Ana səhifə

İnsanin ən böYÜk düŞMƏNİ Şeytan harun yahya adnan oktar


Yüklə 0.96 Mb.
səhifə4/7
tarix25.06.2016
ölçüsü0.96 Mb.
1   2   3   4   5   6   7

Təfərrüatlara varmağa sövq

edir və xırdaçılığa aparır
Mömin insan Allah rizasını qazanmaq üçün ən sağlam və doğru yolları seçməlidir. O, boş işlərə vaxt sərf etməz. “Elə ki, azad oldun, qalx dua et!” (“İnşirah”, 94/7) ayəsinə uyaraq işlədiyi gözəl əməli bitirib yenisinə başlayar. Əgər insan et­diyi işi Allah rizasını qazanmaq niyyəti ilə etmirsə, şeytanın hissedilməyən oyununa düşür. Bu oyun insanları gərəksiz düşüncələrə daldırır. Bu tələdəki insan beyni qarmaqarışıq minbir düşüncəyə dalmış, əsas məqsəddən uzaqlaşmış və nə etmək lazım olduğunu xatırlamayan hala gəlir.

Allah Quranda buna misal olaraq Hz.Musa ilə bağlı bir qis­sədən bəhs etmişdir. Hz.Musa öz qövmünə, yəni İsrailoğul­larına Allahın onlardan bir inək kəsmələrini istədiyini xəbər verir. Buna qarşı qövmü inək haqqında gərəksiz sorular so­rub ibadəti yerinə yetirməz. Əlamətləri öyrəndikdən sonra “İndi işi həqiqətə gətirib çıxartdın” deyirlər. Ancaq bu iba­­dətin məqsədindən necə uzaqlaşdıqları və qövmün Allahın əmrini yerinə yetirməyəcəyi sonrakı ayədə bildirilir: “İnəyi tapıb kəsdilər. Amma az qalmışdı ki, bu işi yerinə yetirmə­sinlər” (“Bəqərə”, 2/71).

İsrailoğulları onlara inək kəsmək əmrini gətirən Hz.Musaya “Bizi məsxərəyəmi qoyursan?” (“Bəqərə”, 2/67) -dedilər və insandan çox inkara, yəni şeytana yaxın olduqlarını göstər­dilər.

Bu məntiqin arxasında şeytanın yuxarıdakı hiyləsi gizlənir. İnək kəsmək kimi sadə bir işi gərəksiz sözlərlə çətinləşdirən şeytan haradasa ibadət edilməsinə maneçilik etməyi başarır. Günümüzdə böyük bir kütlənin din anlayışı şeytanın bu təsiri ilə əhatələnmişdir. Bir çox insan Allahın dini adı altında tə­fərrütlarda, xırdalıqlarda boğulmuşdur və Qurandan uzaq bir din yaşamaqdadır.



İsrafçılığa təşviq edir
İsraf etmək cahil insanların önəmli xüsusiyyətidir. Hədsiz şəkildə pul xərcləyib bununla öyünmək küfrə gedən yola aparır:

Və: “Mən xeyli mal-dövlət sərf etmişəm”, -deyir. Məgər o, heç kəsin görmədiyini güman edir” (“Bələd”, 90/6-7).

Halbuki israf tək Allah tərəfindən kəskin olaraq qadağan edilmiş çirkin bir əməldir. Hətta israf edənlər üçün ayədə “şeytanın qardaşı” ifadəsi işlənir. O halda, şeytanın ən böyük düşməni olan möminlər bu tələyə diqqət yetirməlidir. Allah bir ayəsində belə bildirir:

Eyni zamanda sağa-sola da səpələmə! Həqiqətən, sağa-sola səpələyənlər şeytanın qardaşlarıdır. Şeytan isə Rəbbinə qarşı nankordur!” (“İsra”, 17/26-27).

Bu təhlükədən qorunmaq üçün möminin diqqət yetirməli ol­duğu bir məsələ var. Mömin canını və malını cənnət əvə­zində satdığını (“Tövbə”, 9/111) heç vaxt unutmamalıdır. Malını Allah yolundan başqa heç bir şeyə xərcləməz. Çünki Allah yolundan kənarda xərcləmək israfçılıqdır. Mömin sahib olduğu malla axirət üçün çalışmalıdır. Mal isə əcr qa­zanmaq üçün ən yaxşı fürsətdir. Bu fürsəti əldən vermək axirət əvəzinə dünya həyatına razı olmaq deməkdir. Allah möminlərin halal nemətlərdən istifadə etməyi buyurarkən israf etməməsini əmr edir:

İsraf etməyin. Allah israf edənləri sevməz” (“Ənam”, 6/141).

