Mirzə Aləkbər Sabir. Hophopnamədən: Satiralar. 1911. Ağladıqca kişi qeyrətsiz olur

O zaman ki, bezikib şah qaçdı,

Parlaman parladı əzası ilə,

Məclis içrə ümənayi-millət

Düzəlib işlərin əskik-gərəyi,

Leyk biz işbu təmənnadə ikən,

Hər yetən keçdi cəmaət başına,

Yetdi bir mərtəbəyə surəti-kar, -

İçilən çay, yeyilən yağlı plov,

Parlamandır, balam, axır burada,

Hansı bir məsələdən bəhs edilib,

Yox, əfəndim, yanılış zənn etmə,

Doğru, gərçi üfüqi-İrandan

Yəni millət işi millət əlinə

Şimdi öz işlərini icrayə

Leyk bildinmi büzürgani-vətən

Çırmanıb iş görəcək yerdə, yazıq,

Gözlülər başladılar ağlamağa,

İş yatıb qaldı arada ölütək,

Əsl mətləb unudullu, lakin

Gördü meydanı adamdan xali –

Hər kəs ancaq bacarıb aldı ləqəb,

Dürtülüb soxud özün parlamana,

Pah, nə çoxdur bütün İranda ləqəb,

Çıxdı meydana müləqqəb kişilər,

İş necə oldu, onu alma xəbər,

Bir deyən olmadı, ey xanəxərab,

Siz hələ aşiqi-şeydayi-ləqəb,

Ləqəb iş görməz, əfəndim, kişinin

Kişidən istənilən işdir, iş,

De görək, şimdi müqəddəs vətənin

Ancaq iş gördü ləqəb “fabrikası”,

İndi qandınsa işin əngəlini,