Klemento el aleksandrio
|
|  Yüklə 368 Kb.
|
40,1. Rilate la eraropjn plenumitajn de ni en la estinteco Dio nin pardonas, rilate la postvenantajn ĉiu pardonon akiras per si mem.209. Ankaŭ tio signifas sin penti, tio estas agnoski la pasintajn erarojn kaj peti de la Patro ne plu rememori ilin. Li sola kapablas igi nefaritaj la erarojn jam faritajn forviŝinte la faritajn pekojn per la kompato kiu venas de Li kaj per la roso de la Sankta Spirito. 2. Fakte li diras: “ĉiun el vi Mi juĝas konforme al lia konduto210”, kaj por ĉiu afero li krias ke la fino de ĉio alproksimiĝas211. 3. Tial eĉ por kiu bone faris dum sia tuta vivo la plej grandajn agojn, sed je la fino grundas sur la malbono, por tiu estas senutilaj la pasintaj streĉoj212, ĉar li estos eksterkonkursa je la fino213 de la dramo; kontraŭe por tiu kiu en la pasinteco vivis pli malbone (ol antaŭ la bapto) kaj malzorge eblas, poste, sin konvertiĝinte, venki sian propran malbonan konduton, kiu daŭris dum longa tempo, per la tempo kiu sekvas la konvertiĝon214; 4. Tamen necesas granda zorgo, kiel al la malforta korpo post longa malsano necesas dieto kaj pli granda terapio. 5. Ho ŝtelinto, ĉu vi deziras havi la pardonon? Ne plu ŝtelu215. Kiu adultis, tiu ne sin lasu bruladi de la pasio216; kiu malĉastis, tiu estontece estu pura; kiu ŝtelis, tiu redonu kaj li redonu abundege217; kiu parolis malveran ateston, tiu ekzercu sin paroli la veron; kiu estas ĵurrompanto, tiu ne plu faru falsan ĵuron. Fortranĉu de vi ankaŭ la aliajn pasiojn218, la kolerigemon, la deziron, la doloron, la timon, ĉar ĉe la elviviĝo vi povu vin trovi fronte de la malamiko estante jam liberigita sur tiu tero219. 6. Do, verŝajne estas neeble forigi komplete la pasiojn kiuj kreskis kune kun vi, sed per la povo de Dio, kaj per la homa preĝo de la gefratoj, per vera konvertiĝo kaj per daŭra ekzercado ili povas esti korektitaj. 41,1. Tial absolute necesas ke vi, kiu estas aroganta, potenca kaj riĉa,l oku kiel vian gvidanton apud vi homon de Dio kvazaŭ trejniston kaj ŝipestron. Respektu lin ankaŭ se li estas unuopulo, timu lin ankaŭ se li estas sola, prizorgu lin aŭskulti eĉ se li estas la nura sincera parolanto kaj eĉ se li samtempe vin riproĉas malmilde kaj vin prizorgas. 2. Fakte eĉ ne al la okuloj konvenas resti ĉiam sen korektoj, sed konvenas plori kaj kelkfoje sin lasi piki por akiri pli grandan sanon. 3. Same ankaŭ por la animo nenio estas pli pereiga ol senĉesa plezuro: ĝi fakte blindiĝas pro elĉerpiĝo se ĝi restas senmova antaŭ vorto sincere dirita. 4. Kaj timu tiun homon kiam li ekkoleras, ĉagreniĝu kiam li malĝojiĝas, respektu lin kiam li malkoleriĝas, antaŭavertu lin kiam li evitas punkorekton. 5. Kaj tiu ĉi homo viglu por vi dum multaj noktoj220 iĝinte kvazaŭ ambasadoro por vi ĉe Dio kaj ravante la Patron per senĉesaj litanioj. Li, fakte, nekontraŭas Siajn gefilojn kiuj vokas Sian teneron.221 6. La homo de Dio de vi honorita preĝos per pura koro, kiel anĝelo de Dio kaj neniel ĉagrenita de vi, sed por vi. Tiu estas sincera konvertiĝo. 7. “Dio ne povas esti mokata222” kaj ne priatentas la malplenajn vortojn: fakte nur Li traesploras internaĵojn, lumbojn kaj korojn223 Li aŭskultadas tiujn kiuj baraktas tra la fajro kaj elaŭdas tiujn kiuj kuŝas en la ventro de la baleno kaj Li estas proksima al ĉiuj kiuj kredas je Li kaj Li restas for de la sendiuloj, krom se ili konvertiĝas. La rakonto pri la juna rabisto224 42,1. Tial ke vi , kiu vere konvertiĝis, povu fidi je la fakto ke restas al vi sufiĉa espero pri via savo, aŭskultu rakonton kiu ne estas ĝustadire rakonto sed vera historiaĵo225 transrakontita kaj konservita en la memoraĵoj pri la apostolo Johano. 