zbek tilining ilk davrlari tilidagi unlilar aks etgan bo‘lib, unli fonemalar son va sifat jihatidan ma’lum darajada umumiylikka va farqlarga ham egaligi yaqqol aks etgan. Jumladan, bu holatni undosh fonemalarning jadvalida ham kuzatishimiz mumkin: Shuni ham ta’kidlash lozimki, qadimgi tilimizdagi (O‘rxun-Enasoy) yozuvida fonemalarni belgilashda turli belgilardan foydalangan.Ba’zi fonemalar(variantlari bilan) 2-2ta belgilar bilan ifoda etilgan. Shu kabi uyg‘ur va arab yozuvidagi XI-XVII asr turkiy tillarning fonetik sistemasini to‘liq va aniq ifodalash qiyin. Chunki yozuvda izchillik saqlanmagan. Vokalizm sistemasi juda nochor ifodalangan. Arab yozuvi 8-9 unli uchun uch belgi (harf) qo‘langan. Arabcha yozuvda turkiy til unlilarini to‘liq ifodalab bo‘lmagan. Chunonchi, turkiy nutqdagi ä(ə), å(o), ye(e), ö(ү) unli fonemalarni ifodalsh uchun maxsus belgi bo‘lmagan. Ba’zan yoy belgisi turkiy u (ы), (i), ye tovushlarini ifoda etgan, yoki vov(و) va yoy(ى) belgisi turkiy to‘rt unlini -o, i, o, i unlini ifodalagan. Uyg‘ur yozuvida esa qo‘shimcha belgi oldi qator lablashgan o, i unlilar uchun maxsus harf qo‘llanilgan. Xullas, XI-XVII asr adabiy tilida qo‘llangan unlilar sistemasini aniq belgilashda qadimgi va eski turkiy davrlar alifbosida ancha murakkablik mavjuddir. Ushbu o‘rinda shuni ham aytib o‘tish lozimki, ba’zi o‘rinlarda fonemalar orasida cho‘ziq variantlari ham uchraydi. Ba’zi yodnomalar tilida cho‘ziq unlilar ishtiroki sezilmasa-da, ba’zilarida bu holat seliladi. Masalan, Mahmud Qoshg‘ariyning "Devoni lug‘atit turk", Mahmud bin Alining "Nahjul-farodis"asarida ayrim so‘zlardagi unlilarda cho‘ziqlik xususiyati aks etgan. Masalan, ikki alif yoki alif ustiga modda belgisi qo‘yilgan. Bu hol she’riy asarlar, xususan, aruz sistemasiga asoslangan matnlarda, arab-fors metrik sistemasidagi kabi cho‘ziq va qisqa unlilarning o‘zaro almashuvi asosida tuzilgan. She’riy asarlardagi turkiy so‘zlarda uchraydigan bu hodisa ba’zi ilmiy manbalarda shartli ravishda cho‘ziq va qisqa unlilarga bo‘lingan. Ammo cho‘ziq va qisqa unlilarga bo‘linish she’r tarzda yozilmagan o‘rinlarda jiddiy bir ahamiyat berilmagan. Hozirgi turkiy tillarda qayd qilingan fonetik hodisalar, masalan, unlilar ohangdoshligi, eliziya, unlilarning o‘zgarishi kabilar X-XVII asrlar adabiy tillarda ham uchraydi. 2.1.2.Undosh fonemalar. X-XIV asrlardagi umumturkiy adabiy tillarda qo‘llangan undoshlar sistemasi ham qadimgi turkiy holatdan farqlanadi. Bu davrlarda ham bir qator yangi fonemalar adabiy tilga kirib kelgan va ba’zilari iste’moldan chiqqandir yoki qo‘llanish doirasi cheklangandir. Bu davr adabiy tildagi undoshlar manbalarda arab alifbosida mavjud bo‘lgan undosh belgilari orqali berilgan. Arab grafikasiga forsiy va turkiy qo‘shimcha diakretik belgilar kiritilgan. Bu qo‘shimcha diakretik belgili