Ey Adəm oğulları! Hər ibadət vaxtı gözəl libaslarınızı geyin, yeyin-için, lakin israf etməyin. Çünki Allah israf edənləri sevməz” (“Əraf”, 7/31).

Şeytanın insanı yoldan

çıxarmaq üçün istifadə etdiyi vasitələr
Quranda şeytanın özəl olaraq istifadə etdiyi bəzi pis adətlərin olmasından bəhs edilir. Möminlərə bunlarla bağlı xəbərdarlıq edilir. İçki, qumar və falla məşğul olmaq şeytanın insanları yolundan azdırmaq üçün istifadə etdiyi alətlərdir:

Ey iman gətirənlər! Şərab da, qumar da, bütlər də, fal ox­ları da şeytan əməlindən olan murdar bir şeydir. Bunlardan çəkinin ki, bəlkə nicat tapasınız!” (“Maidə”, 5/90).

Ancaq burada mühüm olan məsələ şeytanın bu vasitələrdən hansı nəticəyə doğru aparmaq üçün istifadə etməsidir. Çünki ayələrdə əsas diqqət yetirilməli olan məsələ şeytanın məq­sədidir. Bu məqsəd sonrakı ayədə bildirilir: möminlər ara­sına düşmənçilik salmaq, onları Allahı xatırlamaqdan və na­mazdan uzaqlaşdırmaq:

Şübhəsiz ki, şeytan içki və qumarla aranıza ədavət və kin salmaq, sizi Allahı yada salmaqdan və namaz qılmaqdan ayırmaq istər. Artıq bu işə son qoyacaqsınızmı?” (“Maidə”, 5/91).



ŞEYTANIN TƏSİRLƏRİNİN FƏRQİNƏ

VARMAYAN CƏMİYYƏT:

CAHİLİYYƏ CƏMİYYƏTİ
Cahiliyyə cəmiyyəti şeytanın gücünün və təsirinin fərqində deyildir. Bu insanlara görə, şeytan gündəlik həyatda heç bir təsiri olmayan pislik simvoludur, o, ancaq böyük günahlara sövq edər. Canilər və qatillər şeytanın təsiri altında olan “cəhənnəmliklərdir”. Onlara görə, digər insanlar, məsələn, özlüyündə bir evdar qadın və ya bir şagird şeytandan uza­qdır. Ağlını itirib öz uşaqlarının başını kəsən qadın şeytana uymuşdur, ancaq minbir əziyyətlə uşaqlarını oxudan ananın şeytanla əlaqəsi yoxdur. İbadət etməsələr də bu insanların “qəlbi təmizdir”. Başqasının varında, pulunda gözləri ol­mayan, başqalarına pislikləri, zərərləri toxunmayan insanlar­dır. Cinayət etmədikləri və haram yemədikləri üçün sonda cənnətə gedəcəklər. Yenə eyni məntiqə görə, şeytanın or­dusu qaniçən, insanları qətlə yetirən, ancaq qorxu filmlərində rast gəlinən azğın ruhlu kimsələrdir. “Cəhənnəmlik” olan bu kimsələr ruhlarını tamamən şeytana satmışlar, yer üzünün həqiqi pislikləridir. Zatən cəhənnəm yalnız bu pis insanlar üçün yaradılmışdır.

Cahil insanların beyinlərinə həkk olan bu aldadıcı məntiq şeytanın işini asanlaşdırır. Çünki kimsəyə zərər vurmadıqları üçün özlərini cənnətlik hesab edən bu kimsələr şeytanın asanca hökm etdiyi və onun nəzarətində olan kütləni təşkil edir. Onlar öləcəkləri və cəhənnəmə gedəcəkləri günə qədər şeytanın təlqini altında özlərini aldadırlar. Qurandan bildiyi­mizə görə, bu insanlar həqiqəti ancaq axirət günü görür və buna özləri də məəttəl qalırlar:

Onların: “Rəbbimiz Allaha and olsun ki, biz müşrik deyil­dik” deməkdən başqa heç bir çarələri qalmayacaq” (“Ənam”, 6/23).