2. Post kiam mortis la tirano226 li direktiĝis el insulo nomata Patmos227 al Efezo, kaj li iradis porti konsolon ankaŭ en la teritorioj proksimaj al paganoj, tie por nomumi episkopojn, tie por akordiĝi tutaj eklezioj, tie por ricevi unu nuran el la heredaĵoj indikitaj de la Sankta Spirito. 3. Do, alveninte al iu el la ne malproksimaj urboj, pri kiu kelkiuj diras eĉ la nomon228, post kiam li estis konsolinta la gefratojn, li rigardis la episkopon229 kiu regis super ĉiujn, kaj vidinte junulon kiu estis kun sana kaj fortika konstitucio, belaspekta kaj sindediĉa, li diris: “Tiun ĉi ulon mi konfidas al vi por gardo per ĉiu zorgo fronte al la Eklezio kaj al Kristo atestanto”. Tiu ĉi akceptis la taskon kaj faris siajn promesojn kaj Johano ripetis la samajn vortojn kaj vokis atestantojn. 4. Poste li revenis al Efezo, kaj la sacerdoto gastiginte en sia domo la junulon kiun oni konfidis al li, tiun li nutris, kaj tenis kune kun si, li lin superŝutis per amemo, kaj fine lin lumigis230. Kaj post tio li malintensigis la zorgon kaj la gardon, pretekste ke li jam flankemetis al li la perfektan gardiston, la sigelon de la Sinjoro. 5. Sed al la junulo, kiu estis akirinta la sendependecon antaŭ la ĝusta momento, alproksimiĝis por lin ruinigi iuj samaĝuloj kiuj estis mallaboremaj kaj kutimiĝintaj al ĉia malvirto kaj al malbonfaro; kaj ili unue lin implikis en luksajn diboĉfestenojn, poste foririnte dumnokte por ŝteladoj ili kunportis lin kune kun si, fine ili opiniis fareblan kune kun li pli gravan krimon. 6. Kaj ĉi tiu ulo iom post iom alkutimiĝadis kaj pro sia fortika naturo, kiel ĉevalo sen mordaĵo kaj sen brido, kiu perdas la ĝustan vojon, mordinte la bridon231 li forte treniĝadis en la abismon. 7. Kaj tute perdinte la esperon rilate al la savo en Dio, li ne plu pensis pri etaj krimoj, sed farinte jam gravan krimon, ĉar li estis definitive perdita li opiniis ĝusta afero suferi la saman sorton de la aliuloj. Kaj preninte kune kun si tiujn samajn kamaradojn kaj kuniginte bandon da rabistoj, li estis preta kiel bandestro, violentegulo, sangavidulo, kruelulo. 8. La tempo pasis kaj prezentiĝinte iu neceso, oni revokis Johanon. Kaj tiu ĉi post kiam li estis finaranĝinta la aferojn pro kiuj li estis vokita, li diris:”Nu, ho episkopo, redonu al mi kion vi ricevis depone de mi kaj de Kristo fronte al la atestanta Eklezio kiun vi estras”. 9. La episkopo unuamomente restis konsternita, pripensante esti kalumniita pro mono kiun li neniam ricevis; kaj li ne povis konsenti krediton por aferoj kiujn li ne havis; nek li povis ne kredi je Johano. Sed kiam Johano diris: “ Mi postulas de vi returne la junulon kaj la animon de la frato”, tiu ĉi, sopirĝeminte profunde el la koro kaj plorinte, diris:”Li mortis”. Kiel? Kaj per kia morto?”. “Li mortis je la okuloj de Dio232 ; fakte li fariĝis malica kaj malvirta, kaj, ĉefe, li fariĝis rabisto kaj nun anstataŭ la Eklezio li makizis tramonte kune kun kanajlaro simila al li”. 