harflar asosan forsiy va turkiy so‘zlarda ishlatilgan. Arab yozuvi qoidasiga ko‘ra qo‘yilish lozim bo‘lgan harflardagi nuqtalar ko‘p o‘rinlarda berilmagan. O‘zlashtirilgan so‘zlar bilan birga bir qator undoshlar turkiy tillarda qo‘llana boshlangan. Ammo bu undoshlar turkiy tillar konsonantizm sistemasida alohida xususiyatga ega bo‘lgan. Bu o‘rinda ~(ayn)j, z, v, t, h, x, s, a, t, z, e kabi bir qator undoshlarni qayd qilish lozim bo‘ladi. Shuni aytish joizki, sporadik hollarda v, f, x undoshlari asl turkiy so‘zlar bilan ham ishlatilgan. Bunday holatlarning paydo bo‘lishi turkiy tillardagi portlovchi undoshlarning spirantizatsiya qilinishi natijasida yuzaga kelishi bilan izohlanadi. O‘zlashtirilgan kalimalar bilan birga so‘z oxirida yuqorida keltirilgan yangi tovushlar ham qo‘llanadi. Avvalari so‘z boshida, so‘z o‘rtasida, boshqacha aytganda, auslaut va inlautda kelgan undoshlar so‘z oxirida ham ishlatiladi. Bu hodisa p, s, r, v, e undoshlariga oiddir. Shunindek d-undoshi asl turkiy va o‘zlashmalarda ham qo‘llanilgan. Bu holat og‘uz tillardan farqlochi belgilardan biri sanaladi. Umuman, qadimgi turkiy til bilan, uning keyingi bosqichi sanalgan eski turkiy til davri adabiy tiliga xos undoshlar umumiylikka ega bo‘lishi bilan birlikda farq qiladigan tomonlar mavjuddir. Buni biz, yuqorida qayd etilgan ilmiy ishlarda27 ham kuzatishimiz mumkin. Bu ishlarda o‘sha davr adabiy tilini o‘zigacha aks ettirgan asarlardan tanlanib, ular tilidagi fonetik xusuiyatlar tahlil etilgan. Shu asosda unli va unddosh fonemalarining jadvallari tuzilgan. Shundan biz ushbu ishimizda ba’zilarini tavsiya etishni lozim topdik. Yuqorida unlilar jadvali aks etganidek quyida undoshlar jadvalini keltirdik. Bu jadvalning biri qadimgi umumturkiy til obidalarida qo‘llangan undoshlar berilgan bo‘lsa ikkinchisi eski turkiy til davriga xosdir. VII-X asrlarning yodgorliklari tilida qo‘llangan undosh fonemalar
XI-XIV asrlar yodgorliklari tilida qo‘llangan undosh fonemalar
Bu fonemalarning so‘z tarkibida qo‘llanishi quyidagicha kuzatilishi mumkin. Chunonchi, ko‘pchilik so‘zlarning o‘zak strukturasi yopiq bo‘g‘inni tashkil qiladi. O‘zaklarda undoshlarning vc, cvc tarzda qo‘llanishi ustunlik qiladi. Affikslar uchun cv, cvc tipda qo‘llanishi xarakterlidir. So‘z boshida ikki undoshning kelishi qayd qilinmaydi. So‘z oxirida esa turkiy so‘zlar portlovchi undoshlardan b, t, k fonemalari va kamroq sirgaluvchi s, j fonemalar ham ishlatilgan. So‘z boshida sonantlardan m p va so‘z oxirida boshqa undoshlarning paydo bo‘lishi arab, fors tillaridan o‘zlashgan so‘zlarning nufuzining oshishi bilan izohlanadi. So‘z boshi va so‘z o‘rtasida boshqa barcha undoshlarning qo‘llanishi kuzatiladi. Singarmonizm qonuni ta’sirida affiks tarkibidagi unli fonemalar almashinuvidan tashqari affikslarda kelgan avvalgi