Şeytanın əsas məqsədi insanları Allahın istədiyi şəkildə ya­şamaqdan uzaqlaşdırmaq, Quranın əmrlərindən boyun qaçır­maq, Allahın qoyduğu hədləri pozmaqdır. İnsanın şeytana uyması üçün təkcə qətllər törətməsi, qan içməsi gərək deyil. Allahın kəskin olaraq əmr etdiyi ibadətləri etməyən, amma özünü “təmiz qəlbli” görən və ya insanlara xidmət etdiyini, dolayısı ilə ibadət etmiş olduğunu düşünən kimsə də şeyta­nın istədiyinə qovuşub. Qurana görə, şeytanın istədiyi kimi yaşayan bu insanlar böyük kütlə təşkil edirlər.

Sayları çox az olan bir qrup iman əhli şeytanın təsirindən uzaqdır:

İblisin onlar haqqındakı zənni düz çıxdı. İçlərindən bir dəstə mömin istisna olmaqla hamısı ona uydu” (“Səba”, 34/20).

Əgər insan bir az diqqət edərsə, öz ətrafının şeytanın bu səs­siz ordusuyla əhatəli olduğunu görər. Bu səssiz, amma itaət­kar əsgərlər çox fərqli xarakterlərlə ortaya çıxır. Bunlardan biri insanın anası, atası, arvadı, əri, dostu, hətta özü ola bilir. Bunu öyrənmək üçün yeganə yol insanı da, şeytanı da yara­dan Allahın endirdiyi Qurana baş vurmaqdır. “Məncə”, “mənə görə”, “qənaətimcə” kimi sözlərlə başlayan fəlsəfi fikirlərin heç bir önəmi yoxdur. Yeganə rəhbər Qurandır. Bir insan Quranın göstərdiyi, yəni Allahın istədiyi kimi yaşa­mırsa, o zaman şeytanın istədiyi kimi yaşayır. Bu həqiqətin fərqində olmasa da, bunu qəbul etməsə də nəticə dəyişmir.

Allahın əmr etdiyi kimi yaşamayan kimsə şeytanla bərabər cəhənnəm atəşinin içinə atılır. Məşhər günü cəhənnəmə atı­lanlar Quranda belə anladılır:

Onlar və azğınlar cəhənnəmə atılarlar! İblisin bütün əsgər­ləri də ora sürüklənib salınarlar” (“Şüəra”, 26/94-95).

Şeytanın onlara mənimsətdiyi həyat tərzini heç soruşmadan qəbul edərək 60-70 illik ömürlərini heçə sərf edirlər. Bu həyat tərzinin detalları insanların sosial vəziyyətinə görə fərqli görünsə də ana xətt eynidir: axirəti, Allahı düşünmə­dən heç ölməyəcək kimi dünya həyatı üçün çalışmaq. İn­sanların çoxu illər uzunu akademik bir təhsil görür, daha yaxşı bir həyat, daha yüksək bir mövqe üçün hər gün çalışır, sonra sanki bütün bunlar heç yaşanmamış kimi bir gün ölür­lər. Qısa müddətdən sonra unudulurlar, yerlərini başqaları doldururlar. Ölümdən sonra nə qazanılan pulların, nə sosial vəziyyətin, nə də geri qalan ailənin dəyəri qalmaz. Verilən həyatın müddəti bitmişdir.

Amma insanlar qarşılaşacaqları tək həqiqət olan ölümü düşünmədən, buna heç hazırlaşmadan “dini” günlərdə özünə təsəlli üçün camaatdan ayrılmamaq şərtilə edilən ibadətlər­dən başqa qalan ömürlərini asanca xərcləyirlər.

Bu kimsələr şeytana qulluq edərlər və şeytan onların bə­dənləri ilə öz fəlsəfəsini yayar. Bu insanların dilləri, gözləri, dəriləri şeytana xidmət edər. Şeytan bir deyil, milyardlarla gözdən baxar və milyardlarla qulaqdan eşidər. Qurana xas məntiq və ağıl qalxıb yerini şeytanın fikirləri tutur. Şeytan dilə, irqə, milliyyətə fərq qoymadan bütün insanları öz fəl­səfəsinin təbliğatçısına çevirər.