10. La apostolo forŝirinte siajn vestojn kaj frapinte sian kapon, post granda ĝemado diris: “Belan gardiston por la animo de la frato mi lasis. Sed, nu, oni alportu al mi ĉevalon kaj iu gvidu min laŭvoje”. Kaj li foriris el la preĝejo tia kia li estis. 11. Alveninta al la loko li estis kaptita de la rabistaj gardostarantoj, sen forfuĝi nek humile peti, sed kriante: “Mi venis intence, akompanu min ĉe vian estron”. 12. Kaj, intertempe, tiu ĉi, tiel armita, atendadis: sed kiam li rekonis Johanon kiu venis ĉe lin, li hontis kaj ekforkuris. Kaj tiu lin sekvadis preter siaj fortoj, forgesinte sian aĝon kaj kriante: 13. “Kial, ho filo, vi forfuĝas de mi kiu estas via senarma, maljuna patro? Kompatu min, ho filo, ne timu: vi ankoraŭ havas esperojn je vivo. Mi respondecos pri vi antaŭ Kristo233; se vi tion petas de mi mi volonte suferos vian morton kiel Jesuo faris por ni. Por vi mi donos interŝange mian animon. Bonvolu halti, kredu min: Kristo min sendis”. 14. Kaj tiu ĉi, unuamomente, aŭdinte tion haltis terenrigardante, poste li forĵetis la armilojn, kaj ektremante li maldolĉe ploris234, brakumis la maljunulon kiu iris al li renkonten, konfesante per ĝemadoj okaze povaj kaj sin baptigante la duan fojon pere de la larmoj, kaj kaŝante nur la dekstran manon. 15. Kaj Johano, garantiante kaj ĵurante al li ke li mem estis trovinta la pardonon por li antaŭ la Sinjoro, preĝante kaj ĝenuiĝante, kaj kisante tiun saman dekstran manon kiel se ĝi estus purigita de la pento, lin rekondukis al la eklezio, kaj petpreĝante per multegaj preĝoj, luktante per daŭraj fastoj, per allogaj235 variaj paroladoj interesigante lian menson li foriris, kiel oni diras, ne antaŭ ol elektigis lin kiel estron de la eklezio mem236, tiel doninte grandan ekzemplon de vera pento kaj grandan signon de renaskiĝo, trofeon de videbla resurekto237. 16. [....]238. Kun brilegaj vizaĝoj, ĝojante, kantante himnojn, malfermante la ĉielon. Antaŭ ĉiuj la Savanto mem antaŭeniras prezentante la dekstran flankon, proponante senombran, senfinan lumon, indikante la vojon al la sino de la Patro, al la eterna vivo, al la ĉiela regno. 17. Oni kredu je tiuj samaj aferoj, kaj je la disĉiploj de Dio kaj je Dio atestanta, per profetaĵoj, per la Evangelio kaj per la vortoj de la apostoloj, vivante kune kun ili kaj ilin aŭskultante kaj praktikante iliajn farojn, oni kiam li elviviĝos li vidos la efektiviĝon de sia kredo. 18. Fakte kiu akceptis dum sia surtera vivo la anĝelon de la konvertiĝo tiu ne konvertiĝos kiam li forlasos sian korpon, nek hontos vidante la Savanton kiu antaŭeniras kun Sia gloro kaj Sia armeo; li ne timos la fajron. Kaj se, kontraŭe, iu elektas resti en la pekoj pro la ĝuoj kaj li preferas feliĉan vivon surtere kaj, se la Savanto donas al li la pardonon, li sin turnas aliflanken, tiu encerbiĝu povi kulpigi nek Dion nek la riĉaĵojn, nek la fakton ke li eraris en la pasinteco, sed li kulpigu pro tio sian animon kiu memvole perdiĝis. 19. Al tiu kiu sin turnas por rigardi la savon kaj ĝin deziras kaj insiste kaj forte ĝin petegas239. Li donas la veran puriĝon kaj la neŝanĝeblan vivon de la bona Patro kiu estas en la ĉielo. 20. Al Li pere de la Filo Jesuo Kristo, Sinjoro de la vivantoj kaj de la mortintoj240, pere de la Sankta Spirito, estu gloro, honoro, forto, eterna grandeco nun kaj por ĉiam kaj eterne241. Amen. 1 Logos (ĉi tie en la greka sono) egalas al Vorto, Vorto de la menso de Dio, do Filo de Dio. Logos ankaŭ signifas Racion disvastigitan en kaj per la homa menso. 