jarangli/jarangsiz undoshlar progressiv assimilyasiya qonuniyati asosida, almashinuv hodisasi ro‘y beradi. Ayrim hollardagina unlilarning qo‘shilishi bilan o‘zakning oxirgi tovush jarangli holatga aylanadi. Xullas, kuzatilgan davr tilida qadimgi turkiy va eski turkiy davrlar tilining fonetik xususiyatlari tahlida har ikkala bosqichda ham, umumiylik, ya’ni o‘xshashlik va ham o‘ziga xoslik, ya’ni farq qiladigan tomonlar mavjud bo‘lib, bu til taraqqiyoti bilan bog‘liq hodisa sanaladi. 2.2. Morfologik xususiyatlar. Ma’lumki, o‘zbek tili boshqa turkiy tillar kabi agglyutinativ tipli tillarga kiradi. Ko‘pchilik o‘zak va affiks morfemalar X-XIV asrlar adabiy tillarida bo‘g‘in bilan mos keladi. Tarixan bular tarkibi ikki, uch morfemalardan tashkil topgan. So‘z bir o‘zakli morfemadan tarkib bo‘lishi mumkin. Oddiy yoki murakkab o‘zakdan yoki bir nechta affiks morfemalar bilan yasalgan bo‘ladi. O‘zak so‘zlar quyidagicha turkumlarga ajratiladi: ot, sifat, son, olmosh, fe’l, ravish va yordamchsi so‘z turkumlari kabi. Bular uchun ajratuvchi morfologik belgilar ko‘pincha qat’iy bo‘lmagan, asosan sintaktik kontekstda differen-siatsiya qilingan. Taqlidiy so‘zlar (ideofanlar), sifat va ravishlar oralig‘ida joylashgan. Yodamchi so‘zlar esa ko‘makchi, bog‘lovchi, yuklama, undov kabi o‘ziga xos guruhlarga bo‘linadi. 2.2.1. Ot so‘z turkumi. Ilmiy manbalarda X-XVII asrlar yodgorliklari tilida ot so‘z turkumiga xos grammatik xususiyatlar ko‘plik, egalik, kelishik kabi ma’nolarini ifodalovchi affiks morfemalar paradigmalari asosida qayd etiladi. Qayd etilgan nom bilan atalgan har qaysi paradigma kategoriyani tashkil etadi. Masalan, ko‘plik, egalik, kelishik kategoriyalari kabi. Bu qayd etilgan kategoriyaga xos qo‘shimchalar o‘zak yoki negizga qo‘shilganda asosan ma’lum bir qonuniy tartib qo‘llaniladi: avval ko‘plik, so‘ng egalik va keyin kelishik qo‘shimchalari kelishigi qonuniydir. Bu qo‘shimchalar ot turkumiga xos bo‘lsa-da, boshqa turkumdagi so‘zlar bilan ham qo‘llanilishi mumkin. Ammo boshqa turkumdagi so‘zlarga qo‘shilganda ular substantivlashadi, ya’ni ot vazifasiga ko‘chadi. 2.2.2. Otlarda ko‘plik ma’nosi. Qayd etilgan davr tilida, ya’ni eski o‘zbek tilida ko‘plik kategoriyasining grammatik vositasi asosan-lar/lәr qo‘shimchasi hisoblangan. Bu affiks ko‘plikni ko‘rsatish uchun ham, hamda noaniq-umumlashgan ko‘plikni ifodalash uchun qo‘llangan. Bu qo‘shimcha bir qator grammatik ma’nolar bilan ham qo‘llangan: erkalash, kuchaytirish, birgalik, jamlik, taxmin kabi boshqa ma’nolar ham kasb etgan. Fe’l kategoriyasidagi ko‘plikni birinchi va ikkinchi shaxsi uchun maxsus affikslar ishlatilgan, shu kabi uchinchi shaxs ko‘pligida – lar/ lәr affiksi ham qo‘llangan. Ushbu o‘rinda qayd etish lozimki, ilmiy manbalarda qadimgi turkiy tilning ilk davrlarida ko‘plik ma’nosini ifodalashda -t shaklidagi qo‘shimcha ham qo‘llangan, keyingi davrlarida iste’moldan chiqqan, hatto O‘rxun-Enasoy yodgorliklarida ham deyarli qo‘llanilmaydi, to‘g‘rirog‘i sanoqli so‘zlar tarkibidagina uchraydi28. Xuddi shunday XI asr obidalar tilida ayrim so‘zlarda uchraydi.Masalan, “Devoni lug‘atit turk” asarida ham qadimgi tegin(shahzoda) so‘zining ko‘pligi tegit shaklida qo‘llanganligi izohlanadi29. Shuningdek, turkiy tillarning ma’lum bir davrlaridan boshlab -an/әn shakldagi qo‘shimcha ham ko‘plik ma’nosida qo‘llanganli qayd etiladi. Bu qo‘shimcha qadimgi davrlarda ham, eski turkiy til va eski o‘zbek tili davrlarida ham eran, o‘g‘lan kabi so‘zlar tarkibida uchrashi aytiladi: O‘g‘lan irg‘ishti-bolalar yig‘lashdi (DLT); Bu so‘zlar tarkibidagi –an qo‘shimchasi –lar ma’nosida qo‘llangan(eran-erlar, o‘g‘lan-o‘g‘illar kabi). Ammo Mahmud Koshg‘ariyning yozishicha, XI asr tilida ko‘plik ko‘rsatkichi faqat -lar/-lәr qo‘shimchasi sanalgan. Qdimgi–an qo‘shimchasi esa eran, o‘g‘lan kabi so‘zlar tarkibida odatdan tashqari holda qo‘llangan30. Bu qo‘shimcha “Qutadg‘u bilig” da turkan so‘zining tarkibida ham uchraydi: Tirilsuni turkan kut min yln Ialinsuni kormaz karak ajun. Bayat berdi davlat ey turkan kut Ann shukri klgu ukb min at. (Namangan qo‘lyozmasi, 10). Ushbu so‘zlar XI asrdan keyingi davr yodgorliklarida ham uchrasa-da, ular birlik shakldagi so‘zlar sanaladi va ko‘pligi -lar/-lәr qo‘shimchasi qo‘shilgandagina anlashiladi: eranlar, o‘g‘lonlar yoki O‘g‘lonlari qo‘rqtilar (Rabg‘uziy, 41a ) kabi. Shuni ham ta’kidlash lozimki, o‘sha davr tukiy, jumladan eski o‘zbek tilining leksik qatlamida arab tilidan o‘zlashgan so‘zlar ancha keng joy olgan edi. Bu so‘zlarning birlik va ko‘plik shakllari ham saqlangan bo‘lgan. Masalan, hol, xalq (xoliqa), olim, ajib kabi so‘zlarning ko‘pligi ahvol, xaloyiq, ulamo, ajoyib shakllarda aks etgan. Bu so‘zlar aynan shu ma’nolarda yozma manbalar qo‘llanilgan. Lekin bu kabi ko‘plik shakllari turkiy tilga xos emas. Bunday shakllar faqat o‘zlashgan arabcha so‘zlardagina qo‘llanilgan. Xullas, X-XIV asrlardagi umumturkiy adabiy tildagi ko‘plik kategoriyasining asosiy grammatik belgisi --lar/-lәr qo‘shimchasi hisoblangan. 2.2.3. Otlarda egalik kategoriyasi. X-XIV asrlardagi umumturkiy adabiy tildagi egalik ma’nolari maxsus qo‘shimchalar orqali ifodalangan. Ular ba’zi asarlarda singarmonizm qonuni talabi asosida qo‘llanib, fonetik variantlarga ham ega bo‘lishgan. Bu xususiyat asosida yuqorida tilga olingan olimlarning ilmiy manbalarda egalik qo‘shimchalari quyidagicha belgilangan. Birlik shakllari 1- shaxs -m (-ыm/-im, -um/-үm) - akam, qыzыm/ishim, og‘lum/kőzүm; 2- shaxs -ң (-ың/-iң, -uң/-үң ) - akaң (qыzың/ishiң, og‘luң /kőzүң); 3- shaxs -sы/-si , -ы/-i, - qыzы/ishi, babasы/bibisi kabi. | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||