Qısası, şeytan bu insanların bütün mənliyindən özü üçün is­tifadə edir:

Öz qardaşlarını azğınlıqla sürükləyər, sonra da ondan əl çəkməzlər” (“Əraf”, 7/202).

Şeytan insanın beyninə daxil olub onun bədənindəki hər nöqtəyə hökm edər. Rəhmani düşüncənin girişinə mane olar. Artıq şeytan davamlı olaraq bu təlqinini edir. Şeytanın ruhla­rını ələ keçirib bədənlərinə hakim olduğu bu insanlar Allahın yolundan insanları uzaqlaşdırmaq üçün şeytanla eyni metod­dan istifadə edir. Eynilə şeytan kimi rəhmani vəhyin ağıllara təsirini yox etmək, insanın vicdanlı davranmasını təmin edən hər şeyi onlara unutdurmaq kimi minbir tələ qurur və şeyta­nın dinini yayırlar.

Möminlər Quranın bir çox ayələrində şeytanın dostlarına qarşı ayıldılıblar. Şeytanın istədiyi dini yaşayan bu insanların sosial vəziyyəti eyni olmaya bilər. Ancaq bunların ortaq xüsusiyyətləri var, yəni onlar Qurandakı gerçək yoldan uza­qdırlar. Fərqli xüsusiyyətlər sərgiləyən, lakin bütün varlığı ilə şeytanın nəzarətində olan cahil fərdləri aşağıdakı başlıqlar altında incələyək.



Peyğəmbərlərin düşmənləri
Hidayət və haqq dinlə gələn hər elçinin insanlardan və cin­lərdən bir qrup şeytan düşməni olacağı Quranda bildirilir. Cin şeytanlar insanların qəlblərinə vəsvəsə verirlər. Bu şey­tanlardan insan olanları peyğəmbərə və onunla birlikdə olan möminlərə qarşı düşmənliklərini bəlli edərlər. Peyğəmbərə qarşı vuruşarkən öz bənzərləri ilə birləşərək ortaq fəa­liyyətdə olurlar. Bu fəaliyyətdə bir-birini qışqırdır, cəlbedici və aldadıcı cümlələrlə möminlərə qarşı cəsarətləndirməyə çalışırlar. Quran bu işbirliyini belə ifadə edir:

Beləcə, biz hər peyğəmbər üçün insan və cin şeytanlarından düşmənlər yaratdıq. Onlar biri digərini aldatmaq məqsədi ilə bir-birinə təmtəraqlı sözlər təlqin edərlər. Əgər Rəbbin istə­səydi, onlar bunu etməzdilər. Onları uydurduqları yalanla birlikdə boşla getsinlər. Axirətə inanmayanların ürəyi ona meyl etsin, onlar həmin sözlərdən xoşlansınlar və gördükləri işləri bir daha görsünlər deyə təlqin edərlər” (“Ənam”, 7/112-113).

Ayədə də bildirildiyi kimi, Allah istəsəydi, bu şeytanlar peyğəmbərə düşmənlik etməz, möminlərə sıxıntı əziyyəti verməz və onlara qarşı vuruşmazdı. Ancaq Allahın izni ilə Allahın dostlarının imtahan edilməsi, axirətdə dəyərlərinin yüksəldilməsi üçün bu varlıqlar öz işlərini yerinə yetirirlər. Bu sayədə möminlər mətinləşir, qəlbləri təmizlənir, səbri artır. Axirətə inanmayanlar isə şeytanın vəsiləsi ilə Cəhən­nəmə girmələri üçün günahlarla yüklənirlər. Allahın izni xa­ricində hərəkət etməyən şeytan möminlərlə kafirləri bir-bi­rindən ayırmaq üçün Allah tərəfindən təyin edilmiş vəzifəsi­dir.

Şeytanın qızışdırdığı inkarçılar
İnkar edənlərin azğınlıqlarının, möminlərə qarşı düşmənçi­liklərinin arxasında dayanan ən vacib ünsür şeytanın qızış­dırmasıdır. Quranda belə deyilir:

Məgər kafirlərin üstünə onlar yoldan çıxarıb günaha sövq edən şeytanları göndərdiyimizi görmədinmi?” (“Mər­yəm”, 19/83).