2 Eble necesas, sed tio ripetiĝos plurfoje laŭnote, ke en la Klementa lingvaĵo tiu termino havas apartan signifon: sciulo, informito, sekvanto de Kristo ktp. Kutime, en aliai samtempaj verkoj, la sama termino indikas herezon reduktantan Kriston al Eono, al korektanto de la Dia kreaĵo aŭ inspiranto de ekzotika doktrino. Gnozo estas la plej minaca herezo en la historio de Kristanismo, kontraŭ kiu unuanime reagis la Patroj kaj la Ekleziaj Instruaj Instancoj. 3 V. Mk 10,25. Eble Klamento rifuzis senprudentan, kaj misportan, interpreton de supraĵaj aŭ fanatikaj kristanoj laŭ kiuj la Sinjoro estis ordoninta al ĉiuj la abstinon de la teraj bonaĵoj. 4 La tipo de homo servila kaj flatanta kiu sin helpas per sagacaj paroladoj por akiri personajn avantaĝojn havas matricon klasikan, aparte en Platono. 5 La senco de tiuj vortoj estas sama kiel de Mt 5,48 kaj 1921; Mk 10,18; Lk 18,19. 6 V. Rm 11,36. 7 Senco intuiciigita el komparo kun samaŭtoraj verkoj (V. Pro. 56,3). 8 La samo troviĝas en aliaj samaŭtoraj verkoj. 9 Komentariistoj vidas en la esprimo katabol” ”ŝanĝo, modifiĝo” imiton de la lingvaĵo de Tucidido. 10 Estas certe aludataj Mt 23,12; Lk 14,11; 18,14. 11 Ankaŭ tie ĉi la teksto estas mankoplena, sed la signifo entute klaras: Klemento, fakte, ne ariĝas al la roto da laŭdantoj de riĉo kaj esprimas rilate riĉulojn amon pli grandan ĉar, male, anstataŭ sin meti je ilia servo, li volas indiki al ili la veran bonon. 12 V. Fil 3,13. 13 La vorto di£thsij, “intima inklino”, origine estas taksata derivaĵo platona. 14 Mk 10,25; Mt 19,24; Lk 18,25. 15 Evidentas ke Klemento en tiu pasaĵo, komunikas sian penson ne, sendistinge, al la riĉularo por ke ili konvertiĝu, sed al riĉuloj jam kristane iniciatitaj. 16 Ĉi tie vivo signifas la “eternan vivon”, nome la savo fina, kaj mondo aludas la laŭhoman mondon, nome al la foreco el Dio. 17 Mk 10,27; Mat 19,26; Lk 18,25. 18 Evidentas ke Klemento adresas sian parolon ne, senspecife, al riĉuloj por ke ili povu konvertiĝi; sed, kiel jam substrekite en la enkonduko, al la riĉuloj jam inicitaj kaj akceptintaj la videblan savon per la bapto. Pliposte tiujn riĉulojn Klemento difinas “alvokataj”. 19 Alia traduko, el alia varianto (ken”n, vakua, anstataŭ kain”n = nova). La unua proponas signofon pli klaran. 20 Klemento uzas la imagon, kiel jam sankta Paŭlo, de la konkurso kaj stadiono (ekzemple, 1Kor 8,24), sed ĝenerale ankaŭ la greka kulturo, el kiu la konkursema spirito, sin helpas per atletecaj komparoj. 21 1Kor 11,25ss. 22 Koncepto ĉeesta ankaŭ en aliaj samaŭtoraj verkoj. 23 V. 1Kor 13,13; 1Kor 15,52. 24 Imago kutima ankaŭ en ceteraj liaj verkoj. 25 Estas raportata la versego de Mk 10,17. Oni povas noti ke Klemento miksas tiun tekston kun tiu de Mt 19,16 kaj ĝin iom modifas por igi ĉion pli taŭga al sia celo, nome influi la legantojn. 26 En manuskriptaj tekstoj troviĝas, foje, anstataŭ c£meloj (kamelo) ankaŭ c£mloj (ŝipŝnurego), eble enŝtelita por mildigi la komparan kontraston: pli facilas tion fari por ŝnuro ol por kamelo. 27 La fakto ke Jesuo promesas centoblon de la forlasitaĵo signifas ke, interalie, ankaŭ la materia bonstato estos redonita en la eterna vivo. Jesuo, do, ne disdegnas la riĉon konsideratan kiel bonaĵon. 28 La aldonaĵo “kune kun persekutoj”, propra de Marko, sugestas ke teraj gratifikoj, eĉ se tre kontentigaj, neniam estas disdividitaj el suferoj. 