Het monster van Loch Ness

Er zit ook genoeg vis in het meer om een heleboel grote monsters te kunnen voeden.

Er zijn tientallen boeken geschreven over het monster van Loch Ness. Mensen in Schotland noemen het monster kortweg ‘Nessy’. Er zijn veel groepen van deskundigen en sensatiezoekers zijn aan het speuren geweest. Behalve dat mensen probeerden Nessy te fotograferen, probeerde ook mensen het monster te filmen. Op 23 april 1960 slaagde Tim Disdale, na 27 jaar onderzoek naar het monster, erin om iets bewegends op film vast te leggen. Een onderzoekscentrum van de Britse luchtmacht bevestigde dat de film echt was en dat het gefilmde voorwerp geen schip of onderzeeboot was maar "dat het waarschijnlijk een levend wezen is". De film werd op de televisie vertoond en wakkerde de belangstelling in de hele wereld weer aan. Dinsdale's film en de analyse ervan behoren nog steeds tot de belangrijkste bewijzen voor het bestaan van het monster. Er zijn ook veel vervalsingen van foto's en sporen geweest.

Er zijn 5 punten te noemen waarom het lastig is om het meer te onderzoeken:

Het water is modderig. Acht rivieren en zo'n 40 kleinere watertjes voeren slib naar het meer. De bodem bestaat daardoor uit een dikke sliblaag waar je onmogelijk een net overheen kan trekken. Bovendien is het water altijd troebel. Alleen de bovenste meter is helder.

Het weer is erg wisselvallig. Het oppervlak van het meer kan snel veranderen van een stille spiegel in golven die hoog worden opgezweept en het water kan in een paar uur een halve meter stijgen.

Je kan moeilijk foto's maken. Goed uitzicht over het meer heb je vanaf de noordzijde. Maar daar heb je fel tegenlicht. En de steile oevers van het meer verhinderen dat je dichtbij het water kan komen.

Het monster verdwijnt snel. Nessy wordt altijd maar enkele seconden gezien. Elk geluidje lijkt hem af te schrikken. Voor je een goede foto zou kunnen maken is hij al weer weg.
Zijn we eindelijk gekomen bij de argumenten die mensen gebruiken om een antwoord te geven op de vraag "bestaat het monster nu wel of niet?".

Welke argumenten hebben de mensen die denken dat het monster niet bestaat. Deze mensen denken dat het verhaal van het Monster van Loch Ness in 1933 door de pers werd bedacht, waarna het als publiekstrekker wordt gebruikt om het plaatselijke toerisme te bevorderen. Dat juist in 1933 zo vaak wordt beweerd dat men het monster heeft gezien, wordt als volgt verklaard: de zomer van 1933 was de heetste zomer ooit. En onder deze omstandigheden kan boven Loch Ness een luchtspiegelingseffect ontstaan, waardoor ieder voorwerp, of het nu een fles of een vogel is, uitvergroot wordt. En wat de fotografische bewijzen betreft, wijst Ronald Binns in zijn boek Het mysterie van Loch Ness opgelost, erop dat veel getuigen eigenlijk een aantal voorwerpen in Loch Ness fotograferen, zoals golven (veroorzaakt door schepen), boomstammen die uit het water steken, rotsen en vogels (zoals de Grote Noordelijke Duiker die veel in Schotse meren voorkomt) en zelfs herten.

Volgens een wetenschapper is de waarneming van een krokodil-achtig wezen in 1932 mogelijk een steur (een vis die wel vier meter lang kan zijn) die een zeldzaam bezoekje bracht vanuit zee om kuit (eieren) te schieten.
Mensen die geloven dat het monster wel zou kunnen bestaan, hebben de volgende verklaring. Net als dr. Karl Shuker, één van 's werelds grootste deskundigen op het gebied van cryptozoölogie, denken deze mensen dat het monster van Loch Ness een prehistorisch waterreptiel zou kunnen zijn. In de tijd dat Loch Ness nog een stuk van de Atlantische Oceaan was, leefden ook de dinosaurussen op aarde. Er was toen ook een soort dinosaurus die in de zee leefde, plesiosaurus genaamd.
Zo'n dier had een lange nek, een kleine kop met lange kaken, een rond bultig lijf van ongeveer twee meter lang, een staart en vier grote vinnen of peddels waarmee het zich razendsnel voortbewoog. Het zou kunnen dat in de tijd dat Loch Ness is afgesloten van de zee (door aardbevingen) een groep plesiosaurussen is ingesloten.

Overal op de wereld stierven de plesiosaurussen uit, maar niet in Loch Ness waar ze zich langzaam aanpasten aan de nieuwe omstandigheden. Plesiosaurussen zijn viseters en in Loch Ness barst het van de vis. Alleen, plesiosaurussen zijn reptielen. En reptielen hebben lucht nodig, dus je zou verwachten dat ze dan vaker boven water zouden moeten komen. Bovendien leggen ze eieren en die had men dan wel een keer moeten vinden. Maar stel dat in de hoge heuvels rond Loch Ness nu grotten zijn, bereikbaar onder water. Dan zou het monster daar adem kunnen halen en eieren kunnen leggen en uitbroeden.

Maar tijdens het sonaronderzoek is geen bewijs gevonden voor de vermeende onderwatergrotten. Maar misschien liggen de toegangen wel te diep onder water om ze te kunnen vinden. En als het monster inderdaad al duizenden jaren bestaat dan moet er wel een hele familie van zijn, die zich in Loch Ness voortplant. Waarom zijn er dan geen resten van skeletten gevonden? De verklaring die hiervoor wordt gegeven is dat de botten door de diepte en koudheid van het water op de bodem blijven liggen en met modder bedekt zijn geraakt.

Tot slot wordt gesteld dat vooral in 1933 en 1934 het monster zo vaak is gezien, omdat toen zijn rust werd verstoord door explosieven die men gebruikte om een weg aan te leggen bij Loch Ness. Tijdens die werkzaamheden kon men ook op sommige plekken dichter bij het meer komen dan anders.