...Həqiqətən şeytanlar öz dostlarına sizinlə mücadilə etmək üçün təlqin edirlər. Əgər onlara itaət etsəniz, şübhəsiz ki, siz də müşrik olarsınız” (“Ənam”, 6/121).

Şeytan müşrikləri və kafirləri bəzən atalarının dini adı ilə, bəzən irqçiliklə, bəzən də maddi mənfəətlərə görə mömin­lərə qarşı qaldırar. Yüz illər boyu haqq dinin qarşısına çı­xan hər inkarçının ortaq xüsusiyyəti onların şeytan tərəfindən qızışdırılmasıdır.

Bu hücumlar sözlə olduğu kimi, öldürmə məqsədi ilə felən gerçəkləşə bilir. Bir ayə inkarçıların Allah elçisinə qarşı hə­rəkətlərini belə bildirmişdir:

Yadına sal ki, bir zaman kafirlər səni həbs etmək və ya öldürmək, yaxud da çıxarıb qovmaq üçün sənə qarşı hiylə qururdular” (“Ənfal”, 8/30).

Şeytanın kafirlərə təlqini o qədər güclüdür ki, bu insanlar lazım olduqda ölümü gözləri önünə alaraq elçi və möminlər əleyhinə fəaliyyətini davam etdirirlər. Bunun əyani nümu­nəsi möminlərə qarşı olan savaşları anladan ayələrdən görünür. Şeytan savaş əsnasında kafirləri möminlər əleyhinə qısqırdır və möminlərə qarşı savaşmağı onlara cəlbedici gö­stərir. Hətta kafirləri onlara qalib gələ biləcək ordunun ol­madığına inandıraraq onları təhrik edər. İki ordu yaxınla­şanda şeytan ona inananları üzüüstə buraxır:

O zaman şeytan onlara öz əməllərini gözəl göstərib de­mişdi: “Bu gün insanlar içərisində sizə qalib gələ biləcək bir kimsə yoxdur. Mən də sizin pənahınız, dadınıza çatanam. Lakin dəstə-dəstə üz-üzə gəldiyi zaman dönüb qaçaraq: “Mənim sizinlə heç bir əlaqəm yoxdur. Mən sizin görmə­diklərinizi görürəm. Mən Allahdan qorxuram. Allah ona asi olanlara şiddətli əzab verəndir!” demişdi” (“Ənfal”, 8/48).

Çünki şeytan həqiqətdə insanlardan heç birinin yaxşılığını istəməz. Buna görə də istər mömin olsun, istərsə də kafir, şeytan hər kəsin cəhənnəmə girməsini istər. Onun özünü dost kimi göstərməsi isə insanları bir-birinə düşmən et­mək, fitnə və pozğunçuluq salmaq üçün istifadə etdiyi fənddir. Məqsədinə çatandan sonra özünə dost tutduqlarını üzü üstə buraxır.

Şeytan tərəfindən qızışdırılmış başqa inkarçılar da irqçi­lərdir. Dünyanın harasında olursa-olsun, irqçi insan və ya toplum heç bir əsas olmadan özünü başqa insanlardan üstün tutur. Bu insanlarda bir qəzəb var. Çox zaman şeytanın təsiri ilə nəyə görə olduğunu bilmədən həyatlarını ortaya qoyurlar. Quranda inkarçıların bu hərəkətinə xüsusi diqqət çəkilib.

Kafirlər öz ürəklərin cahiliyyə təkəbbürünə və təəssübünə qapıldıqları zaman Allah Peyğəmbərinə və möminlərə öz dərgahından xatircəmlik, qəlb rahatlığı, mənəvi möhkəmlik göndərmiş və onlara təqva kəlməsini xas etmişdi. Onların bu sözə daha çox haqqı var idi və ona layiq idilər. Allah hər şeyi biləndir!” (“Fəth”, 48/26).

Onların özlərini üstün tutaraq başqa insanlara nifrət bəslə­məsi şeytanın əvvəl dediyimiz xüsusiyyətini bizə xatırladır. Özünü Hz.Adəmdən üstün gördüyü üçün nifrət edən şeytanın düşüncəsi inkarçılarınkı ilə eynidir. İrqçi toplumların özlərini üstün tutmasında öz fiziki hərəkətlərini, keçmişlərini, atala­rını üstün görmələri əsas yer tutur. Nəslinin üstün olduğunu irəli sürən insanların vəziyyətinə diqqət etsək, odun palçı­qdan üstün olduğunu deyən şeytanın vəziyyəti ilə paralel bir məntiq görərik.