29 Tio dedukteblas el la samrakontaj eroj de Mt 19,16-30 kaj Lk 18,18-30. 30 Klemento, kiel jam dirite, proponas sian spiritan interpreto-manieron pri la Sanktaj Skriboj, kiu ne haltu ĉe la materia valoro de la vorto. 31 V. Mt 13,38. 32 La imago pri diaĵo tam…aj, nome “trezoristo, disdonanto”, klasike figuras. 33 V. Joh 14,16. 34 Ĉi tie Klemento uzas gnîsij kun signifo nova: kutime la Patroj per tiu nomo indikas herezon renversantan ĉion kristanan. Por Klemento “gnozo” estas la ĝusta laŭracia sistemo interpreti la bibliajn esprimojn kaj per ĝi alveni al kompreno pri la realoj teologiaj. Koni kiel asimiliĝi al Dio estas imago ĉeesta ankaŭ ĉu en la Johana evangelio (17,3) ĉu en la klasika literaturo(Platono) kaj fariĝos filozofia-mistika spekulativo ĉe estontaj kristanaj teologoj kaj filozofoj 35 V. !Tim 6,19. 36 V. Mt 10,37. 37 V. Joh 1,17; Heb 3,5ss. 38 V.Gal 2,21. 39 V. Fil 2,8. El la greka teksto shme…on (signo) kiu en la vivo de Kristo estas precipe la morto sur la kruco. 40 V. Mk 10,20. 41 La temo de puer senex (infano maljuna) estas “toposo” kiu ĝuos je ampleksa sukceso en eŭropa literaturo: en tiu figuro de ideala homo, junulo, pro sia virta konduto, montras maturiĝon laŭdindan en maljunula aĝo, kaj tiel la du polusoj - junaĝo kaj maljunaĝo - emas al kompensado. 42 V. Rm 1,17 kaj Strom. IV,29,3. 43 V. Str IV 29,3. 44 V. Rm 7,12. 45 V. Gal 3,24. 46 V. Rm 8,14-17; Mt 12,50. 47 Mt 19,21. 48 V. Mt 7,7; Lk 11,9. 49 V. Mk 10,21; Lk 18,22. 50 V. Mk 10,20. 51 Lk 10, 38-42. La interpreto kiun faras Klemento pri tiu Luka evangeliero pri Marta kaj Maria ne similas al tiu kiu plej disvastiĝis de la tempo de Origeno: Marta estus la simbolo de la aktiva vivo kaj Maria de tiu kontempla. Ĉi tie, male, fronte al figuro de riĉulo kiu ne sukcesas transiri la simplan respekton pri la leĝo, Marta prezentas la mosean leĝon kun ties literaj preskriboj, Maria la leĝon de la spirito kies kerno estas la amo al Dio kaj al la proksimularo. 52 V. Mt 19,21; Mk 10,21. 53 V. Rm 10,3. 54 En la klasika literaturo tiuj personoj, kune kun multaj aliaj, estis cititaj kiel reprezentantoj de ateismo. 55 V. Kol 1,15; 2Kor 5,17; Gal 6,15. 56 La esprimo t¦ ¢lÒtria havas originon el stoikismo kaj indikas la aĵojn eksterajn opone distingiĝantaj el tio kio estas interne de la homo. 57 La vorto mammon (mamwn©) indikas la riĉaĵojn kaj estis konservita ĉe la evangeliistoj en la origina formo. Ĝi estis jam uzita en Sir 31,8 por malŝatigi la kananajn idolojn al kiuj tiutempaj hebreoj oferis. Ĝi komprenigas riĉaĵojn de kiuj la homo estas posedata. 58 V. Lk 16,9. 59 V. Mt 16,20. 60 V. 25,35-46. 61 Mt 8,12. 62 V. Lk 19,5. 63 V. Mk 2,14; Lk 5,27-29. 64 V.Mt 9,9. 65 V. Lk 19,9. 66 Klemento por priskribi la korektan uzon de la riĉaĵoj utiligas tri terminojn: cr”mata, nome riĉaĵoj kiuj ne nur estas posedaĵoj (kt”mata), sed povas fariĝi avantaĝaj por aliaj homoj (cr”sima). 67 Por esprimi diversajn manierojn de rilato inter la realaĵoj kreitaj, Klemento ofte utiligas la koncepton de instrumento kiu, ĉi-kaze, klare estas muzikilo. 68 Teksto ne certa, divermaniere legata kaj interpretata. 