Şeytanın öz azğınlıqlarını gözəl göstərdiyi insanlar
Kafir və müşriklər haqq dini buraxıb batil dinə - əslində şeytanın süsləyib cəlbedici göstərdiyi cəhənnəm yoluna tabe olurlar.

Şeytanın cəlbediciliyi o qədər təsirlidir ki, buna inananlar doğru yolda olduqlarını zənn edərək yollarını azırlar. Şeyta­nın cəlbedici göstərdiyi bir dinin Hz.Süleyman döv­rün­də­ki insanları necə təsir altına alması Quranda belə bildirilir:

Mən onun və tayfasının Allahı qoyub günəşə sitayiş etdik­lərini gördüm. Şeytan əməllərini onlara gözəl göstərmiş, on­ları doğru yoldan sapdırmışdır. Buna görə də haqq yolu tapa bilmirlər” (“Nəml”, 27/24).

Ayədə günəşə tapınan bir topluma şeytanın bu azğınlığı gö­zəl göstərdiyi bilinir. Bu gün insanlar günəşə sitayiş etmə­sələr də müxtəlif azğın ideologiyalara kor-koranə bağlanıb onun ardınca gedirlər. İslamı tərk edib başqa ideologiya ar­dınca gedənlər günəşə tapınanlar arasındakı bənzərlik şeyta­nın onlara bu durumlarını daha cəlbedici göstərməsidir.



Allah haqqında bilmədən mübahisə edənlər
Cahiliyyə toplumun öndə gələnlərinin istifadə etdiyi bir qayda var. Onlar özlərini təmizə çıxarmaq və içində olduq­ları azğın vəziyyəti doğru göstərmək, həm də özlərinə tərəf­dar toplamaq məqsədilə din haqqında əsassız mülahizə və açıqlamalarla çıxış edərlər.

Əsas xüsusiyyətləri özlərini xalqdan üstün görmələridir. Öz­lərini o qədər bəyənirlər ki, Allah tərəfindən cəzalanacaqla­rını qəbul etməzlər. Allahın dinindən həm qaçar, həm də başqalarını uzaqlaşdırarlar (“Ənam”, 6/26).

Dindar insanları cahil və kiçik görürlər. Öz düşün­cə­lə­­rinə görə dini yorumlar edərlər. Bunlardan bəzilərini sadala­yaq.

Allah heç kimə zərəri olmayan, üstəlik insanlara həmişə yararlı olan kimsəyə niyə əzab versin? (Bu düşüncənin sah­ibi özünü təmizə çıxarandır).

İslam sevgi dinidir, insanları sevdiyin, onlar üçün müəyyən işlər gördüyün müddətdə Allahı da sevmiş, ibadət etmiş olursan.

Çalışmaq, insanlara faydalı olmaq ən böyük ibadətlərdir.

Mən Allahı və onun yaratdıqlarını sevirəm. Onun da məni sevdiyini bilirəm. Ona görə namaz qılmağa, oruc tutmağa lüzum yoxdur. Kimsəyə zərərim yox ikən Allahın məni cəh­ənnəmə atacağına inanmıram.

Bu cür fikirlərlə öz beyinlərində uyduqları saxta dinin təb­liğatını apararlar. İnsanları ibadət üçün xəlq etmiş, hər şeyin tək sahibi olan Allaha qarşı nankorluq edib özləri bilmədən üsyanda olurlar. Bir Quran ayəsində bu tip insanlar haqqında belə deyilir:

İnsanlar içində eləsi də vardır ki, heç bir şey bilmədən, haqq yolu göstərən heç bir rəhbəri və nurani bir kitabı olma­dan Allah barəsində mübahisə edir. O, boynunu Allah yolun­dan çıxarmaq məqsədi ilə bunu edər. Onu dünyada rüsvayçı­lıq gözləyir, qiyamət günü isə ona cəhənnəm odunun əzabını daddıracağıq!” (“Həcc”, 22/8-9).