69 En la konsideroj pri la materiaj bonaĵoj, Klemento amplekse sin montras ŝuldanto al Stoikismo: la eksteraj realaĵoj estas fakte taksataj indiferentaj, ¢di£fwra, laŭsintene kun la indiferenteco manifestita de stoikismo rilate ĉiujn bonaĵojn nespiritajn. Tamen, oni rimarku, ke dum por la stoikstoj estas la bonaĵoj el si mem indiferentaj, por Klemento estas la homo kiu ilin igas tiaj. 70 Konceptoj larĝe uzitaj en la Pedagogo. 71 V. Mk 10,21. 72 Estas aludataj diversaj pasaĵoj evangeliaj. 73 V. Mt 5,3. 74 V. Gn 3,19. 75 V.Mt 6,21; Lk 12,34: St.r VII 77,6. 76 V. Lk 6,45; Mt 12.34-35. 77 V. Mt 13,44. 78 V. Mt 5,3. 79 Mt 5,6. 80 V. Mk 10,33. 81 V. 1Kor 13,13. 82 V. 1Kor 3,17. 83 V.Lk 6,29; Mt 5,39. 84 La fakto ke la animo kaj ĝia saviĝo troviĝas en la kerno de la interesoj de Klemento je malprofito de la korpo, kiu estas aferaĵo pure akcidenca, estas matrice platona. 85 Traduko iom divenita. 86 Nome de Jesuo Kristo. 87 Traduko diskutata ĉar nur hipotizata ĉar kohera kun la ĝenerala senso. 88 V. Mk 19,21; Mk 10,23. 89 1Kor 7,31. 90 Mk 10,22. 91 Nome kiuj ne havas rektan rilaton kun la virto kaj savo, kaj lasas la posedanton en la Apatia (¢p£qeia). Plua koncepto devenanta el la moralo de stoikisto. 92 Mk 10,26. 93 Mk 10,26 94 Klementa ekzegezo desegnas la komunikadon de Kristo per du manieroj: la parabolo kaj la rekta parolado. 95 Mk 10,26. 96 Mk 10,27. 97 Mt 11,12. 98 Teksto diskutata. 99 Mt 17,27. 100 Mk 10,28. 101 La esprimo, certe iom tiam onidira, estis imago eluzata en la klasika medio, tiom ŝatata de Klemento. 102 Lk 10,20; Hebr 12,23. 103 Mk 10.29s. 104 Lk 14,26. 105 Mt 5,44; Lk 6,27.35. 106 Vidu Ef 2,1.3. 107 1Pt 1,3. 108 Joh 10,28. 109 Joh 14,18. 110 Mt 23,9. 111 Mt 8,22. 112 Lk 9,60. 113 Mt 11,28ss. 114 2Kor 12,4. 115 1Kor 2,9. 116 1Pt 1,12. 117 Joh 6,50ss. 118 Interplekto de diversaj novtestamentaj elementoj. 119 La malĉeesto de envio, en la dioj, aperas ofte en verkoj de Platono, tiom estimata de Klemento el Aleksandio. 120 Mt 5,29s; Mk 9,43.45.47. 121 Lk 14,26. 122 Teksto parte integrita per la sampensaj vorteroj de Mk 8,35 kaj aliaj evangelioj. 123 Mk 10,30. 124 Mk 4,18.22; Mk 1,16-20; Lk 5,1-11; Joh 1,40-42. 125 Tiu ĉi figuro oftas en Platono. 126 Estas temo, krom biblia, platona. 127 1Kor 3,13; Pt 4,12. 128 Mk 10,31. 129 Mk 10,31. 130 La du imagoj corhgÕj (distribuanto) kaj prÒxenÒx (peranto) estas ĉerpitaj el la greka kulturo, uzataj kiel anoncantaj male ĉi-kaze pri morto. 131 La esprimo, kiu povas prezentiĝi malfacile komprenebla, estas ĉerpita el ĉevalkuroj: la ĉevaloj, ene de la hipodromo, por mallongigi la trakurendan spacon, devis ĝiri plej eble proksime de la ekstremaj ŝtonoj. Per ĝi Klemento sugestas ke kristano devas plejenergie engaĝiĝi por atingi la savon. 132 Mk 10,25. 134 Temas pri perdita verko de Klemento, pri kiu ni trovas kelkajn informojn en la Stromatoj, kaj kiu pritraktis la ekkonajn kaj ontologiajn proncipojn de la realo rilate la kredon kaj kristanismon. 135 Mt 22, 36-39; Mk 12,29-30; Lk 10,27-28. Tiu.ĉi verka sekcio, pivotigita de la amo al Dio kaj al la proksimularo, utilas por plie klarigi la parabolon pri la riĉa junulo. La sola precepto de amo estas subdividita laŭ “gradoj” de intenseco, amo al Dio antaŭ ĉio kaj amo al proksimularo. 136 Rm 11.36. 137 Lk 10,27-29. 138 Estas enkondukita ĉi tie la parabolo pri la bona Samariano (Lk 10,30-37) kiu ĉi-kaze estas interpretita laŭkronologia senco: la Samariano estas Kristo kiu elĉielis, ne pro hazardo, sed por prizorgi la homaron afliktitan. Tiu interpreto fariĝos ofta en postaj epokoj. 