İstər sənətçi, istər iş adamı, istər siyasətçi, istərsə də adi in­san olsun, bunlar özləri kimi azğın və fitnəkar olan şeytanın arxası ilə gedirlər. Özlərinin Quranla və dinlə heç bir əlaqəsi olmayan fikir və sistemlərini düzgün göstərmək üçün dini alət edən və tarixin hər dönəmində ortaya çıxan bu insanla­rın hamısı şeytanın yolunu davam etdirir. Quranda bu insan­lar barədə belə deyilir:

Allah haqqında heç bir şey bilmədən, elmsiz-dəlilsiz mübahisə edən və Allaha asi olmuş hər bir şeytana uyan in­sanlar da vardır. Onun haqqında əzəldən belə yazılmışdır: hər kəs onunla dostluq etsə, onu yoldan çıxarıb cəhənnəmin əzabına sürükləyər” (“Həcc”, 22/3-4).

Qurana şeytan müdaxiləsi olduğunu düşünənlər
Sayları çox az olsa da bəzi azğın kimsələr fitnə törət­mək və savadsız insanları İslamdan uzaqlaşdırmaq məqsədi ilə Quran ayələrinə cinlərin və şeytanın sözlərinin qarışdığını id­­dia edirlər. Bu azğınların ən məşhuru tanınmış “Şeytan ayə­­­­­­ləri” kitabını yazan Salman Rüştüdür.

Eyni azğın anlayış Peyğəmbər (s.ə.v.) dönəmində cahiliyyə cəmiyyətində də var idi. Müşriklər Peyğəmbəri (s.ə.v.) hətta “kahin”, “məcnun” adlandırıblar (“Tur”, 52/29). Çünki kah­inlərin cinlərdən və şeytandan xəbər alan, onların təsiri al­tında olan kimsələr olmasına inanılırdı (“məcnun” - “cinlən­miş” deməkdir). Yenə eyni məntiqlə Hz.Muhəmmədi (s.ə.v.) məcnunluqda, yəni cinlənmiş olmaqda ittiham edənlər də olmuşdur. Bütün azğın kafirlərə ən gözəl cavabı Quran verir:

Quran da məlun (Allahın rəhmətindən qovulmuş) şeytanın sözü deyildir” (“Təkvir”, 81/25).

Quranı əsla şeytanlar endirmədi. Bu, onlara layiq deyildir. Onlar bunu heç bacara da bilməzlər” (“Şüəra”, 26/210-211).

Ayənin ardında şeytanların Allahın vəhyini dinləməsinin ya­saqlandığı və qarşısının alındığı bildirilir:

Axı onlara (vəhy eşitmək) qadağan edilmişdir” (“Şüəra”, 26/212).

Göylərin sərhədləri də şeytanlardan mühafizə edilmişdir. Bu sərhədlərə yaxınlaşıb xəlvəti qulaq asmaq istəsələr, onu odlu axan bir ulduz üstünə düşüb yandırar” (“Hicr”, 15/17-18).

Bəlli olduğu kimi, şeytan bir cindir və cinlərin Tanrı vəhyi dinləməməsi üçün sərt tədbirlər görülmüşdür. Bu maneə “Cinn” surəsində cinlərin ağzından belə bildirilir:

Biz cinlər göyə qalxmaq istədik, amma onun mələklərdən ibarət güclü gözətçilər və yandırıb-yaxan bir ulduzlarla dolu olduğunu gördük. Biz göyün bəzi yerlərində otururduq. La­kin indi kim qulaq asmış olsa, yandırıb-yaxan bir ulduzun onu gözlədiyini görər” (“Cinn”, 72/8-9).

Şeytan həqiqəti yalan sayanların üzərinə enər
Quranda şeytanın üzərinə endiyi və öz təsiri altına aldığı kimsələrin xüsusilə yalançı və günaha meylli olmasından bəhs edilir. Əhəmiyyət versələr də, verməsələr də bu insan­lar şeytana qulaq verir, onun təlimatları üzrə hərəkət edirlər. Quranda bu haqda belə bildirilir:

Şeytanların kimə nazil olduqlarını sizə xəbər verimmi? Onlar hər bir günahkara, yalançıya nazil olurlar. Şeytanlar mələklərdən oğrun-oğrun eşitdiklərini onlara təlqin edərlər. Onların əksəriyyəti yalançıdır!” (“Şüəra”, 26/221-223).

Bu ayələrin ardından Quranın endiyi dönəmdəki şairlərdən bəhs edilməsi diqqətçəkicidir:

Şairlərə (müşrik və kafir şairlərə) gəlincə onlara yalnız azğınlar uyar. Məgər görmürsən ki, onlar hər bir vadidə sə­rgərdan gəzib-dolaşırlar? Və onlar etmədikləri şeyləri deyir­lər” (“Şüəra”, 26/224-226).

Məkkə dönəmində şairlər toplumu insanlara təsiretmə güc­ünə malik idi. Yazdıqları şerlər insanlar arasında tez yayıl­dığından bir növ informasiya vasitəsi sayılırdı. Ancaq bu şa­irlərdən çoxu İslam əleyhinə şerlər yazır, insanları haqq din­dən uzaqlaşdırırdı.

Ayədən görünür ki, onlar xalqı aldatmaq üçün boş vədlər verdiklərindən vəd vermənin şeytanın hiyləsi olduğu xatır­lansa (“Nisa”, 4/120; “İbrahim”, 14/22), bu insanlarla şeytan arasında əlaqənin olması ortaya çıxır.

Aradan yüz illər keçsə də texnika inkişafı fərqindən başqa o vaxtlarla indiki arasında heç bir dəyişiklik yoxdur. Şairlərin yerini dinə qarşı olan mərkəz və qurumlar tutur. Boş vəd­lərlə xalqı aldatma, həqiqəti başqa formada göstərmə bu dairələrin işlətdikləri yollardır. Yalan xəbərlərlə həqiqətin yeri dəyişdirilməklə Allah yolundan insanları uzaqlaşdırmaq üçün hər cür günahın təbliğatı dünya tarixinin heç bir dövründə belə güclü edilməmişdir. Müsəlmanları qaralama, onlara iftira atma, İslamı zəiflətməyə çalışma şeytanın nə­zarəti altında davam edir.

Ataların dini
İnsanlar İslam dinini Qurandan öyrənir. Buna görə şeytan da bəzi insanları Qurandan uzaqlaşdıraraq atalardan gələn cəh­alət və xurafatla dolu batil dinə yönəldir. Şeytanın bu tələ­sinə düşən bu kimsələr Allahın vəhyinə deyil, yüz illər boyu bir-birinə ötürülərək gəlmiş xurafatlara uyar. Şeytan bunların şüurlarını o qədər örtmüşdür ki, Allahın endirdiyi haqq dinə dəvət edildiklərində fikirlərini israrla sürdürürlər:

Onlara: “Allahın nazil etdiyi Qurana tabe olun” deyildikdə onlar: “Xeyr, biz atalarımızın getdiyi yola tabe olacağıq”, -deyə cavab verərlər. Bəs şeytan on­ları cəhənnəm odunun əzabına çağırırsa, necə?” (“Loğman”, 31/21).

Məsələn, indiki dövrün cahil insanlarının adət və xurafatlarla dolu dinində qadın ikinci dərəcəli varlıq sayılır. Bu kimsələr kişinin üstünlüyünü əsas götürüb qadına dəyər verməzlər. Quranda isə cinsi üstünlüyə dayanan ayə yoxdur. Quranda ən üstün sayılan şəxs kimsələrin təqvaca ən irəlidə olanıdır. Bu durum müxtəlif dairələrin İslam adı altında atalarından gələn xurafatları yaşadıqlarının dəlilləridir.

Atalarının dininə uyan insanlar inadcıl olurlar. Heç bir açıq­lama vermədən, aydınlaşdırmadan ata-babalarından gələn adət üzrə yaşamağı tərk etməzlər:

Bütpərəstlərə: “Allahın göndərdiyinə tabe olun” deyildiyi zaman onlar: “Biz ancaq atalarımızın getdiyi yolla ge­dəcəyik”, -deyirlər. Bəs ataları bir şey anlamayıb doğru yolda deyildilərsə, necə? Kafirlər səda və nidadan başqa bir şey anlamayanlara bənzərlər. Onlar kar, lal və kordurlar. Buna görə də haqqı dərk etməzlər” (“Bəqərə”, 2/170-171).

1   2   3   4   5   6   7


Verilənlər bazası müəlliflik hüququ ilə müdafiə olunur ©atelim.com 2016
rəhbərliyinə müraciət