139 Lk 10,31 140 Ef 6,12. 141 Vidu Ped I,101 kaj Str II 119. 142 Mt 3,10; Lk 3,9; Peg II 51,2. 143 Joh 15,1. 144 Did 9,2. 145 Hebr 1,14; Ef 3,10. 146 Rm 8,19-21. 147 Joh 14,15.23. 148 Mt 7,21. 149 Lk 6,46. 150 Mt 13,16s. 151 Joph 13,17. 152 Mt 25, 34-40. 153 Mt 25,41-45. 154 Mt 10,40; Lk 10,16. 155 En multaj pasaĵoj evangeliaj estas uzataj tiaj vokmanieroj, ekz. Mk 10,24 (filoj); Joh 21,5 (infanoj); Mt 11,25 (beboj); Lk 12,4 kaj Joh 15,14 (amikoj); Mt 10,42 (etuloj). 156 Mt 18,10. 157 Lk 12,32. 158 Vidu Mt 11,11; Lk 7,28. 159 Mt 10,41s. 160 Lk 16,9. 161 Ag 4,32. 162 2Kor 9,7. 163 Lk 6,30. 164 Vidu Hbr 12,22. 165 Vidu Mt 23,15. 166 Koncepto ĉeesta ankaŭ en Gregoro el Nazianco. 167 Mt 10,22 kaj Mk 13,13. 168 Klemento nepropre atribuas al Jesuo esprimon kiu ne estas atestata en la kanonaj evangelioj. Klemento, fakte, ne disdegnas ankaŭ la literaturon neoficialan, sed biblie inspiritan: Li ĉerpas el ĝi konscie, zorgeme distingante la oficialaĵojn el la netiaj, 169 Mt 7,1s; Lk 6,68. 171de la amo el Dio, kaj do ties tenerecon. Vidu Joh 14,23. 172 Temas pri figuro ofta en la patristikaj tekstoj. 173 Evidente unuatempa kristanaro kredis je la reciproka propetado. 174 Klemento montras ankaŭ tie ĉi ke mem havas “estetikan” (= ĉi-kaze preskaŭ sensa percepto pri la valoro de la proksimeco al io celata). La kredanto, fakte, pro la fakto mem de sia kredago, fariĝas “bona kaj proksima” al Dio. La mara metaforo, en kiu la elektitoj treniĝas for de la monda ŝtormo estas je epikureca origino. 175 Vidu 1Pr 1,8. 176 Mt 5,14.10. 177 La terminologio de la “semo” indikanta la elektitojn kaj “restadon en fremda tero”, kaj plueluzita por desegni la surteran vivon en la putriva loĝejo de la korpo, devenas el la gnostika literaturo. 178 Tt 1,4. 179 Rm 8,17. Heredanto estas la kristanaro, nome la semo. La karakterizoj de la Verbo priskribas la semon kaj la semo priskribas la Verbon! 180 Oni notu kiel la semo, nome la kristanaro, fariĝas kaj funkcie identiĝas kun la Verbo Peranto. 181 Komentistoj rimarkigas ke jam la termino “sino” (en la greka kÒlpoj = brusto laktoplena) rilate la Patron aldonas “virinecan” karakterizon al Dio. Eble temus pri oksomoro karakteriza de la mistikula lingvaĵo aŭ provo vidi en Dio patrinecajn aspektojn jam aluditajn en la profetoj. 182 Joh 1,18. 183 1Joh 4,8.16. 184 Aliaj tradukas “estis de ni kontemplata”. La interpreto pli transdonita devenas de la supozita verba formo eqer£qh jam uzita de la gnostikuloj. 185 Revenas la koncepto de la patrineco de Dio. 186 2Tm 4,6. 187 Joh 13,34; 14,27. 188 Joh 15,13. 189 1Joh 3,15. 190 Vidu Joh 15,5s. 191 1Kor 12,31. 192 1Kor 13,5. Klemento ekcitas la Paŭlan kantiko al amo. 193 passo special 194 1Pt 4,8. 195 1Joh 4, 18. 196 1Kor 13,4.6-8.13. 197 La novtestamenta esprimo plÇrwma estas uzata de Klemento same kiel de gnostikuloj por indiki la lokon de la plenumiĝo de la promesoj. 198 Joh 9,34. 199 “Sigelo” estas la bapto (vidu Rm 4,11; 2Kor 1,22). 200 Str.II 57,1. 201 Vidu Lk 15,23s. 202 Vidu Lk 15,7.10. 203 Ankaŭ ĉi-rilate Klemento inspiriĝas el diversaj bibliaj eroj. 204 Mk 2,7; Lk 5,21; 2Kor,5,19. 205 Lk 17,3s. 206 Mt 7,11:Lk 11,13. 207 2Kor 1,3. 208 Vidu Lk 9,62. 209 Kroma referenco al la gnozo. La diskuto temas pri la pekoj plenumitaj post la nuligo de la pekoj plenumitaj antaŭ la bapto. Klemento prezentas sian personan respondon al la problemo. La esprimo trovas konkretan ekzemplon en la historio, rakontata tuj poste, pri la juna malbonfaranto. La rigora emo encerbigis ke por la pekoj postbaptaj plenumitaj ne povas esti kompato en la Eklezio; Klemento evidente emas pensi kaj pensigis ke la bapto ne evitigas aŭtomate pekajn falojn, tial la Eklezio, kaj ĉe Dio, oni praktiku la pardonon al la pentantoj. En la ekzemplo, la episkopo ludas la rigoran emon, kiu ĉikaze neglektas la junulon en lia peko-stato. 210 Eze 33,20. La esprimo estas atribuita, erare, ne al la profeto Ezekielo, sed al Kristo. 211 Vidu 1Pt 4,7. 212 Sĝ 3,11. 213 La greka vrto katastrrof” desegnas ĉu decidan ŝanĝon ĉu la finon de la dramo. Ĉi tie estas preskribita la sorto de la pekulo laŭ la rigora emo. 214 Vidu Eze 18,21-29. 215 Ef 4,28. 216 Vidu 1Kor 7,9. Rilate ĉaston ene kaj ekstere de edziĝo oni sciu ke Klemento estimas kaj sekvas la doktrinojn, severajn, de stoikistoj kaj pitagoranoj, ekzemple de Musonio kaj Sesto, laŭ kiuj seksa rilato celu nur generadon (neplezuron) eĉ en geedziĝo. 217 Vidu Lk 19,8. 218 Por kontroli la stoikan difinon de la pasioj oni konsultu Pedagogon. 219 Vidu Mt 5,25; Lk 12,58. 220 Hebr 13,17. 221 Laŭlitere “visceroj”. 222 Gal 6,7. 223 Hebr 4,12; Jer 17,10; Ps 7,10; Ap 2,23. 224 Oni rakontas ĉi tie pri juna rabisto kondukita al la eklezia sino verke de Johano. La verkero eble povas bildiĝi, pro ĝiaj karakterizoj kaj pro la ekzempla celo, homilia tono, komunikante, per historia travivaĵo, ke Dio estas ĉiam preta pardoni. 225 Pluan fojon Klemento ekuzas klasikan figuron, nome la kontrasto inter mythos kaj logos (mito kaj logoso), inter fabelo, la rakonto transdonita perbuŝe, kaj la vorto certa, racia, transdonita perskribe, kiel plurfoje eksplicite dirate de Platono. 226 Estas la imperiestro Domiciano, mortinta en jaro 96a. 227 Pro la ĉeesto de Johano en Patmos. Ap 1,9. 228 Eble Smirno, Olimpiko 202ª, jaro 101. 229 Se la urbo estas Smirno, la episkopo al kiu Johano konfidas la junuleton povus esti kelkiu el la posteŭloj de Polikarpo: Polikarpo fakte eble episkopis en Smirno dum la martiro de sankta Ignaco, nome ĉirkaŭ 110a. 230 Aŭ lin baptis. La metaforo de la iluminiĝo per la bapto aperas kune kun kromaj metaforoj (kiel medikamento, filtrilo) en Klemento, ekzemple en Protr. 89,3; Ped. II 86,2. 231 La figuro de la ĉevalo ribela al mordaĵo origine estas platona, kaj prezentiĝas ankaŭ aliverke en Klemento. 232 Vidu en Origeno Kontra Cels. III, 51 kaj En Ped. III,1. 233 Vidu Hebr 13,17. 234 Vidu Mt 26, 75; Lk 22,62 (temas pri la amara ploro de Petro kiam konsciiĝas ke mem perfidis Jesuon). 235 En la teksto estas dirate litere“kun sirenoj”; ĉi tie oni eksplicite aludas la homeran miton pri la sirenoj rakontitan en Odiseado. Ĝenerale la sirenoj estis eluzitaj, en la mito, por desegni la delogojn de la vorto. 236 La fakto ke la junulo estas levita al ĉefo en la Eklezio montras la renversiĝo de la sorto, frukto de la konvertiĝo. 237 La solvo de Klemento rilate la pekojn plenumitajn postbapte estas tial jena: la savo estas ĉiukaze ĉiam ebla. 238 La teksto ci tie prezentas grandan malplenaĵon kiun diversaj kritikistoj provas plemuni diversmaniere. Eble temas pri listo de malvirtoj drame punotaj okaze de la fina dia juĝo. 239 Vidu Lk 11,8: Mt 11,12. 240 Vidu Rm 14,9. 241 Vidu Rm 16,27:Ef 3,21; 1Tm 1,17; 1Klem al la Korintanoj 61,3; 65,2. |